jose schreef op dinsdag 15 november 2005, 12:50:


Vin ik eigenlijk wel een interessant onderwerp.
Want wat is 'traditioneel' en wat is NH ?
Heb ik wel een mening over, maar ik zou graag die van anderen willen horen....
Wat scharen we onder de noemer NH en wat scharen we onder de noemer traditioneel ?
Kom maar op....

Greetz, Pien

Feyona schreef op dinsdag 15 november 2005, 20:15:


Ik heb hetzelfde.
In de betonnen inloopstal ligt in de zomer geen bodembedekking, de paarden, inclusief Spirit die nu bijna 6 maanden oud is, hadden hun ligplekken in het zand van de paddocks (of de weides).
Nu het echter kouder wordt merken wij dat een aantal paarden graag gebruik maken van de inloopstal en met name Spirit heeft er echt behoefte aan om in de stal te gaan liggen.
Voor hem ligt er in een hoek van de stal een berg stro en hij maakt er dankbaar gebruik van.
Maar als er eens geen stro inligt gaat hij doodleuk op de beton liggen en dat vind ik geen goed idee : Te koud, te hard en hij krijgt er wondjes van op zijn benen.

Het feit dat hij op de beton gaat liggen geeft wel aan dat hij behoefte heeft aan een overdekte ligplek want zijn moeder Holly blijft uit zichzelf gewoon buiten hoor.
Ik zou je dus aanraden wel een zachte ligplek te maken als je pony dat gewend is, hij zal er blij mee zijn.

Groet, Pien

Piet schreef


Ik vind wel dat er een verschil is, Piet, tussen een zweep als aanwijsstok, als de carrotstick, en sporen om lichte aanwijzingen te geven in plaats van je paard de lucht uit zijn longen te trappen.
Want een bitloos hoofdstel kan net zo goed de neus beschadigen als je er te hard aan trekt, dus je kunt niet generaliseren.

Waar ik veel meer moeite mee heb is de kortzichtigheid van veel ruiters, de insnoerende neusriemen, het gehang aan teugels, getrap tegen ribben, het paard heel kort vasthouden (leiden) : vingers bijna aan het bit als je ernaast loopt, het plotselinge getrek bij aansingelen zodat alle lucht uit het paard geduwd wordt, denken dat je een paard de bocht om moet trekken ipv leiden, hetzelfde bij achteruit gaan, dat soort dingen.

Mensen die niet snappen dat paarden in een groep gelukkiger zijn, die alleen maar de modder zien, maar niet die bergen hooi en tevreden etende paarden.(Want het is vet balen als je je lespaard uit de blub moet halen....en hem vervolgens moet poetsen).
Ik zeg altijd : Een vies paard heeft plezier gehad met zijn vriendjes.
Wees blij dat ie dat kan!

Nu we het toch over NH hebben :
Dat is NH voor mij, geen geduw, geen getrek, maar nadenken bij wat je doet, en vooral : Waarom je dingen zo doet, jezelf vragen stellen, open staan voor nieuwe zaken.

Ik zie het nog zo vaak om me heen als er nieuwe mensen hier komen rijden. Eigenlijk komt iedereen hier van een traditionele manege waar "slam, bam, thank you ma'm" de normaalste zaak van de wereld is.

Om een voorbeeld te geven :
Nooit gehoord van aansingelen voor je opstapt, (maar wel de hoeven uitkrabben tot treurens toe want dat is ze zo geleerd).
Opstappen en aansporen om paard aan de gang te krijgen, desnoods klapje met de teugel op de kont, zo van hoppa....
Paard moet gelijk 'actief' wegstappen, maar mag niet even warm draaien, gelijk aan de teugel, desnoods met trekken en stampen. (Zafir kan dat zo mooi laten zien, die kan de rondste krul van de hele wereld maken terwijl ie finaal op de voorhand loopt, haha).

Wat ik ook merk is dat veel rijders in het begin moeite hebben hun benen stil te houden en niet constant te drijven, hebben ze zo ook geleerd op hun manege.
En de teugels zijn er om je aan op te hijsen.
Aan de lange teugel is moeilijk, dan hebben ze immers 'niks in hun handen'....
"Paarden horen aan de teugel te lopen, want anders struikelen ze...."
Achterwaarts gaan : Paard aan de teugel naar achteren trekken.

Veel rijders die bij ons komen rijden technisch, vanuit hun hoofd, en zijn niet verbonden met het paard vanuit hun gevoel.
Daar heb ik wat trucjes voor hoor, maar het valt me wel telkens weer op.
Wanneer ik dit ter sprake breng in de les wordt dit wel herkend en begrepen. En er wordt altijd wat mee gedaan, dat onderscheid mijn methode van het traditionele.

Je ziet het ook aan de kleding : Zelf lopen wij met groene laarzen en oude truien, ook rijd ik zo. Zal mij een worst wezen....
Nieuwelingen komen meestal mooi uitgedost met rijbroek en nette chaps, veels te nette schoenen en kleding die niet weersbestendig is (maar wel mooi uitziet). Wij hebben niet voor niks een voorraad truien en jassen hangen voor algemeen gebruik....

Dat is ook een onderdeel van NH voor mij.
Het gaat niet alleen om de huisvesting, voeding, leefomstandigheden, het ijzerloze, leven in de kudde, wat voor mij allemaal allang vanzelfsprekend is....
Het gaat er net zo goed om dat je je paard tijdens het 'werk' de ruimte blijft geven om paard te zijn, om zich te blijven uiten, je met je gevoel met hem te verbinden.
Technisch goed rijden zegt mij allang niet meer zoveel.
Ik vind het belangrijker te zien hoe die rijder zich verbindt met het paard, ook al rijdt ie misschien nog niet zo perfect.
Iemand die Holly of Fanny rustig en ontspannen kan rijden zegt mij veel meer dan die perfecte volte of manoevre.
Want aan hun kun je zien wat de rijder doet.
Zie ik BD met haar staart lopen te zwiepen, dan weet ik dat de ruiter teveel druk op haar legt. Simpel.

Zit de ruiter in zijn hoofd dan heb je een probleem met deze paarden.
Zit ie in zijn gevoel dan kun je alles met ze !!!!
Het verbaast me telkens weer....


Weet je dat velen niet eens in de gaten hebben dat ze bij ons bitloos rijden tot ik ze erover aanspreek?
Zo erg zit dat tussen de oren van de mens.
Hetzelfde met de ijzers.

Ik ben het volledig met je eens dat het een stuk 'opvoeding' is.
Niet van het paard, maar van de mens!
En de jeugd heeft de toekomst.
Groet, Pien

(oeffff, ik ben er weer he....zit weer op mijn praatstoel)

Schattig he......die kinderlijke onbevangenheid.
En dan dat grote paard dat zo lief meedoet.
Vind het geweldig dat te zien.
Groetjes, Pien

Deborah schreef :


Tja, Debora, iederéén heeft de mond vol van paardvriendelijk en zonder geweld. Een 'opvoedkundige' tik met de zweep wordt binnen veel paardrijdkringen dan ook volstrekt niet als paard-onvriendelijk en behorend bij het inrijden ervaren terwijl wij dit hier afwijzen.
Ik tenminste, en ik weet zeker, de meesten hier met mij.
Dus waar ligt de grens tussen zonder geweld en met geweld ?
Ik persoonlijk vind het gebruik van de zweep al een vorm van geweld omdat het dwingend is naar het paard toe en het paard alleen reageert om onder de zweeptik uit te komen. Snap je ? Wat is geweldloos?
Heb je het zelf gezien daar?

Ik rij mijn eigen paarden zelf in en ik heb geleerd volledig af te stappen van de termijn die je nodig hebt (zou hebben) voor het inrijden van een jong paard. Er zijn altijd onverwachte zaken die je kun tegenkomen, waaraan je meer tijd of aandacht moet besteden.
Ik geloof al helemaal niet in één maand, inrijden, of sneller, want dat kan niet zonder druk, bestaat gewoon niet in mijn ogen.
Technisch gezien misschien lukt het wel, maar ik ben ervan overtuigd dat je later de rekening gepresenteerd krijgt, want in zijn 'mind' kan hij het wellicht helemaal niet verwerken en dat zie je niet meteen als het paard nog, overbluft, in zijn trainingsstal verblijft.

Elk paard heeft tijd nodig de aangeboden informatie te laten bezinken, daarvoor heeft ie ook de ruimte nodig, letterlijk, door hem met rust te kunnen laten als het paard aangeeft dat dat nodig is.
Ook een reden voor mij om geen 'vreemde' paarden van buitenaf in te rijden, want ik zou me nooit onder druk van een eigenaar laten zetten om de centen. Een paard krijgt de tijd die hij nodig heeft !!!!

Om je een voorbeeld te geven :
Onze Haflinger Diesel, 13 jaar, iets van 11 jaar voor de koets gelopen met bit en oogkleppen (en met ijzers maar dat is een ander verhaal) zijn we nu al zeker 4 maanden aan het inrijden en het gaat zeer prima met hem.
Zadelmak was hij al, hij is ooit een paar maanden bereden door zijn vorige eigenaar.
Hij is hier veranderd van een zeer boosaardig paard dat contact afwees (en beet en trapte) in een vriendelijk paard dat nieuwsgierig komt kijken wat je allemaal aan het doen bent. En waarom dit zo goed gaat ?
Omdat hij zijn eigen tempo bepaalt.

Er waren dagen dat we maar niet opschoten, dattie liep te flapperen met zijn lippen omdat het hem teveel was, dagen dat hij het allemaal kwijt leek te zijn en niet vooruit of achteruit kon, het allemaal niet meer snapte. En ik wist : Als ik hem hierdoorheen push raak ik hem kwijt.

Er waren ook dagen dat ik trots op hem was omdat ik steeds gezien heb hoezeer hij zijn best deed en wilde doen, maar hij had aanvankelijk een kleine spanningsboog en was dan zeer snel van de wap.
Op dagen dat het goed ging oefenden we net zo goed maar kort en mocht hij snel weer naar zijn vriendjes op de wei. We sloten onze trainingsmomenten altijd af met iets positiefs, en soms was dat echt zoeken totdat we iets positiefs konden ontdekken hoor, maar dat veranderde al snel toen hij eenmaal in de gaten kreeg wat de bedoeling was, waarbij ik sterk moest blijven kijken (voelen) offie het allemaal nog wel aankon wat ik vroeg.
Er is geen moment van aansporen, zweepgebruik geweest, alles ging zonder bit op zijn tempo.

Mede door onze verhuizing heeft hij een heleboel vrij-af gehad en dat heeft hem waanzinnig goed gedaan.
De eerste keer weer na 4 weken vrij-af pikte hij zo weer op waar we de keer ervoor gebleven waren en zo hoort het.
Dan weet je dat het binnengekomen is.

Sinds deze week loopt hij af en toe een les in de bak en hij doet het wáánzinnig, hij kent de basisdingen nu, weet wat stap, draf, galop, stop en sturen is, blijft relaxt en heeft echt plezier in het werk.
Oortjes naar voren, blij en enthousiast.
Vandaag heeft hij zijn 10 e buitenrit gemaakt, zonder ijzers, zonder oogkleppen, zonder bit, hij loopt lekker en ik weet : We zijn er eindelijk doorheen. Ik ben zo trots op hem !

Hoe had ik dat in godsnaam binnen 2 a 3 weken, of binnen een maand moeten bewerkstelligen zonder het paard stress aan te doen?

Ik hoop in het belang van je paard dat je hiermee aan de slag gaat.
Groetjes, en succes, Pien

Carry schreef :


Laat je nu ook weer niet in paniek brengen hoor door alle horrorverhalen over hoefbevangenheid....
Want door er zoveel mee bezig te zijn maak je jezelf onnodig bang, is mijn mening. Zonde toch....

Ik heb 11 paarden en ik ben nooit, maar dan ook nooit bezig met fructaangehalte in het gras of hoefbevangenheid.
Komt niet eens in me op.
Wanneer je je paarden op de gezonde, zo natuurlijk mogelijke en dus paardgerichte manier houdt, genoeg beweging gunt, niet overvoert, en Natuurlijk Bekapt (en dus geen ijzers) is de kans echt niet zo groot, en ze zijn immers nog nooit bevangen geweest....

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be
Westen natural horsemanship - Natuurlijk Bekappen

Huertecilla schreef :

Dank je, HC, lief van je....
Maar het was weer doorzetten vandaag hoor, met het modderballet en de kou met 7 truien en ik was ook nog mijn laarzen vergeten.
Gelukkig bracht de warme chocomel in de warme caravan ons af en toe even op temperatuur.
De paarden lijken er niet onder te lijden, die staan zich lekker in de kudde met de kont naar de wind door hun berg hooi heen te vreten.
Het is alleen zwaar poetsen nu....ach, als de rug en de singelstreek maar goed schoon zijn geloven we het verder wel.
Hoe viezer, hoe gelukkiger het paard, toch ?....

Groetjes, Pien

www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

epona schreef :

Maar, als het goed is in de winter wel met een teddyberenvacht, toch?
Dus ik heb wel graag zo'n teddybeer.

www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Michiel schreef :


Michiel, ik herken het helemaal. Onze Cherokee had precies hetzelfde als dat wat jij beschrijft. Ik noem het 'huisnijd' , het altijd weer naar huis willen terugkeren, zonder dat je er een oorzaak voor kunt vinden.
Mijn hoofd heb ik erover gebroken, maar er nooit achter gekomen waarom dat zo is/was. Ik houd het nu maar op een gewoonte die zijzelf gecreëerd heeft, misschien door thuis voeren, veiligheid, tja, wie zal het zeggen ?

Hoeven, gebruik van bit, slecht passend zadel, gezondheidsredenen kon ik ook uitsluiten. Ze deed het altijd en net zo goed als we gingen wandelen. Ik heb om die reden ook altijd een ander paard met haar meegenomen. Nu nog overigens.

Cherokee was echt gevaarlijk, ze greep echt elke mogelijkheid aan om huiswaarts te keren, desnoods dwars door de velden, niets ontziend, bokkend (zonder rijder ben je eerder thuis he), ik heb heel wat doodsangsten uitgestaan en niemand die mij verteld had dat ze zo was toen ik haar kocht. Ik heb zo wel wat avonturen beleefd met haar, en nog steeds kan ik er niet om lachen.


Ja, volhouden zoals je het nu doet, je vraagt echt niks onmogelijks van haar hoor.
Ik ben begonnen met wandelen op bekende routes en heb dit steeds verder uitgebreid, toen erop, ander paard erbij.
Tot de dag kwam dat ze zelf aangaf een nieuw pad in te willen slaan.
Om je een idee te geven : Het is ver over nu, 2 jaar later. Maar helemaal over is het niet en er blijven momenten dat ze alles in het werk stelt om naar huis te kunnen (afgelopen week nog).
Het voordeel bij dit paard is dat ze net een postduif is, waar ik haar ook loslaat, ze brengt me altijd weer via de korste weg naar huis.
Dus verdwalen zul je niet snel.


Ik moet zeggen dat ik Cherokee geen millimeter vrijheid gegeven heb in die tijd. Want elke vorm van vrijheid greep zij aan om ervantussen te gaan. Nu nog laat ik haar zelden haar hoofd in de richting van huis draaien, oké een beetje kijken mag, maar ze is zo weg hoor, en het is een vrij lomp paard op zulke momenten.
Dan is het nek op slot, bokken en beginnen met rennen.
De lessers die haar rijden weten inmiddels allemaal dat , mocht het een keer 'fout' gaan, ze haar van huis af moeten draaien en nooit naar huis toe, want dat hou je niet. Gelukkig zijn die momenten in de loop der tijd steeds minder geworden en het gaat bij haar met vlagen : Zo doet ze maanden niks en zo heb je je handen vol aan haar.


Ik denk dat bij Cherokee een mogelijke reden is dat ze gedurende haar eerste 8 levensjaren alleen maar grasmaaier heeft hoeven zijn, nooit bereden, dus toen we met haar aan het werk gingen (ik dacht dat ik een ingereden paard had gekocht, mooi niet dus) had ze een werkmentaliteit van een pak paneermeel.


Ook hetzelfde ! Cherokee staat giga op de rem gedurende de eerste 10 kilometer en eenmaal ver genoeg van huis af begint ze lekker te lopen.
Als je met haar gaat rijden moet je vooral geen haast hebben of eens lekker aan de sjees willen (ja, oké naar huis toe, maar dat is niet de bedoeling).
Toch is zij, naast BD mijn leiderspaard geworden, zover heb ik haar al. Met mij loopt ze nu overal doorheen en voorop en zelfs voorop in galop is nu geen enkel probleem meer, al moet ik daarbij meer druk gebruiken dan me lief is hoor.


Weet ik, heeft ook geen enkele zin om dat te doen, maar soms he....
Afgelopen weekend, tijdens die heerlijke rit met oa Diesel, waar ik zo trots over schreef, reed ik Cherokee en er was een punt waar we altijd afstappen omdat we over een bruggetje moeten, tjeezes, wat heb ik moeten sleuren om erlangs lopend de groep bij te houden, dan zie je pas hoelang zo'n paardenek is. Had niks met het bruggetje te maken, die neemt ze met haar ogen dicht, maar alles met het van huis weggaan.
10 minuten later, eenmaal ver genoeg, galloppeerde ze zo de berg op !


Ik hoop dat je hier wat aan hebt (ook een heel verhaal geworden).
Het gaat dus nu een stuk beter, maar ik heb het ook nooit helemaal opgelost gekregen, in elk geval is het nu wel zo dat het rijdbaar werkt, da's me al heel wat.

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Ja, ik ben het echt volledig met je eens, HC, maar ik heb dus ook inmiddels ondervonden dat er uitzonderingen zijn die deze regel bevestigen, en 'gewoon' effe af en toe blind gaan, getuige Cherokee.
Jammergenoeg, want voor de rest is het zo'n leuk paard....zo vol vertrouwen, moedig, en stoer.


Daarom heb ik het zelf 'huisnijd' genoemd.

En het valt me op dat mensen het vaak zomaar accepteren dat hun paard zo 'gewoon effe moet stuiteren' want ik vind dat niet zo gewoon.
Toevallig gister nog over gehad toen er iemand naar de lessen kwam kijken en het viel deze persoon op dat de paarden bij ons zo ontspannen zijn en de één gerust rondjes kan gallopperen terwijl de ander doodgemoedereerd en ontspannen in het midden blijft staan.
Ik wijt dit volledig aan het feit dat de paarden altijd de ruimte hebben, als ze willen stuiteren zie ik ze dat onderling wel regelen, eigenlijk zelden of nooit in de les. (Naja, weer die uitzondering he....het blijvende levende wezens).

Groet, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Michiel schreef :

> Fijn al jullie ervaringen te lezen en te herlezen.
Ik ga nog een keer reageren. Want ik vind dat je heel goed bezig bent !

Ja, als je er maar geen gewoonte van maakt.
Cherokee is altijd een vrij lui paard geweest, haar vorige eigenaren die haar maar een paar keer gereden hebben losten dit op door haar naar huis te laten rennen, dat was het enige moment dat ze vooruit te branden was, tja....... what's in a horses' mind he....

Gewoontetjes creëren op een zachte ontspannen manier, maar wel zo dat jij de leiding blijft houden bij haar en niet andersom, want dan ben je zo weer thuis. Leiding geven zie ik in dit verband meer als 'veiligheid' dan als directe dominantie.
Iedere keer hezelfde rondje lopen. Kun je geen ander paard meenemen ? Eentje die ze graag volgt ? En als dat goed gaat, ga je steeds meer afstand tussen de paarden onderling maken tijdens je rondes. Doen we op het moment zo bij Diesel.

Afleiden helpt, tot op zekere hoogte.
Ik 'lees' nu op voorhand in Cherokee wat ze van plan is, dat heeft lang geduurd, ze was erg gesloten. Nu zelfs heb ik het al in de gaten als ik haar van de wei haal hoe haar muts die dag staat.
En als mijn muts die dag toevallig een andere kant opstaat kan ik óf me aanpassen aan haar (andersom is niet wijs te vragen), óf een ander paard kiezen die dag.

Dan zul je een andere truc moeten verzinnen, haar niet achteraf belonen maar tijdens de rit, maar dat doe je vast al wel, jou kennende....
Ik zal ook nog eens verder denken.

Vind ik heel goed van je, ik denk er ook zo over, zo geef je haar haar ruimte, in respect, maar kun je haar toch heel subtiel een stapje voor zijn als je merkt dat het de verkeerde kant opgaat.
Dat noem ik nou een mooie samenwerking.

Hihi, ook bekend. Bombita (laagste in rangorde hier) komt Jack altijd halen als ze gepest (lees : weggestuurd) wordt door de andere paarden.
Gaat ze achter hem staan en letterlijk zacht staan hinniken want ze weet dat hij het voor haar opneemt.
Overigens (dit terzijde) hebben we nu afgesproken dat we niet meer altijd hierin meegaan, want Bombita lijkt zichzelf voortdurend in een soort van slachtofferrol te plaatsen door steeds op ons terug te willen vallen, voor zover een paard in een slachtofferrol kan kruipen he.
Ik weet dat dit een antropodinges vertaling is van wat wij zien, maar wat wij constateren is dat ze heel makkelijk opgeeft en niet voor zichzelf opkomt in zulke situaties.
Maar dit is een extreem voorbeeld van een beetje een extreem paard hoor.

Ik vind dus wel dat je best wat mag vragen, alleen maar meegaan geeft op een gegeven moment een beetje te weinig duidelijkheid, lijkt mij. Maar dat hangt weer af van de situatie en hoeveel je vraagt.
Ik vind wel dat als jij het bijvoorbeeld haalbaar stelt dat ze 100 meter rechtdoor moet lopen zonder te zeuren ze dat best moet doen, ook al moet je ernaast gaan lopen en trucs uithalen. En daarna vet belonen.

Mja en nee, wel haar zin geven, maar haar ergens in het midden tegenkomen, soort van compromis om het voor jezelf ook werkbaar te houden. Ik houd er persoonlijk niet van steeds aan voorwaarden te moeten voldoen, zo van : "nu heb ik goed gewerkt en nu mag ik helemaal mijn zin doordrijven". Vind ik nou net weer teveel van het goeie.


Ja ja, die kalme welwillendheid. Ik heb inmiddels geleerd dat het met Cherokee alleen maar werkt als ik tijd en prestaties loslaat en gewoon ga zitten te genieten van haar trage, ow pardon : relaxte tempo.
Dat stelt mij in staat haar met een kalmheid te blijven benaderen, ik geef me ahw over aan haar tempo. (Zegt zij die Arabieren gewend is....), dan lukt het prima tussen ons.
Duw ik haar teveel dan vertrekken we in strijd en komen we dito thuis.


Weet je, ik herken het zo ontzettend en ik vind het fijn dat je zo eerlijk bent. Ik zit met een dilemma van onze nieuwe Arabier die in de bak verschrikkelijk is maar buiten een absolute crack.
Vorige eigenaar weet heel zeker dat hij heus wel voor mij gaat werken in die bak, als de band er eenmaal is, maar ik heb er moeite mee dat het paard dat dan voor mij zal doen, snap je, ik heb liever dattie het zelf leuk vindt!
Dan maar liever een buitenpaard.

Ach, zo blijven we denken en dat is maar goed ook!

Groetjes, Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Frans Veldman schreef op maandag 21 november 2005, 23:55:


Wel eerst effe pagina vernieuwen, heb ik gemerkt.
Pien

www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen

Piet schreef op maandag 21 november 2005, 22:46:


Ach Piet, dat maakt toch niet uit - beetje scheren.
Daar hebben we dekens voor.
Zodra de verdoving uitgewerkt is een hapje brokken, lekker het paard verwennen in een warme stal, zeker met dit koude weer.
Ze hebben trouwens erg mooie dekens tegenwoordig, en bijpassende peesbeschermers, wist je dat niet ? Zonde om ze niet te gebruiken, mijn stalgenootje heeft er ook zo-een, maar dan in een andere kleur.
Ik vind lichtblauw het mooist passen bij mijn zwarte paard.
En die peesbeschermers heb je hard nodig tijdens de dressuurles.
Voordeel is dat je paard snel weer droog is, terwijl die lui met die dikke wintervachtponnies uren moeten droogstappen als jij allang in de kantine aan je pilsje zit.
Niet zo zeuren hoor, Piet

Pien
www.spirithorses.be
western natural horsemanship -
Natuurlijk Bekappen