Els Kleverlaan schreef op zondag 22 oktober 2006, 12:55:


Hoi Els,
Ik neem het al niet meer serieus. Volgens mij verveelt zich iemand... :)
Groet,
Coralie

Frido schreef op zondag 22 oktober 2006, 13:29:


Sorry Melanie,
Als ik jouw berichten verkeerd beoordeeld heb, dan bied ik je daar mijn excuses voor aan.
Ik hoop dat je nu toch een beetje verder geholpen bent met onze antwoorden.
Groet,
Coralie

Anita schreef op zondag 22 oktober 2006, 20:13:


Hallo Anita,
Wat krijgt de Haf te eten?
Ik heb zelf 7 Haflingers gehad, en ontdekt dat ze erg gevoelig zijn voor (kracht) voer. Van een paar paardensnoepjes kon één van mijn (anders heel brave) ruins helemaal gek worden.
Mijn advies is dus: helemaal géén krachtvoer geven.
En liefst ook vrij 'arm' hooi.
Groet,
Coralie
PS: En vóór het rijden eerst even laten uithollen...

Coralie van W schreef op zaterdag 14 oktober 2006, 9:13:


Hoe nu verder met de hoeven van mijn paard?

Ik heb besloten om de hielen de gelegenheid te gaan geven om wat te groeien.
Ga de kwartierboogjes goed bijhouden, en bijna tot aan het driehoekje van de
hiel (tussen hoefwand en steunsel) weg snijden, om te voorkomen dat de
hielen weer ondergeschoven gaan raken.
Verder zorgen dat de hielen even lang blijven (dat de hoef niet scheef gaat
staan).
Maar daar blijft het dan bij, de hielen mogen verder zo lang groeien als ze willen.
En dan kijken wat er gebeurt. Of de zool naar de hiel toe gaat groeien,
zodat de hoeven bij de hielen wat hoger kunnen worden....
Een mens moet wat! Zó zijn de hielen in ieder geval echt te laag!
Wat vinden jullie ervan?
Is er iemand die ervaring heeft met het 'verhogen' van te lage hielen?

Verder is er één hoef, rechts voor, die wèl mooie hielen en straalgroeven
heeft. (Altijd gehad, het is de achterste hoef in de 'graasstand', de stand waar mijn paard meestal in staat.)
En daar, zag ik vandaag, is iets aan het gebeuren: er beginnen putten
en gaten in de zool te vallen! Putjes rond de top van de straal, en het gat zit tussen het buitenste kwartier en het steunsel aan die kant.
Zou er een nieuwe zool onder vandaan gaan komen? Ik ben benieuwd!
Als ik gelegenheid heb, ga ik eens foto's maken en hier laten zien.
Groet,
Coralie

marjolijn schreef op woensdag 25 oktober 2006, 14:07:


Afgelopen voorjaar is mijn 30 jarige Haflingermerrie aan koliek overleden.
De man die haar met de trekker naar de weg heeft gebracht heb ik 15 euro betaald (hij vroeg er eigenlijk maar 10).
Het ophalen door de Rendac kostte nog geen 30 euro.

Eerlijk gezegd was ik aan de dierenarts dubbel zo veel geld kwijt (voor het onderzoek en de koliekspuit)...!
Groet,
Coralie

Spirithorses schreef op vrijdag 27 oktober 2006, 20:22:


Hé Pien,
Khatara doet dat ook.
En volgens mij heeft ze dit ooit van haar vorige eigenaar geleerd als middel tegen het 'schrapen' met de voorhoeven. Je weet wel, als de paarden op stal staan en er voer aan komt, gaan ze vaak heftig met een hoefje over de grond schrapen. (Een heel enkele keer doet ze dat toch nog wel even, maar meestal tilt ze alleen haar voorbeen helemaal op, naar haar borst. Met veel spanning er in.)

Tegenwoordig doet ze dat bijna nooit meer, want ze staat nooit meer op stal!! En als ze buiten staat doet ze het zelden.
Groet,
Coralie

Eva Saegerman schreef op maandag 30 oktober 2006, 16:49:


Hallo Eva,
Je schreef dat jouw paard last heeft van ruimtevrees, en dan min of meer panisch wordt, omdraait en in draf terug naar huis wil.

Je schreef ook, dat je gezellig bleef kwebbelen met je vriendin en zo probeerde te doen alsof er niets aan de hand was, terwijl je voelde dat er problemen zouden gaan komen voor jouw paard.
Dat heeft mij verbaasd.

In zo'n geval ga ik juist ophouden met kwebbelen met mijn vriendin.
Ik ga proberen om zelf helemaal ontspannen en open te zijn, en alle gevoelens die in me opkomen te laten 'wegstromen', en zo helemaal rustig te blijven.

En tegelijkertijd accepteer ik mijn paard helemaal zoals het is, ga me niet aan haar ergeren ofzo (lukt niet altijd hoor, soms erger ik me wel degelijk, maar dan werkt deze aanpak ook niet, en krijg ik haar niet kalm).
Ik blijf dan in contact met mijn paard, maar ook in contact met de omgeving. Met de objecten die mijn paard angst in boezemen, en tegelijkertijd met de wijde omgeving, met de lucht. En dat alles in volledige rustige acceptatie.

Geloof me of niet, als het mij lukt om deze gemoedsrust te bewaren, dan wordt mijn paard ook altijd direct weer rustig.
Nu is het wel een Arabier, en die zijn erg mensgericht. Met mijn Haflinger was het moeilijker, daar duurde het langer bij voordat ze helemaal weer rustig werd.

Groet,
Coralie

van lennep schreef op dinsdag 14 november 2006, 11:29:


Hallo Esther,
Ik raak geïnteresseerd door jou enthousiaste verhaal.
Waar krijg je die easycare inlages? En heb je tips voor het gebruik?
Groet,
Coralie

van lennep schreef op donderdag 16 november 2006, 19:21:


Ai,
Is wel lastig, zo'n Amerikaanse site. Ik heb geen betaalmogelijkheid via internet.
Ik heb al eens geprobeerd zelf iets te maken van een oud kampeermatje. Werkte goed in m'n Smitjes, m'n paard liep er ruimer en sneller mee. Maar na 2 keer gebruik was er al één aan flarden. Moet dus steviger materiaal zijn.
Wat zou een Nederlands-verkrijgbaar alternatief kunnen zijn? Iemand een idee?
Coralie

Ans Jondral schreef op zondag 19 november 2006, 23:45:


Hallo Ans,
Jouw Shet-verhaal herinnert me er aan dat mijn Haflingermerrie vriendjes werd met de Shet-ruin waarmee ze in het land stond (samen met nog 2 of 3 andere paarden).
In eerste instantie joeg mijn merrie de Shet-ruin weg. Maar deze kwam gewoon steeds terug en deed alsof mijn merrie zijn moeder was: daar hoorde hij gewoon bij, en mocht ook mee-eten als er voer (hooi) was.
En zo is het geworden! Mijn merrie gaf het op om hem steeds weg te jagen (hij kwam toch steeds weer terug) en accepteerde hem, inderdaad alsof het haar veulen was.
Ze heeft 7 veulens grootgebracht en was een uitstekende moeder; maar het ging niet van haar uit volgens mij, ze heeft hem maar geaccepteerd omdat ze moe werd om hem steeds weer weg te jagen.
Met andere parden heeft ze dat nooit gehad: behoorlijk dominante merrie, liet echt geen één ander paard bij haar eten!

Misschien gebeurt dat wel vaker: dat een Shet bij een groter paard een veulen-moeder reactie weet op te wekken?
Groet,
Coralie

jose schreef op woensdag 22 november 2006, 10:10:


Hallo José,
Er zijn merries die niet bevrucht kunnen worden door KI. Terwijl ze na een natuurlijke dekking wel gemakkelijk drachtig worden.
Ik heb zelf zo'n merrie (Arabier).
Dus...:
Het kan wel degelijk verschil uitmaken voor de merrie.
Groet,
Coralie

Spirithorses schreef op donderdag 23 november 2006, 19:29:


Bij de vorige eigenaar (die haar vanaf veulen had) stond mijn paard zomers 24/24 buiten en 's winters 's nachts op stal.
Ze heeft 4 veulens gehad (natuurlijke dekking) maar toen de eigenaar besloot om met Amerikaanse hengsten via KI te gaan fokken lukte het nite meer. Ze heeft het een aantal jaren geprobeerd, en toen besloten om dit paard weg te doen (om deze reden), waardoor ze bij mij terecht kwam.

Mijn Haflingermerrie heb ik zelf meermalen laten dekken. En daarbij heb ik ontdekt dat hengstenhouders het heel gewoon vinden om merries hengstig te spuiten (is met mijn merrie ook gebeurd, zonder dat mij dit gevraagd is; terwijl zij gemakkelijk hengstig werd! Maar de hengstenhouder waar ik haar naartoe gebracht had, wilde daar niet op wachten!!)
Dus vergis je niet: merries worden vaak hengstig gespoten, niet omdat ze niet hengstig willen worden, maar omdat de HENGSTENHOUDER HET GEDULD NIET WIL OPBRENGEN OM OP DE NATUURLIJKE HENGSTIGHEID TE WACHTEN!

Ik heb mijn merrie daarna nooit meer naar een hengstenhouder gebracht, en de hengst bij huis laten komen als de merrie hengstig was. Eens maar nooit weer (GVD) :).
Groet,
Coralie

marianne laenen schreef op vrijdag 24 november 2006, 19:50:


Ik heb in Drenthe gewoond vlak bij een terrein waar op eenden ge'jaagd' werd.
Er werd maanden van tevoren steeds voer naartoe gebracht om de eenden te lokken, zodat er veel zouden zijn op de dag van de jacht.
Na die jachtdag vond ik meerder dode eenden her en der op mijn land. Ze hadden niet eens de moeite genomen om alle geschoten eenden ook werkelijk op te halen met hun honden.
Walgelijk. Wat een 'hobby'!
(Eerlijk toegegeven, ik heb een lekkere eendenmaaltijd gehad, dat wel. Maar dat was er maar één van de velen, de rest was een zinloze dood gestorven.)
Groet,
Coralie

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 24 november 2006, 23:07:


Ja ja, Altijd prijs schieten. Zeker wetuh dat je niet met lege handen bij moeder hoeft aan te komen (die de oven al heeft voorgewarmd).

Ach ja, waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, hè.
Met die dikke buik van tegenwoordig loop je niet zo gemakkelijk een stukje verder om het geschoten wild te gaan halen. Dus nog maar eens opnieuw schieten in de hoop dat deze meer in de buurt neerkomt....
Coralie

Piet schreef op zaterdag 25 november 2006, 21:24:


Maar die wormen komen er wel vanzelf in, in de composthoop. Hoef je ze echt niet voor te kopen.
Ik had althans steeds grote kluwen van roze-rode wormen in de hoop. Daar heb ik nooit nergens iets voor hoeven kopen, ging vanzelf. (Maar niet in de winter inderdaad, dan groeien ze niet.)
Groet,
Coralie