Spirithorses schreef op woensdag, 24 november 2004, 13:34:
> Het volgende bedacht ik mij nadat ik op verzenden gedrukt had :
>
> Ik denk ook dat er een verschil is tussen leiderschap in een
> groep en leiderschap "over" een individueel paard. Je kunt
> nog zo'n nauwe band met je paard hebben maar als hij in de groep
> staat niks meer over hem te vertellen hebben.
Dat ben ik helemaal met je eens. Als je in de wei staat met een groep paarden, is nauwelijks te vergelijken met in je 1tje met je paard bezig zijn. De paarden letten niet alleen op jou, maar ook op elkaar, en ik neem aan dat jij ze ook allemaal in de gaten houdt. Nou moet ik wel zeggen, dat ik nooit in een wei met paarden heb gestaan, die allemaal 'van mij' waren, er zijn altijd wel een paar bij, waar ik geen band mee heb.
>
> Ander voorbeeld : Onze Haflinger Stef is de goedheid zelve. Hij
> heeft echter één nadeel en dat is dat hij wat lomp is en graag
> met zijn mond om zich heen flappert op zoek naar lekkers, nog
> een 'erfenis' uit zijn verleden. Hij is verschrikkelijk oraal
> ingesteld en meer dan gek op eten.
> Ik weet echter zeker dat hij zou veranderen in een pacman-achtig
> monster dat alles en iedereen omver zou lopen als mijn
> leiderschep niet zo onbetwist zou zijn.
Elk paard is vanzelfsprekend anders, al was het alleen maar vanwege verleden.
Met Opal heb ik nu inderdaad gemakkelijk praten, en het is alweer een poosje geleden dat ze een moeilijk paard was, dus de tijd zal de beelden wel wat vertekend hebben.
Maar ik ben nu net deze week begonnen een jonge Lippizaner buiten te zetten, omdat ze 's nachts opgesloten staat, en dat vind ik zielig, en heb dus aangeboden haar elke ochtend te bevrijdenen, omdat ik er eerder ben.
Het was me al opgevallen, dat de mensen die haar naar de wei brachten, voortgesleurd werden.
Maandag heb ik haar eerst geleerd dat ze zelf dr kop in het halster moet stoppen, dat was simpel.
Vandaag deed ze bijna zelf de gesp vast. :)
Vervolgens deur open, dan banjert ze over je heen. Full speed.
Niet een goed plan.
Dus praten en vragen of het ook rustig kan, het nog een keer proberen, en dan gaat het al een stuk beter.
Dan kom je buiten het stallenblok, ze vliegt alle kanten op, want de hooibalen die er elke dag liggen, zijn eng.
OK, dan gaan we dat bekijken. Valt eigenlijk wel mee, dan. Hapje gras laten eten, kalmeren, en weer op weg.
Veel te hard natuurlijk. Touwtje voor dr neus geslingerd (heb ik geloof ik hier geleerd), en ze gaat langzaam lopen, maar wel met hals als periscoop.
Hand op dr nek, beetje kriebelen, grasje laten eten, want opeens ziet ze dat er gras op de grond groeit.
Geen druk op touw.
Doorlopen, door blijven kriebelen.
Halsje blijft beneden, hoofd naast mn schouder, af en toe duwtje tegen mn hand met dr neus, gezellig he, zo samen, ja lieffie, heel gezellig.
Dan komen we bij het hek van de wei. Ipv normaal stil te gaan staan, loopt ze tegen het hek op, je weet nooit blijkbaar, misshien gaat het wel vanzelf open, niet dus.
Rondje lopen, vragen of ze wil stoppen voordat ze tegen het hek aanramt.
OK.
Hek open, en vragen of ze rustig wil blijven, zodat ik niet achter haar aan in volle galop de wei mee word ingesleurd.
Ondertussen heeft ze begrepen wat ik met rustig bedoel, dus dat lukt, draai haar om, kriebel dr, doe het halster af, geef haar nog een knuffel, en dan loopt ze langzaam weg.
Lang verhaal, maar ik hoop dat ik nu wat duidelijker heb kunnen maken wat ik bedoel met vriendjes zijn.
Isabel
Warboel
