Ik heb twee ijslanders die altijd op ijzers hebben gestaan en sinds november blootvoets staan. Ik wilde de overgang graag laten begeleiden door een natuurlijk bekapper, alleen, ik woon in de Zwitserse Alpen en de dichtsbijzijnde bekapster zit op anderhalf uur rijden van hier en geeft geen sjoege. Ik doe het dus noodgedwongen zelf nadat ik het pakket heb doorgenomen en een 1-daagse beknopte cursus in Zwitserland heb gevolgd.
De paarden staan in een stuk winterwei van twee soort van bijna horizontale terrassen en daartussen op het niveauverschil van 1.5 meter rotsen, zo'n 900m2 in totaal. Een natuurlijk paddockparadijs dus! In de winter ligt hier veel sneeuw, dus de hele winter staan ze op sneeuw en ijs (ze bewegen weinig want de sneeuw is te diep om doorheen te rennen - ze hebben zo hun eigen paadjes / routes gemaakt), droog zaagsel in hun schuilstal (ik heb geen plaats om stro op te slaan) en voor de stal is een terras van stoeptegels dat ik sneeuwvrij houd. Waar ik kan, probeer ik mest te ruimen, maar door de vele sneeuw is daar geen doorkomen aan in de winter. Op dit moment begint de sneeuw te smelten en is er meer modder (en een soort van poeplasagna tussen het ijs). In de winter worden ze nauwelijks gereden, wél neem ik ze 2x per week mee aan het halster om een stukje te wandelen over sneeuw en asfaltweg. Ze zijn beiden 20 jaar oud maar super fit.
De twee paarden hebben allebei totaal verschillende hoeven. Degene waarvan ik dacht dat zijn hoeven het minst goed waren (brokkel hoeven en voorheen super gevoelig als hij weer eens een ijzer verloor), doet het prima zonder ijzers. Hij had een beetje flare, maar dat is inmiddels bijna weg. In de zool van zijn achterhoeven zitten deukjes. Is dat normaal in een overgangsfase? Ik heb niet het idee dat hij er last van heeft.
Het andere paardje heeft hele kleine hoefjes. Hij is totaal niet gevoelig, de zool is hard, heeft nooit problemen, landt mooi op de hielen. Maar hij heeft een hele diepe straalgroeves en in de winter slijten zijn stralen te weinig, waardoor de straal omflapt en er rotzooi in de groeves blijft zitten. Al lezend op dit forum kwam ik tot de conclusie dat het beter is om de omgeflapte delen toch een beetje weg te snijden, wat ik heb gedaan. De straal is gezond verder en stinkt niet. Als ik voorzichtig in de groeve prik met de hoevenkrabber, reageert hij totaal niet (maar het is een paard type 'binnenvetter' die zich, in tegenstelling tot zijn weidemaatje, nauwelijks uit). Uit voorzorg ben ik begonnen met uitspoelen met appelazijn. nu is de grote vraag:
- zou hij toch straalrot hebben (ivm die diepe groeven)?
- ik heb het idee dat de groeven zo diep zijn omdat de hoeven te smal zijn geworden door de ijzers. Wat kan ik doen om de stralen ruimte te geven? Hij had altijd namelijk hoge hielen, maar sinds november heb ik ze beetje bij beetje verlaagd en zijn nu op niveau van de zool. De steunsels zijn overigens mooi recht en snij ik iedere 2 à 3 weken terug.
- hoe ver mag ik van de straal wegsnijden om de groeve ruimte te geven zodat er geen troep tussen blijft zitten? Als ik namelijk de flappen helemaal wegsnijd, dan raakt de zool de grond niet meer
- Van mijn eendaagse cursus heb ik geleerd dat het helpt om de stralen te ontwikkelen door een paar uur per dag een hoefschoen te dragen met deels een zooltje erin zodat de straal wordt geprikkeld. Is dat een goede zaak? Dus flappen toch helemaal wegsnijden, straal aan de hoge kant en dan dagelijks een paar uur een schoen met een zooltje.
- Of beter niks doen en gewoon wachten tot het mooi weer wordt en de droge ondergrond en beweging het werk laten doen.
Enfin, ik ben een beetje 'lost' zo boven op die berg in m'n uppie. Alle advies / ervaringen zijn welkom! Ik zal proberen nog foto's te maken en te posten.
Warboel
