Linda schreef op dinsdag, 30 maart 2004, 12:30:
>
> ---Heel erg jammer, had zal ook vast nog -tig jaar duren voordat
> de meerderheid uit mensen bestaat die zich eindelijk in het
> paard verplaatsen. Maar er is in ieder geval een begin
>
> Groetjes,
> Linda
Hoi
Soms lijkt dat begin wel zoek: Mijn buurmeisje heeft haar eerste paard gekocht. Dacht ik leuk ga ik eens kijken.
Ze was bang van hem geworden omdat hij de tweede dag dat ze hem had uit stal mocht en gebokt had. Nu liet ze er zon trut (excusez le mot) op rijden die haar wel even zou laten zien dat zij het heel goed kon en dat paard niks aan was. Terwijl zei hem reed (trek trek aan de teugel, zwabber de zwabber, tik tik met de zweep) vroeg de eigenaresse aan mij of ik het ook het belangrijkste vond dat aan de teugel rijden. Ik dus nee, plezier hebben, ontspanning, eerst aan elkaar wennen enz. Toen zei ze dat ze niet durfde te galoperen en toen zei ik dat dat de derde dag dat je een paard hebt ook helemaal niet hoeft, al gaat ze er maanden nog niet op is ook oke.
Toen het paard na 10 minuten moe was (volgens de miep dan) mocht zij erop: (bij het vasthouden kreeg het paard van miss miep een paar klappen op het hoofd, vraag me niet waarom) en de eigenaresse bleek nog een echte beginneling en behoorlijk angstig: handen hoog, hakken hoog. En die miep maar roepen galop galop. Het paard was heel braaf hoor, probeerde haar zoveel mogelijk te helpen. Ik ben maar weggelopen. Heb gezegt dat als ze het op een andere manier wil proberen ze altijd bij me aan kan kloppen.
Dan, lijkt het paardvriendelijke bij gewoon een redreatieruiter toch echt ver te zoeken hoor.
Groet
Elsbeth
Warboel
