Idunn schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 8:58:


Het is NIET giftig, tenzij je er grote hoeveelheden van eet. Het wordt in veel 'boeren-streekgerechten' gebruikt:
Ridderzuring zuivert de lever dat zegt een oude spreuk, maar is dat ook zo?

Ridderzuring (met als volksnaam paterstokken) heet in het Latijn Rumex acetosa L. Rumex betekent pijl of speer. De plant heeft dan ook pijlvormige bladeren.
Er zijn verschillende soorten zuring. Zo heb je schape-, ridder-, kluwen-, water-, moeras- en krulzuring om er maar enkele te noemen. Als je niet zeker bent, plant dan een echte veldzuringplant in je tuin. Dan voorkom je problemen.
In de lente smaken de eerste lentezuringblaadjes zachter dan die van in de zomer. Zuring is geen moeilijke klant. Je kan hem overal planten. En als de plant een beetje beschut staat, groeit hij het hele jaar door.

Zuring die je in een plekje schaduw plukt, smaakt niet zo zuur als de blaadjes die je in volle zon plukt, vertelt Dr. Paul van den Bon in zijn boek Kruid of munt.

Hoeveel mag je van die zuring gebruiken?

Zuring mag je enkel in kleine hoeveelheden gebruiken. Vroeger beweerden onze voorouders wel dat zuring goed was tegen scheurbuik en bloedend tandvlees. Het deed de ronde dat veldzuring vol vitamine C zat. Nu, niks dan goed nieuws zal je denken. Maar let toch maar heel goed op dat je niet overdrijft met deze plant. Zuring mag je enkel mondjesmaat gebruiken.
Zeker mensen die last hebben van nier- en galstenen, reumalijders en mensen die problemen hebben met maagzuur moeten de zuringblaadjes best uit hun menu schrappen.

Wat kan ik met zuring maken?

Met zuring kan je lekkere gerechten maken. Hier een suggestie

Veldzuringpannenkoekjes
Ingrediënten: 500 g bloem
½ liter water
1 ei
1 liter melk
een sprits zout
30 g boter of olijfolie
100 g veldzuringblaadjes

Afwerking: 250 g platte kaas
5 eetlepels fijngesnipperde bieslook
een snuifje peper

Was de zuringblaadjes en laat ze 2 tot 3 minuten blancheren.
Laat ze uitlekken. Ze zijn dan heel zacht en vallen bijna uit elkaar.

Het deeg:
Doe de bloem, het ei, melk, water en zout in een kom.
Meng alles en laat wellen (=dik worden).
Doe er nadien de zuring onder en mix die in het deeg fijn.
Doe een klontje boter (of olijfolie) in je pan en bak goudgele pannenkoekjes.
Serveer ze met de kaas, gemengd met peper en fijngesnipperde bieslook

Eet ze!

M.

e m kraak schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 10:58:


Haha, ik dacht al, wanneer komt-ie want ik zag na het verzenden van het receptje dat het over tuin(veld)zuring gaat. Je was wakker!
Maar.. de indicatie over gif blijft in grote lijn hetzelfde ( dus niet te veel eten) en hier in mijn omgeving wordt de 'echte' ridderzuring ook voor gerechten gebruikt ( niet lekker, een mengsel van karnemelkse pap, gort, zuring en krenten - beetje slijmerig en bobbelig prutje).

Groet, M.

In aansluiting op Frouk's vorige post: Ik denk niet dat je kunt stellen dat Equest ( bevat moxidectine) niet goed zou zijn; het werkt wel zeker langer dan gewone ivermectine en dat is uitgebreid getest. Maar, het is wel een 'straf' middel, dat je aan een koliekgevoelig paard beter niet kunt geven, en veulens onder vier maanden mogen het wel helemaal NIET hebben.

Ik had Frouk al privé gemaild dat ik van een advies als twee van dit soort irriterende kuren ( wormkuur, zandkuur) niets begrijp. Wanneer leren sommige DA's hun hersens eens gebruiken? En dan zeker met zo'n sterk middel als Equest!

Hoe het ook zij, ter algemene informatie even een stukje over wormen uit de vakliteratuur. Hierbij is vooral het deel over de inhibitie van larven en het loskomen van de ingekapselde larvae een aantal weken ná de wormkuur van belang. Daardoor ontstaat er opnieuw een wormbesmetting, terwijl de meesten denken dat de zaak onder controle is. (NB het betreft niet de gewone migratie van een bepaalde soort wormen). Op basis van wat Van Gils (paardenarts kliniek Moergestel)schrijft, zou het wellicht aan te bevelen zijn om één maal per jaar kort op elkaar te ontwormen met ivermectine ( 1 x geven, 3 weken later opnieuw, dan weer 1 x na 3 weken).

Vanwege de lengte van het stuk van Van Gils, gaat dat in een volgende post.

M.

Maagdarmkanaalaandoeningen

Tekst: Hans van Gils. DA van de PK Moergestel

Over routinematig en repevntief gebruik van wormmiddelen bestaat veel verwarring. Bij volwassen paarden spelen eigenlijk twee groepen wormen een rol: strongyliden en lintwormen.
Grote en kleine Strongyliden zijn rondwormpjes, die als ze volwassen zijn wit of rood ( de zgn. ‘bloedwormen) van kleur zijn en één tot enkele centimeters lang. Vooral de grote strongilyden maken een traktocht tijdens hun larvale stadia door het lichaam, terwijl de kleine, ook wel cyathostominae genoemd, als larven alleen in de darm(wand) te vinden zijn. De effecten van deze strongyliden kunnen variëren van conditieverlies en vermagering tot diarree en koliek.
De andere groep, de lintwormen, staat zeker de laatste jaren nogal in de belangstelling. Deze wormen zouden veel invloed hebben op de darmbewegingen en zodoende een rol spelen bij allerlei vormen van koliek. Op dit moment loopt er aan de Faculteit der Diergeneeskunde aan de Universiteit in Utrecht een onderzoek naar dit verband in Nederland.

Als paarden dagelijks uitloop of weidegang krijgen, is besmetting met wormen onvermijdelijk. Besmetting vindt plaats doordat met de mest uitgescheiden wormeieren zich ontwikkelen tot infectueuze larfjes die rechtstreeks (strongyliden) of via een tussengastheer, de grasmijt (lintwormen) met het gras opgenomen worden van de bodem. Als het niet te koud is, kan de ontwikkeling tot besmettelijke larve plaatsvinden. Een wat hogere temperatuur in combinatie met vochtige omstandigheden is hiervoor ideaal. In het Nederlandse klimaat bouwt de infactiedruk zich op vanaf het voorjaar tot een piek in de nazomer. Bij de kleine strongilyden is bij larfjes een fenomeen bekend dat inhibitie heet, te vertalen als een soort winterslaap. Een deel van de larfjes zal dit fenomeen vertonen, terwijl de rest zich normaal tot volwassen worpje ontwikkelt, dat ook gaat voortplanten door middel van wormeitjes. Deze geïnhibeerde larfjes kapselen zich in in de darmwand, om daar stilletjes en zonder symptomen te wachten op wat komen gaat. Als er in het voorjaar en de (na)zomer onvoldoende vaak of helemaal niet ontwormd wordt, zullen er heel veel larfjes ingekapseld worden. Als dan het stalseizoen begint, geven de meeste mensen in ieder geval een wormkuur, ook omdat zij weten dat op dat tijdstip de larven van de paardenhorzel bestreden dienen te worden.
Het bekendste, effectiefste en veiligste middel hiervoor is nog steeds ivermectine, dat bijna 25 jaar geleden op de markt verscheen. Ivermectine werkt nog steeds prima op alle stadia van de strongyliden, behalve op de ingekapselde cyathostominae-larven.
Door de rest van de strongyliden te doden, komt er bij de in inhibitiestadia verkerende larven waarschijnlijk eeen biologisch wekkermechanisme op gang. Massaal kruipen de larfjes na een paar weken na het ontwormen uit hun kapsel. Ze beschadigen hierdoor de darmwand zodanig dat het paard onvoldoende voeding uit de darminhoud kan opnemen. In extreme gevallen kunnen waardevolle eiwitten uit het bloed zelfs weglekken via de beschadigde darmwand, waarbij ook veel vocht verloren kan gaan. Dit uit zich in het beruchte beeld van lusteloosheid, zeer snele vermagering en waterdunne diarree. Vooral bij jonge paarden komt deze aandoening, cyathostominose genaamd, voor, overigens ook door een andere stressfactor. Dus als een eigenaar in het najaar of in de winter veertien dagen na het ontwormen veel bloedwormen in de mest vindt, is dit niet het gevolg van het onwerkzaam zijn van ivermectine, maar wél het gevolg van een enorme infectiegraad.
Zeer waatschijnlijk is in de zomermaanden slecht of niet ontwormd. Bovendien lijkt het erop dat in dezelfde koppel, het éne paard gevoeliger is voor worminfecties, dan het andere.

Het ontwormschema voor paarden met weidegang is dus eigenlijk simpel: regelmatig alle paarden uit een koppel tegelijkertijd behandelen met een goed middel. Met Ivermectine betekent dit elke acht tot tien weken, moxidectin elke twaalf tot veertien weken en pyrantel elke vijf weken.
Moxidectin is bij juiste dosering veilig, behalve voor veulens jonger dan vier maanden. Gebruik per seizoen steeds hetzelfde middel om resistentieontwikkeling te voorkomen. Wat de lintwormbesmetting aangaat, is het advies om een of twee keeer per jaar een wormmiddel toe te dienen dat ook tegen lintworm werkt. Pyrantel zou in dubbele dosering effectief zijn, maar vooral praziquantel is een bewezen goed en veilig product hiervoor.

M.

HannahFroukje schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 12:34:


Eh... dat beloven ze niet! Equest geef je om de 12-14 weken! (Drie tot drieëneenhalve maand dus) !

M.

Martinii schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 18:08:


Gewoon *zéggen* meid , dat je niet wilt slaan! Ze zal je heus niet wegsturen hoor ( tenslotte verdienen ze geld met lesgeven). Vraag haar maar of ze je niet op een andere manier kan leren het paard vooruit te krijgen, op je zit bijvoorbeeld of door je benen wat beter te gebruiken.
(En dat betekent niet: schoppen met een spoor aan hoor).

Laat je niet kisten!
Succes, Marianne

grenshupke schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 20:57:


Helaas.... in de afvalcontainer ermee! Niet voeren!
En de volgende zak wortels vorstvrij opslaan.

M.

Collane schreef op dinsdag, 1 maart 2005, 23:40:


Wat is daar vreemd aan? Als je paard zwaarder is koop je dus twee spuiten en geeft net zoveel als nodig is. Vandaar ook die handige streepjes per 100 kg op het in te drukken gedeelte van de injector..



Ja, uiteraard...

Ik heb het lang geleden al eens op dit forum geschreven, maar wellicht strekt het geheugen niet zo ver: via deze site kun je het gewicht van je paard berekenen.

www.tekstotaal.com/cpaardengewicht.html

Niet op de gram nauwkeurig maar aardig in de buurt. Bij mijn paard scheelde het 7,5 KG ( gecontroleerd op de weegbrug in Utrecht).

Wat betreft overdosering: natuurlijk niet voor 200 kg extra geven, maar als je schat dat je paard ong. 450 kg weegt, geef dan liever voor 500 kg, dan minder. Met te weinig wormmiddel kweek je mogelijk resistentie. En die vervelende discussie hebben we hier al eens gehad.

Marianne