Eerst zorgen dat het paard waarmee je werkt weet dat het woord EX of YES betekend dat hij ALTIJD een beloninkje krijgt. Ikzelf gebruik YES voor speedclickeren. Heb een clicker liggen maar vind het onhandig en uiteindelijk onnodig. Om te bridgen hou ik dan EX vrij, das daar lekker kort voor...

B.v. om de 'clicker' (in dit geval YES) te 'laden' 7x het verkozen woord zeggen (enthousiast) en direct (binnen 3 seconden) beloninkje geven. Dan weet het paard al heel goed wat dat woord betekend: YES = beloning!

Altijd dezelfde hand gebruiken tijdens een clickersessie om de beloning mee te geven! Ik gebruik altijd juist mijn rechterhand om beloning te geven ondanks dat ik rechtshandig ben.

Wil ik iets meer tijd invoeren om na YES beloning te geven omdat ik eerst iets moet wegzetten b.v., voer ik dit in tijdens het makkelijkste begin van het clickeren naar het te bereiken doel. Blijf je in begin nog redelijk ver weg van de (in dit geval) pijnlijke plek zal het paard nog makkelijk willen meewerken.

Gaat dit goed dan ga ik het binnen die 3 seconden belonen langzaam wat opvoeren zodat het paard door krijgt dat het, ook al duurt het nu iets langer, het na de YES evengoed altijd een beloning krijgt.

Bij het voeten geven achter gebeurd dit eigenlijk al een beetje, want na YES moet ik eerst voet rustig neerzetten, en hand met biksje naar hoofd brengen om het te geven. Dat duurt, wil je niet als een toespringend roofdier overkomen, langer dan 3 seconden...
Gaat dit goed wordt het bij mij verder uitgebreidt; commando: VOET - voet wordt gegeven - YES - even hoevenkrabber gebruiken - voet neerzetten en daadwerkelijke beloning. Dit zover uitbreidend tot ik de hele voet na YES kan doen...

Nog een voorbeeld: Pep haar rechter oog dat ontstoken was toen ik haar kocht. Pep was behoorlijk kopschuw.

Warme thee gemaakt, papieren klein opgevouwen zakdoekjes bij de hand... Ik kwam met in thee gedoopt zakdoekje in buurt hoofd aan rechterkant (niet aanraken nog...). Trok ze hoofd al weg, even afwachten en bleef ik waar ik was met zakdoekje. Kwam ze met hoofd terug of bleef ze hoofd stil houden: YES en beloning (1 biksje).

Dit iets van 5x herhalen en zag ik dat ze 'een rustige blik' kreeg, stapje verder... Zie je dat het nog wat onrust geeft even langer op doorgaan.
Hand met zakdoekje wat dichterbij (ook richting oog) dan waarmee begonnen: zelfde laken een pak.

Uiteindelijk ooghoek zieke oog aan mogen raken met thee-zakdoekje (dan wél vers en warm) - klein veegje onder oog langs mogen geven - grotere veeg mogen geven onder oog langs - dit herhalen maar dan over boven ooglid - en dan de uiteindelijke stap: met warme thee druipend zakdoekje over (dichtgeknepen ) ooglid halen intussen de thee eruit knijpend zodat oog schoon spoeld... En dat uiteindelijk net zo vaak mogelijk tot oog schoon is.

Dat met het oog deed ik nog redelijk snel omdat het haast had, dus redelijk grote stappen maar wel binnen wat voor Pep aanvaardbaar was. Zag ik dat het toch wat onrust begon te geven - toch een stapje terug!

Vorig jaar voorjaar toen Mike op de borst 2 grote ontstekingoedemen had door de 2 anti-schimmel entingen moest op gegeven moment ook even de praam eraan te pas komen.

Nou kan ik over Mike zeggen dat hij absoluut niet makkelijk te intimideren is: enten? - GAAAAP Tandarts? - GAAAAAP

Heb ik indertijd al geschreven maar tijdens deze hele affaire die toch zo'n 3 maanden in beslag heeft genomen heeft hij me gewoon helemaal versteld doen staan.

De oedemen begonnen als ontstekingen met alleen vocht maar gingen over in abcessen. Smeren met trekzalf en de beide bulten braken open op de nooit genezen entgaatjes. Nou waren de wonden die daar door ontstonden niet groot genoeg en dreigden te snel weer dicht te groeien.

DA kwam om ze met een scalpel groter te kerven. Daarvoor moest Mike meerdere verdovingsprikken rondom de toch al pijnlijke openingen. Nou verblikt of verbloost Mike niet voor de jaarlijkse entingen. Het lijkt zelfs alsof hij ze niet eens voelt. Maar dit zou toch wel erg vervelend voor hem zijn.

Dus praam erbij, zo'n houten handvat met een touw eraan, en ikzelf moest hem aangedraaid houden want de DA had haar beide handen nodig. Ik moest hem af en toe een beetje lossen en hem daarna weer aandraaien. Tijdens de verdovingsprikken liep Mike toch, overigens heeel rustig een beetje achteruit. Dat was alles wat die echte vent erover te zeggen had!

Nadat de DA even snel de beide gaatjes een extra snede had gegeven om het schoonhouden en natuurlijk af laten vloeien van het pus te bevorderen mog de praam los. Mike heeft er, zoals verwacht, verder niets van gemaakt. Die had wel andere lichamelijke ongemakken aan zijn hoofd.

Ik kan er in dit geval echt geen probleem mee hebben. Ik was meer pissed en verdrietig dat de (andere) DA dit had veroorzaakt en ik uiteindelijk natuurlijk bakzijl haalde na het ter verantwoording roepen van....

Het enige wat Mike overigens over het weken lang behandelen van de abcessen te zeggen had (in paards) is:
Nou ehhh... eigenlijk wil ik toch niet zo graag die spuitplaats op hoor... Moet het echt? Ik weet niet hoor.... Vind het er niet zo jofel... Nou ja... Okeej... Als het dan toch moet....

In mens: zo'n 2 meter vóór de spuitplaats stokstijf blijven staan. Na alle overredings kracht uit mijn mouw geschud te hebben er dan toch maar op. En zich laten behandelen. Enige tussentijds paards commentaar: klein stapje achterwaarts als het toch wel erg vervelend werd.

Ehhh... 'mog' ???! Hoe kom ik erop? Moet natuurlijk MOCHT zijn. Zitten er dan toch nog druppels Amsterdams bloed in mijn aderen...?

Taurus schreef op zondag 22 juni 2008, 8:39:


Ja hoor... Ben ik nuchter in. Koeien en schapen etc. vind ik ook leuke dieren en eigenlijk ook sneu als ze dood moeten. Dus waarom geen paard? Omdat ik er zelf 1 heb?

Dat ik er als het even kan uiteindlijk voor kies dat mijn paard niet naar de slacht gaat is omdat het van mij is. Zodra er een binding is zou ik het niet kunnen eten...

De voorouders van mijn cavia komen uit Zuid Amerika. Daar komen ze oorspronkelijk vandaan. Worden daar gegeten... Eens op tv gezien... En in een reismagazine gelezen met foto's erbij. Koeien zijn in India heilig... Honden worden in China gegeten, de Chowchow... (Chow betekend geloof ik nog 'eten' ook dus vandaar de naam?)

Ik heb op zich niets tegen het eten van dieren, alleen de manier waarop deze dieren uiteindlijk naar en aan hun eind komen staat me vaak tegen. Dáár zit mijn gevoel mee in de knoop.

Sieta schreef op dinsdag 17 juni 2008, 22:54:


Ik duim voor jullie!

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Pete Ramey.

Huertecilla schreef op maandag 23 juni 2008, 8:34:
Zou je mij dit willen uitleggen? Ik kan zelf bijna niets bedenken waarom. Mits: paard staat 23 uur per dag op stal en moet dan buiten over gruis en rots een uur rijden waar die stalhoeven dan niet tegen kunnen?

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Pete Ramey.

Geertje schreef op maandag 23 juni 2008, 15:31:

Ben het met Geertje eens: als je niet op z'n minst een cursus hebt gevolgt moet je niet zelf gaan lopen raspen! Ik vind dat je toch ook wat praktijk ervaring moet hebben.

Ik heb een goede bekapper gevonden in Hans Arendse. Ook hij heeft mij aangemoedigd, nadat hij twee keer is geweest, het nu zelf bij te gaan houden. Ik heb hem verteld dat ik zo'n 3 jaar geleden de cursus van Frans en Ilona heb gevolgt bij Pien.

Maar door mijn gezondheidsproblemen die niet lang daarna begonnen, heb ik Mike nooit zelf kunnen doen, wat toen al de bedoeling was, en ook Peppermint nu niet. Plus dat Pep haar voorhoeven wat extra aandacht nodig hebben vanwege de gevoeligheid.

Ik ben ook best onzeker nu over het zelf bij houden... En mijn conditie is er ook nog niet naar. Want ik heb in al die jaren gezien dat het best zwaar werk is. Als je dan ook nog niet zoveel handigheid hebt...

Mijn gezondheid gaat langzaamaan weer de goede kant op. Zodra ik weer genoeg energie en rust heb ga ik het zelf overnemen.

Ik heb voorlopig afgesproken met Hans dat als ik het niet zelf kan/durf doen ik hem weer vraag te komen.

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Pete Ramey.

cornelie schreef op vrijdag 13 juni 2008, 20:23:


O, da's minder! Maar je mag toch wel andere dingen met hem doen, zolang je op de grond blijft? Dan blijft er nog zoveel over. Clickeren, samen wandelen...

Heb eens een stuk gelezen over een paard dat ook niet meer bereden mocht worden. De eigenaresse is er toen mee gaan wandelen tot ze op het laatst hele trektochten samen te voet maakten. Zo hadden ze samen nog veel plezier...

Of mag je paard nu ook niet veel meer lopen?

Ziet er rot uit... Heb je een echte eczeem deken bij haar op liggen? De deken op de foto heeft geen buikflap toch?

eddy DRUPPEL schreef op dinsdag 24 juni 2008, 13:05:


Op dat moment vertrouwt je paard het meer als je ernaast staat dan dat je erop zit... En dat blijkt ook uit wat je verderop schrijft, dat het zich achter je probeerd te verschuilen.

Peter Donck schreef op dinsdag 24 juni 2008, 14:15:

...KNIP...
...KNIP...

Ouch! Eerder eerst met zijn hoofd op de betonrand of verder op de kant aan de overzijde slaat... Door de snelheid gaat de rest van het lichaam vermoedelijk alsnog over de kop. Vraag me af hoe paard en ruiter het er daarmee vanaf brengen. Nie best denk...

En prikkeldraad, ook zo'n nachtmerrie! Hoeft niet eens verroest te zijn hoor! Nieuw doet het zijn werk ook al voldoende.

Sieta schreef op dinsdag 24 juni 2008, 14:02:

Wat fijn dat ze weer thuis is!!! En nu maar goed genezen. Stalrust is in dit geval waardeloos advies. Heb het gezien bij een jonge dravermerrie van 2 jaar die aan OCD was geopereerd... Eigenaresse was jong en onervaren en volgde wel het advies. Merrie werd ronduit zuur op stal. Toen ze éénmaal kort met haar aan de hand mocht lopen (wat rústig(!) moest gebeuren) was het arme dier niet te houden! Tsja......

Er zullen situaties zijn dat stalrust écht moet, dat geloof ik wel ja... Maar niet bij alles waar ze het bij voorschrijven. Gezond verstand gebruiken is dan beter vind ik.

Zoals jij het doet zou ik het denk ik ook doen. Liever geen pijnstillers dan omdat ik dan wel vind dat het paard moet voelen waar de grenzen liggen. Net als met Peppermint na de spierbevangenheid...
Maar ik denk dat ze nu geen pijnstillers meer krijgt of wel?

Dat ze riet niet vertrouwen als voer! Rare jongens die UvUers hoor! Riet is net als Bamboe een grassoort en nix mis mee. Mijn vroegere leasepaard en Mike aten het ook wel eens. Nog nooit iets raars door gekregen. Bij Pep heb ik het nog niet geprobeerd maar zal het vast ook eten.

Peter Donck schreef op dinsdag 24 juni 2008, 14:44:

Zou het met de jaren lastiger worden omdat we zelf meer met de dood bezig zijn? Hoe ouder we worden hoe meer we zelf op ons eindige leven gewezen worden door het wegvallen van steeds meer dierbaren... Misschien willen we het dan ook een dier niet graag meer aan doen?

Els Kleverlaan schreef op maandag 23 juni 2008, 11:54:

Ben bang dat ik je daar helaas gelijk in moet geven. Is bij mij ook zo. Sinds mijn 14e ook er-vandoor- kletterend-paard ervaring. Zijn we echt niet de enigen in. Heb ergens gelezen dat het grootste gros van de ruiters wel eens of vaker angst voelt naast of op het paard.

Wat trouwens wel bijzonder is: het ene mens voelt zich zekerder óp het paard en de ander ernaast. Ik val dus eerder in de laatste categorie.

Ook mijn ervaring is dat dóen het medicijn is. Nu ik alweer zo'n dikke 3 jaar met mijn gezondheid worstel merk ik dat die angst er diep van binnen nog steeds zit.

Zal begin volgend jaar zeker weer wat de kop opsteken als ik Pep ga rijden! Als het dan goed blijkt te gaan komt het vertrouwen vanzelf weer meer en meer terug. Zal het ook in kleine stappen gaan opbouwen. Komt mooi uit dat dat naar mijn mening zowiezo de juiste manier is voor een jong paard.

Tot er iets flink mis zou gaan. Dan is het weer rillebillen denk ik. Dan zou ik er als het even kan zo snel mogelijk weer op moeten denk...

Huertecilla schreef op maandag 30 juni 2008, 13:12:

In die zin kan ik het met je eens zijn HC... En ik denk velen wel. Maar ik weet bijna zeker dat iedere mens die sporen en/of zweep gebruikt ze wel eens misbruikt. Of door een foutieve interpretatie of door frustatie/boosheid. Door je best te doen ZONDER deze hulpmiddelen te bereiken wat je wilt KUN je ze in ieder geval ook niet per ongeluk of uit emotie misbruiken!

Nou kun je ook wel weer het tegenovergestelde zeggen: ga met zweep OF (dus niet zoals je helaas tegenwoordig steeds meer lijkt te zien 'EN') sporen rijden met consequent in je gedachten ze NIET te misbruiken, die gedachte moet eigenlijk continu in je hoofd zitten, ook als je eens gefrustreerd raakt.

In het laatste geval vind ik toch al de oplossing om in dat geval pas op de plaats te maken en even terug te vallen op iets wat wel al goed gaat altijd nog de beste...

Maar een bit, ook al zit je er niet aan BLIJFT in die mond waar het niet hoort. En dit vind ik het grootste bezwaar: (Bron: bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm" target=_blank>http://www.bitloosrijden.nl/bitloosrijden.htm )

"De ademhalingsweg en het spijsverteringskanaal zijn bij een paard gescheiden. Als een paard galoppeert is de ademhalingsweg wijd geopend en de weg naar de slokdarm gesloten. Als een paard slikt is het precies andersom. Paarden zijn niet geschikt om tegelijkertijd te eten en arbeid te verrichten. Dit zou niet effectief zijn tijdens het vluchten voor roofdieren."

En voor iedereen hier op dit forum of waar dan ook blijft het hele leven gelden:

"The second we decide we know it all, we'll stop growing; stop
getting smarter." - Steve Ramey.