Ik plaats hem in
de kroeg, omdat het over een hond gaat. Echter, door de berichten in het topic over de hackamore, kreeg ik toch zin het te plaatsen.
Wij hebben een mechelse herder Oscar, reu, niet gecastreerd, 4 jaar oud. We hebben hem sinds hij een jaar is, verleden daarvoor grotendeels onbekend, maar zeker weten vrij onplezierig. Hij is onzeker, heeft het niet zo op vreemden, is heel snel overprikkeld en vertoont dan vrij heftig gedrag, heeft ernstige verlatingsangst en op de koop toe een nogal forse jachtdrift. Oftewel, we hebben er wel wat mee te doen.
Ik train Oscar met de clicker, in alles wat we elke dag doen. 1 keer per week doen we fun-training op de hondenschool en we speuren met hem. We werken zelden of nooit met correcties, proberen zo goed mogelijk verkeerd gedrag te voorkomen en goed gedrag te versterken. En dat lukt ons heel prima, Oscar is in de dagelijkse omgang heel makkelijk, vrolijk en meewerkend voor ons.
Vorig jaar begon de hond mank te lopen. Ik ben naar een dierenarts gegaan die goed bekend stond, zowel qua deskundigheid als qua omgang met honden. Jammer maar helaas, beide viel erg tegen en onze toch al onzekere, niet op vreemden hebbende hond had er een fors trauma opgelopen. De diagnose HD die gesteld werd klopte wel en het bleek operabel, is Oscar geopereerd door een andere arts. Aansluitend is er 3 maanden hydrotherapie gedaan.
Een paar maanden na deze behandeling had hij oorontsteking. Verdoofd, goed onderzocht en met veel pijn en moeite thuis met oordruppels behandeld. Weer een paar maanden later moest de heup voor controle op de foto. Verdoving onmogelijk, hij liet zich niet meer benaderen met een spuit in de hand. Hij werd echt levensgevaarlijk en ik hoor zijn gegil nog als ik er aan terug denk. Pure angst. Foto uiteindelijk met de hond vrijwillig op de tafel gemaakt, maar dan wel in een niet zo handige houding voor de beoordeling.
Tja en toen. Oscar was niet meer te behandelen, ondanks dat we in het hele proces elke keer weer ontzettend ons best hebben gedaan hem niet bang(er) te maken. De dierenarts deed hier ook heel erg zijn best in, heeft tijdens de therapiesessies ook zijn best gedaan een band met Oscar op te bouwen en hij respecteerde alles wat wij zeiden. Dat hielp dus niets, het werd alleen maar erger.
Ik ben een clinic gaan doen en ben met SATS gaan trainen. Ik heb Oscar op die manier zijn lichaamsdelen geleerd (voorpoot rechts, voorpoot links, oor rechts, oor links, oog rechts, oog links, tandjes, kin, nek). Daarna ben ik hem "medicijnen" gaan leren (verband, nagelknipper, tekentang, spuit, kam, druppels, tandenborstel enz). Vervolgens ben ik gaan combineren: met het verband je voorpoot links aanraken en dat heb ik in kleine stapjes uitgebreid naar echt iets doen. Zoals verband om zijn voorpoot doen, een teek verwijderen enz.
Maar, het gaat op basis van vrijwilligheid, dat is de absolute basis van deze training. Dus ik vraag aan Oscar of ik met het verband zijn voorpoot links aan mag raken. Zegt hij ja, dan doe ik het, zegt hij nee (door weg te kijken, te verplaatsen, poot wegtrekken) dan doe ik het ook absoluut niet.
Ik moet zeggen, het wierp nogal wat verbazing op, ook bij mensen die positief trainen. Ga je je hond vragen of het mag? Ja, dat doe ik. Je hebt wel een herdershond he? Ja dat weet ik.
Inmiddels zijn we 7 weken aan het oefenen. Hij snapt nu heel veel dingen heel erg goed en kan dus ook heel goed kiezen wat hij wel en niet wil. Mijn eerste doelstelling was om hem weer een injectie te kunnen geven. Zodat we hem in noodgevallen kunnen verdoven. Dat is voor mijn gevoel een escape die er moet zijn, omdat ik niet alles kan voorbereiden en bij grote wonden oid de stress heel groot zal zijn.
Gister ben ik voor de vierde keer bij de dierenarts wezen oefenen. Ik heb daar, zonder muilkorf of wat dan ook, Oscar een prik in zijn nek mogen geven. Ik heb nog niet geoefend om vloeistof in te spuiten, dat is de volgende stap. Maar die naald er in, was een enorme mijlpaal voor ons.
Ik vind het leuk dit te vertellen, omdat voor mij dit proces bewijst dat je álles kan in vrijwillige samenwerking met het dier waar je een echte band mee aangaat. Dat je met paarden dan dingen anders aanpakt, omdat het andere dieren zijn, is logisch. Maar op zich maakt het niet uit met welk dier je traint. Oscar was echt zo ongelooflijk bang. Ik kon me niet voorstellen hoe je dat nog goed kon krijgen. Toen ik tijdens de clinic aan de angst van Oscar terug dacht, kreeg ik een hysterische huilbui. Zo erg vond ik het en zo hopeloos leek het me. En nu we zijn 7 weken verder en nu kan ik me niet meer voorstellen dat er nog on-mogelijkheden voor ons zijn.
Oscar zegt nog steeds heel regelmatig nee in de training. Met zijn oren maak ik al aardige stappen, zijn ogen moet ik nog aan beginnen. Tandjes kijken en poetsen kunnen we inmiddels met vreemden erbij. Voordat we zo gingen trainen koste me dat mijn vingers, zonder enig overdrijven. Ik kan zijn voorhuid spoelen met kamillethee terwijl hij rustig mee kijkt. Ik blijf naar zijn nee luisteren en accepteer dat we dus soms iets morgen doen ipv vandaag. Het is heel grappig hoe vreemd dat mensen eigenlijk is, dat stukje geduld. Terwijl het eigenlijk heel erg gemakkelijk is als je het eenmaal accepteert.
Misschien vinden hier mensen het ook leuk om te lezen, ook al gaat het over een hond en niet over paarden. En anders staat het in ieder geval vast in
de kroeg 
Warboel
