jessica96 schreef op woensdag 18 december 2013, 11:01:
>
> Hallo,
> Ik begrijp je maar denk niet dat dat het is
> blijft ze staan tot ik terug ben..
> Het terrein probleem had de vorige eigenaar ook met haar en ik vind het
> niet heel erg
> Als we nooit op buitenrit kunnen dan niet
Hallo, Jessica,
Ik heb met mijn Tinker het probleem gehad dat ik wandelend overal met haar naar toe kon, zat ik erop kwam ik niet van de oprit af. Wandelde ik eerst een stukje en stapte ik dan erop ging het een tijdje goed tot ze heel plotseling omdraaide en gewoon naar huis liep. Ik had totaal geen invloed meer en ze banjerde desnoods gewoon door een heg of tuin heen om de kortste weg naar huis te nemen. Ik snapte er niks van, het omdraaien kwam voor mij destijds als een volslagen verrassing, zonder enige aanleiding en waarschuwing.
Mijn tinker komt van een kindermanege waar ze heel jong ingereden is door stoere kerels tijdens een jaarlijkse rodeo en daarna gereden door kinderen die alleen maar aan de teugels rukten en haar met een zweep sloegen. Ze gold als koppig en niet leuk voor kinderen, want ze had een hekel aan getut en draaide steeds om, terug naar de manege. Daarom stond ze te koop. Een tinkermerrie van net vier jaar, verwaarloosd, mishandeld, levend in haar eigen wereldje, doodsbang. Gewoon helemaal de vernieling ingeholpen. Waarom ik haar gekocht heb? Omdat het op de een of andere manier paste. En wat hebben we aardige opmerkingen gehad: Is dat een paard of een kameel, zit de mot erin. Erg fraai. En ik vond haar prachtig, ik zag alleen datgene wat ver weggestopt zat: Een zachtaardig gevoelig paard.
Inmiddels is ze vier jaar bij me. Ze is hier echt thuis. Buitenritten zijn geen enkel probleem meer. Niet van het erf af willen en omdraaien bleek gebrek aan vertrouwen te zijn. Ik bood haar niet voldoende zekerheid als ik op haar rug zat. Met wandelen liep ik immers voor haar en zij liep achter me met haar neus tegen mijn rug of hand gedrukt. Wat een gezicht: Een grote harige tinker die zich net een olifantje aan je vasthoudt en zich achter je probeert te verschuilen.
Ik miste tijdens het rijden haar subtiele vragen of het wel in orde was wat we onderweg tegenkwamen. Geen antwoord betekende foute boel voor haar en wegwezen naar huis waar ze immers veilig was. Ik heb haar manier van vragen stellen moeten leren, een oor naar achter, nek iets buigen, heel eventjes vertragen. Ze wilde alleen maar van mij weten of het goed was en of ze door kon lopen. We hebben tegenwoordig hele gesprekken onderweg.
Jouw houding, humeur, heeft een grotere invloed op je paard dan je denkt. Heb je ergens geen zin in, dan heeft je paard er ook vaak geen zin in. Heb je weinig tijd, spookt je paard van alles uit, gooit van alles om. Als je met een houding van - de vorige eigenaar kon er ook niet mee naar buiten, ik dus ook niet, mijn paard is autistisch dus gaat dit of dat vast mis - naar je paard kijkt, gaat het meestal ook mis en kom je niet verder.
Ik heb een tijdje erg te kampen gehad met medelijden. Ik vond het zo erg voor mijn paard dat ze zo graag contact wilde maken en het gewoon niet durfde. Ze was gewoon gevangen in haar verleden. Zij kon niets met die emoties van mij en werd er onzeker van. Op een gegeven moment heb ik dit achter me gelaten en alleen naar de toekomst gekeken, alles met hele kleine stapjes gedaan, haar laten begaan totdat ze zover was voor de volgende stap. En het ging steeds beter.
Misschien heb je hier iets aan?
Succes.
Warboel
