Geen paardenverhalen vanaf hier, dus wat stilte.

We zijn druk met onze hond bezig, die was overprikkeld en in combinatie met een aantal andere problemen liep dat haast wat uit de hand. Nu zijn we met rust en regelmaat bezig en hij knapt zienderogen op.
De rust is vooral in zijn koppie, dus we gaan zo wel ff lekker een paar zonnestralen meepikken in het losloopgebied. En voor morgen staat er een lange boswandeling met zijn vriendje gepland. Rouzen met een stabiel vriendje is ook goed voor zijn gemoedstoestand.

Eigenlijk wil ik alleen maar zeggen dat ik enorm trots op en blij met hem ben. En dat heeft niets met paarden te maken maar ik moest het eigenlijk toch even kwijt!

Piet schreef op vrijdag 30 december 2011, 17:15:

Ik zag echter je berichtje nu pas. Met respect, maar als je er tijd aan

Ik zou daar wel een beetje mee oppassen. Wij hebben een voer-gevoelige hond met veel will to please. En veel diepe angsten. Het is ontzettend makkelijk om een dergelijke hond met voer ernstig over zijn eigen grenzen heen te trainen.
Het is namelijk heel gemakkelijk om hem door middel van voer te laten doen wat je wilt. Gedrag is bij hem vrij makkelijk te verkrijgen, ook bij diepe angst. Maar hij gaat daarbij heel erg over zijn eigen angstgrens heen, zonder daardoor de "he dit is helemaal niet eng" ervaring te krijgen. Daarvoor is het conflict tussen de angst en het voer te groot om te kunnen leren.
Het is dan ook heel erg belangrijk om goed in te kunnen schatten waarom hij doet wat hij doet, zowel in zijn probleemgedrag als bij het gedrag tijdens de training. Ik betreur heel erg dat ik dit zo verkeerd heb ingeschat en ben erg blij na een dikke maand verbetering te zien.

Groeten Karin

Als je de onderkant open houd, dan zal het in de schuilstal (zeker met de open voor en achterkant) gewoon net zo hard blijven waaien. Enige is dat ze er dan droog staan.

Zou mijn keuze niet zijn. Ik zou de onderkanten in ieder geval dicht maken en de achterkant dicht. Maar door de vorm van het dak wordt het dan wel wat krap en benauwd ben ik bang. Ik krijg je constructie van de windbreker niet zo helder, maar of dat veel helpen zal betwijfel ik.

Groetjes Karin

Piet schreef op zaterdag 31 december 2011, 12:28:


Klopt, weinig paardennieuws van deze kant. De hobby vervaagd helaas wat, maar er komt ook veel leuks voor in de plaats. Zo is het leven.


Ik zie het liever andersom. Als ik zijn angst oplos, blijft ie vanzelf wel liggen. Waarom zou je accepteren dat je hond bang is? Hartstikke handig voor mij als mens als hij blijft liggen, maar de hond schiet er geen fluit mee op, die is nog net zo bang.
Bovendien bouwt spanning zich op door angst. Het ligt erg aan je ras welk gedrag ze dan gaan vertonen, onze mechelaar springt tegen ons op en hapt ons. Niet te zuinig hoor, ik was goed blauw.

Voorbeeldje: als hij los liep vertoonde hij het opspring en hap gedrag. Mijn oplossing was om hem te laten zitten, wachten en vrij geven in een voorwaardse beweging. Positief gedrag vragen wat je belonen kan.
Doet ie prima, hij laat het gewenste gedrag allemaal zien en hij beheerst zich even. Maar de onderliggende spanning (in zijn geval angst doordat hij de situatie niet aankan) blijft, en bouwt zich door de gevraagde beheersing nog meer op, waardoor hij even later weer tegen ons opspringt.
Nu we meer weten over waarom hij dit gedrag vertoont (angst), lossen we het anders op. Komt hij op ons afrennen, strooien we wat koekjes. Hij moet (en wil, dus geen zelfbeheersing nodig) deze gaan zoeken, waardoor hij zich concentreerd op zijn zintuigen. Heeft hij de koekjes gevonden is de spanning wat afgevloeid, heeft hij wat meer zelfvertrouwen en duurt het langer voordat hij weer op het punt komt dat hij intern geen andere keuze meer heeft dan op te springen.
Het heeft ons een maand of 4 gekost om op ons dieptepunt te komen met hem. We pakken dit nu een ruime maand zo aan en van 20 keer koekjes strooien tijdens de eerste wandelingen, hoeven we nu nog maar een enkele keer koekjes te strooien.
Dit voorbeeld is een onderdeel uit een uitgebreid plan om het gehele probleem aan te pakken. Oscar had al maanden in mijn bijzijn niet meer geslapen. Altijd was hij allert en ik werd daar gek van. Nu ligt hij, met alle knallen buiten, naast me te slapen. Dat is vanzelf gekomen, doordat we de oorzaak aan zijn gaan pakken.

Mijn les hieruit is: het gaat niet om wát hij doet, het gaat om waarom hij het doet.

Vooral bij een mechelaar die hapt (bijt, maar zonder doorbijten), krijg je nogal wat reactie. We zaten echt op het randje met hem, hadden we geen goede hulp gekregen, dan had hij echt gaan bijten. Want ik geef ruiterlijk toe, we deden het goed fout bij hem, met alle liefde en goede bedoelingen. Niet omdat ik keihard of bruut was, ik heb alles positief op proberen te lossen. Met de clicker, met positief gedrag vragen en belonen enz. Maar doordat we niet doorhadden dat de beheersing die we van hem vroegen het alleen maar erger maakte.


Dat denk ik dus niet. Niet bij elke oorzaak.

Ik bedoel dit hele verhaal overigens algemeen hoor. Ik heb geen idee hoe of wat met de hond uit dit topic die bang is voor onweer. En ik zeg ook niet dat jou methode niet werkt, ik ben er van overtuigd dat het wel werkt. Het enige wat ik zeg is let alsjeblieft op dat je de angst inderdaad weg traint en niet onderdrukt door beheersing te vragen. Want zoals ik al zei, ik vind niet dat de hond bang mag zijn als ie maar blijft liggen. Ik wil een hond die niet bang is en daardoor rustig ligt.

Groetjes Karin

Piet schreef op zaterdag 31 december 2011, 18:06:

Heel vaak wel, maar niet altijd. Ik ben het volledig met je eens dat voorkomen van ongebreideld gedrag ook voorkomt dat de hond zich helemaal opwind en over de zeik gaat. Maar ik ben het niet met je eens dat je daarmee het grootste deel al gewonnen heb. Dat ligt heel erg aan de oorzaak, bijkomende factoren en of intern het conflict blijft bestaan en zich alsnog opbouwd. Betekend dus dat ik heel veel gevallen jou aanpak 100% prima is, want positief en begeleidend, je leert het dier ander gedrag aan en geeft het dier daardoor tools. Maar enkel als de randvoorwaarden dit mogelijk maken en het interne conflict daar ook mee verminderd wordt. Dit vraagt veel inschattingsvermogen.

Bij een erg voergerichte hond met heel veel will to please is die monitor niet betrouwbaar. Dan moet je dus naar andere dingen zoeken om de spanning te kunnen meten. Verder zijn we het wel hartstikke eens, denk ik zo.

Groetjes Karin

Tineke Nolet-Verdel schreef op zaterdag 31 december 2011, 17:54:


Graag gedaan. Het was voor mij een harde leerschool en ik had het Oscar gegund dat ik eerder meer inzicht had gekregen. Ik heb hier heel erg veel geleerd over positief trainen en oplossingen zoeken zonder geweld. Nu heb ik ook geleerd dat je eerst de oorzaak van gedrag compleet moet hebben voordat je aan een oplossing kan werken. En als ik daarmee anderen kan helpen, graag.

Groetjes Karin

angelique hage schreef op maandag 2 januari 2012, 0:45:


Als je een verder stabiele, gezonde hond hebt, lijkt dit soort angst mij prima op te lossen met methoden als Piet beschrijft.

Jij zegt dat hij op 10 meter met 1 erwt als een pijl wegschoot. Dan is je prikkel dus al te groot. Verklein de prikkel (door die op 100 m of nog verder weg te zetten). En ook niet onbelangrijk, vergroot je beloning. Dus niet een gewoon koekje wat hij altijd krijgt als beloning, nee, het aller grootste lekkerste stink eten dat je bedenken kan, waar hij ook echt even mee bezig is.

Je zet de hond neer, maakt de afstand tussen de prikkel en de hond groot genoeg (en de hond bepaald dit), geeft de prikkel af en gooit de beloning voor zijn neus. Als de prikkel klein genoeg is, zal de hond gaan eten. En dan kun je heel geleidelijk de prikkel stukje bij beetje toe laten nemen, maar met héél kleine stapjes en met behoud van die hele lekkere beloning. Dit kost je veel tijd, want door een grote beloning is je trainingstijd beperkt, de hond moet ook lust om te eten houden.

Mijn kanttekening was echt niet dat ik het wegtrainen van angst niet zie zitten. Dat kan zeker wel en clickeren en desenibiliseren kan daar uitstekend bij helpen. Ik wilde alleen waarschuwen dat je wél heel goed op moet letten wat er gebeurd. Het maakt gewoon heel veel uit of je hond puur bang is voor een bepaald iets, of dat er meer speelt. Wat speelt er dan en hoe heeft dit effect op je training? En het maakt dus ook heel erg veel uit hoe je het traint, je moet wel weten waar je mee bezig bent.
Wat dat betreft ga ik ook heel erg met Piet mee, als eigenaar moet je er wel gat in zien. Als je zelf niet geloofd dat het goed kan komen, dan komt het ook niet goed. Terwijl vuurwerkangst an sich naar mijn mening een van de angsten is die heel goed weg te trainen is.

Groetjes Karin

angelique hage schreef op maandag 2 januari 2012, 22:16:


Als ik jou was zou ik een goede gedragstherapeut inschakelen. Dit soort dingen kun je beter niet alleen oplossen. Als je het verkeerd doet maak je het alleen maar nog erger.

En ik blijf er bij, de prikkel was te groot en de beloning te klein. Dus de prikkel verkleinen en niet een stukje pensstaafje geven, maar een hele zak pensstaafjes voor zijn neus op de grond omkeren.

Groetjes Karin

Karen Petterson schreef op dinsdag 3 januari 2012, 16:55:


Ja natuurlijk! Je gaat toch alleen rillen als je het (te) koud hebt? Net zoals je gaat zweten als je lichaamstemperatuur te hoog is. Binnen bepaalde grenzen is daar niets mis mee.

Mijn oplossing zou ipv een deken eerst zijn meer hooi. Er zijn diverse manieren om er voor te zorgen dat je paarden langer doen over het hooi dat ze krijgen. Eten stookt de kachel en dat is de belangrijkste warmtebron voor een paard, samen met beweging. Ze kunnen als ik het zo hoor altijd droog en uit de wind staan, dus waarom zou je er dan een deken op leggen? Dan liever de interne kachel beter aan de gang houden.

Groetjes Karin

Gaelle schreef op dinsdag 3 januari 2012, 15:05:




Helemaal eens. Er zit een verschil tussen geruststellen en het verkeerde gedrag stimuleren door "belonen". Heeft ook weer te maken met dat angst een gemoedstoestand en geen gedrag is en een angstig dier leert op dat moment niet.

Wel zit er een verschil in overladen met geruststellingen en steun bieden. Als onze hond bang is maak ik contact. Kom maar bij mij jongen, bij mij ben je veilig. Even aanraken, misschien zelfs even oogcontact. Ik zie dat je bang bent en ik ben er voor jou.

Ik kan het artikel waar ik het gelezen heb zo snel ook niet vinden, maar het idee van negeren begint op zijn retour te raken bij angst bij dieren.

Groetjes karin

Ik heb op mijn sidepull een bling-bling frontriem Vind ik leuk, als de manen gaan wapperen op hogere snelheid komt ie te voorschijn.

Ik heb hem van http://frontriemen.com/ Hij is heel stevig en solide, en uitstekende service!

Groeten Karin

Sandra van Bommel schreef op woensdag 22 februari 2012, 11:29:


Bedoel je mij????????

Ik moet voorop stellen dat ik geen ervaring heb met deze situatie. Onze hond waakt wel, maar binnen, hij komt niet zonder ons in de voortuin en heeft dus ook niet de mogelijkheid zo slim te worden als jou hond als het aankomt op uit de tuin ontsnappen.

Ik denk dat je de oplossing in meerdere richtingen kan zoeken:

A zorgen dat de hond NIET uit de tuin kan. Als je zeker weet dat het bij probleemgedrag IN de tuin blijft is de oplossing makkelijker als bij probleemgedrag buiten de tuin.

B zorgen dat de prikkel die aanzet tot probleemgedrag een prikkel wordt die aanzet tot gewenst gedrag. Wat ik zou doen is de situatie opzetten dat de prikkel zich voordoet en jij met iets komt dat véél meer beloning is voor de hond dan het gedrag wat hij nu naar de prikkel vertoont. Wat wij met onze hond doen is postbode komt = bij ons zijn heel veel koekjes te halen. En als koekjes niet motiveren, dan zijn er halve maaltijden te halen en als halve maaltijden niet motiveren, dan zijn er hele maaltijden te halen. De beloning bij jou moet groter zijn dan de beloning van wat hij nu doet.

Betekend wel dat je voor de rest 100% moet voorkomen dat hij het zelfbelonende gedrag nog kan vertonen. Dus elke dag moet jij klaar staan als de postbode komt en als je dat een dag niet kan moet je voorkomen dat de hond iets met die postbode kan.

Op zich werkt dit idee vrij snel. Als de beloning maar groot genoeg is en je het zelfbelonende gedrag lang genoeg kan voorkomen. De hond raakt al snel gemotiveerd om jou op te zoeken als hij de prikkel ziet die de reuze beloning veroorzaakt.

Hoop dat ik het zo duidelijk en volledig genoeg uit heb gelegd, ben niet helemaal helder mee na een lange dag.

Groetjes Karin