Michiel schreef op vrijdag 23 december 2005, 22:31:
> Sandra Boshuizen schreef op vrijdag 23 december 2005, 17:10:
>
>> Ik laat het boek over paardentaal ook maar even wat het is.
> zag ze het brood dat ik bij me had voor haar, samenzijn is
> belangrijker dan brood eten.
>
> Michiel
Hoi Michiel,
Ik had hier ook al bij de bieb gekeken. Maar wij wonen in de outback met een heel klein biebje en heel weinig boeken. En dat soort dingen hebben ze dus niet. Nu ik er over nadenk kan je bij de bieb ook boeken laten komen. Als ze de boeken bij jou hebben kunnen ze die bij ons reserveren en laten komen. Dat is dus een mogelijkheid.
Als Bright mij iets duidelijk wil maken geeft ze me eerst een duw met haar hoofd. Dat is zoiets als aandacht vragen. Zoals ik haar naam roep. Vervolgens hangt het van de situatie af wat ze duidelijk wil maken.
Als we aan het wandelen zijn en ze ziet iets wat ze eng vindt krijg ik een duw met haar hoofd en duid ze vervolgens met haar hoofd naar het enge ding. Dat blijft ze doen totdat ik actie onderneem. Als ik dan tussen haar en het enge ding in ga lopen is het goed en houdt ze op met het geduw met haar hoofd.
Ze staat op het moment in een bestrate paddock omdat alles één grote modderboel is. Toch wil ze er wel eens uit. Dan duwt ze met haar hoofd tegen mijn schouder en maakt een hoofdbeweging richting de wei buiten de paddock. Dat gaat door totdat ik iets onderneem. Als ik bijvoorbeeld aan het borstelen ben en ik ben nog niet klaar en ze staat te duwen dat ze er uit wil dan gaat ze daarmee door totdat ik even naar de rand van de paddock loop en even met mijn voet de grond daarbuiten aantik. Dan ga ik weer naar haar toe. Maak een kambeweging met mijn handen en dan een hoofdbeweging met mijn hoofd naar de wei. Schijnbaar heb ik haar dan duidelijk gemaakt dat ik haar verzoek heb begrepen en dat ze na het poetsen eruit mag en dan houdt het gedram met haar hoofd ook gelijk op. ze wacht dan geduldig af.
Een ander heel grappig voorbeeld:
Op een keer wilde ze mij niet laten opstijgen. Steeds een duw met haar hoofd en een paar passen wegstappen. Goed ik ben een mens en ging ervan uit dat een paard niet de moeite doet om je iets duidelijk te maken. Ik werd dus boos. Een diepe brom uit mijn keel en ze bleef eindelijk staan. Voet in de stijgbeugel en afzetten en....... ik hing met zadel en al onder haar buik. Vergeten aan te singelen. Ik heb mij uitgeput in excuses. Nadat ik het zadel weer goed had liggen en deze keer wel aangesingeld liet ze mij zonder problemen opstijgen.
Zo maakt ze mij duidelijk als ik het schrikdraad nog niet heb losgemaakt als we eruit gaan en nog veel meer dingen. Maar ze vraagt ook zo heel vaak mijn aandacht terwijl ik niet kan opmaken wat er aan de hand is.
Paarden hebben een heel verfijnde manier van communiceren heb ik ontdekt. Bright tenminste. Ik heb geen ervaring met andere paarden.
Als we onderweg zijn en ik heb geen route uitgestippeld sta ik soms even stil om te bedenken hoe we verder gaan. Als ik vol verlangen denk aan een bepaalde route langs bijvoorbeeld de dijk . Is zij al onderweg voordat ik ook maar een seintje heb gegeven. Zij vangt dus dat signaal al op.
Een ander voorbeeld is een beetje extreem. Verleden week ben ik een dag vreselijk uit mijn doen geweest. Waarom doet er niet toe. Ik moest toch even met bright wandelen. Dat doe ik elke dag. Er volgde gelijk een poging tot machtsovername. Ze voelde feilloos aan dat ik uit mijn doen was en probeerde gelijk de positie van leidmerrie over te nemen. Ze ging voorop lopen. En trok mij alle kanten uit in de richting die haar zinde. We weten allemaal dat 600 kilo eigenwijs paard het altijd wint van ons. We moeten het van overwicht hebben.
Ik heb haar uiteindelijk een lel met het halstertouw gegeven om haar op haar plaats te wijzen.
Ik denk dat paarden het op zich niet begrijpen dat wij als mens de signalen die zij uitzenden niet begrijpen terwijl ze onze signalen haarfijn begrijpen. Ze gaan dan naar andere manieren zoeken om te communiceren met ons. Want volgens mij is het duwen met haar hoofd en het duiden naar het onderwerp van aandacht geen communicatiemiddel tussen paarden. Maar ook dat weet ik niet zeker. Daar wilde ik die boeken voor raadplegen. Dit is wel een verschrikkelijk lang verhaal geworden. Ik ben trouwens blij dat jij je ook in dit onderwerp verdiept. Wat ik mis bij paardeneigenaren om mij heen is dat ze heel veel tijd steken in het beleren van paarden, in het verschil tussen al die trainingsprogramma's en dat niemand de moeite neemt om naar zijn paard te luisteren. Het is voor mij toch meer tweerichtingsverkeer. Voor jou ook wel geloof ik.
Ik lees je wel weer,
Groetjes, Sandra
Warboel
