e m kraak schreef op dinsdag, 15 maart 2005, 19:30:
> Ik denk te begrijpen wat je SCHRIJFT, maar niet de handeling
> zelf. Ik heb nooit veel van dit soort dressuurmatige dingen
> kunnen begrijpen, maar misschien kun jij het uitleggen? Wat ik
> er nl. uit opmaakt is dat je een tegengesteld werkend p+
> handhaaft.
Ga je ervan uit dat "contact" hebben ("aanleuning") via de teugel een soort van constante vorm van P+ is? Want dan voel ik de dingen anders aan dan jij. Ik kan mij voorstellen hoe
trekken P+ is waardoor een paard schrik krijgt van het bit en eraf blijft (zoals veel Spaanse ruiters rijden!). Maar dat is niet hoe ik rij (of laat ons zeggen, probeer te rijden
). Het bit (of in dit geval: het touw over de neus) is van het paard en ik wil alleen maar graag dat mijn paard op mij (mijn hand) wacht voor informatie. Als dat paard graag op mij wacht, dan "blijft hij aan het bit". Dat is aanleuning. Aanleuning is als een telefoongesprek, een dialoog die voortdurend over en weer gaat. Ik kan opbellen, maar het paard moet de telefoon opnemen, dat kan ik niet voor hem doen. En het is de kunst om een fijn gesprek te hebben, waarbij m'n paard de hoorn niet opgooit. Western rijden is als faxen: je stuurt een fax, je paard krijgt 'm aan, en de lijn gaat weer dicht. Tot de volgende fax.
Ik telefoneer graag, omdat ik graag elke achtervoet "in mijn handen voel". Dat mag je nogal letterlijk opnemen - het geeft echt de die sensatie. Het gebeurt niet vaak, alleen maar als "alles klopt".
Maar dit gaat eigenlijk niet over bit of geen bit, maar over contact of geen contact. Dat contact heb je misschien ook wel op de neus - hoewel ik niet weet of het even fijn kan verlopen (fijn in de zin van klein). Puur mechanisch gezien lijkt het mij dat het contact van de paardenneus afglijdt, of dat mijn paard te diep komt, achter de loodlijn.
> Ik snap niet hoe dit hangen
> mogelijk is zonder dat je dat "in de hand hebt".
Ja, dat is niet zo denderend geformuleerd
. En ik denk dat alleen de mensen die dit ervaren hebben het lezen zoals ik het bedoel. Het zal ook niet zoveel gebeuren - maar wel als je corrigerend moet rijden. Je hebt paarden die zichzelf niet kunnen dragen, en als het ware "vooruit
vallen". Die hebben geleerd te gaan hangen op de handen van de ruiter (omdat de ruiter is gaan tegenhangen en ze zo een soort van evenwicht hebben gevonden). Je kan dat op verschillende manieren gaan oplossen, in de eerste plaats natuurlijk door te zorgen dat een paard niet
gaat hangen. Eén van de mogelijkheden is dat dat dan even heel veel kan gaan wegen in je hand (omdat je de achtervoeten vraagt "ga voorwaarts" maar met je handen zeg je "tot hier en niet verder" - je zegt dan tegen het paard "het antwoord ligt niet vooraan, maar achteraan - kom juist van het bit
af want het dient niet om te gaan hangen"). Het gewicht dat je voelt in je handen komt dan van het paard, niet van jou. Net zoals een paard dat je aan het leidtouw hebt en je wil hem over een plas heen meenemen. Je zet je hand stil, maar je trekt niet. Als je paard gaat tegenhangen, is het
zijn gewicht, niet het jouwe. Dat kan even heel veel wegen, hoezeer je ook probeert niet te trekken en je vraag constant te houden - zelfs als je meegaat. Nageven is net hetzelfde. Een paard kan dit ook aan één kant hebben, als hij scheef is (en dan ook één achtervoet minder voorwaarts gebruikt dan de andere). Vandaar het belang van een stabiel hoofdstel - met een gewoon touwhalster kom je in elk geval nergens op dat punt. Het is uiteindelijk de bedoeling zo goed als niets in je handen te hebben, nietwaar (en dat heeft niets met de lengte van de teugels te maken) - het is de bedoeling dat het paard zichzelf draagt, gelijkmatig verdeeld over de vier benen.
Er zijn ook een heleboel mensen die denken dat het "zo hoort", dat gewicht. Die dat dus constant hebben. Ik denk dat heel veel mensen naar jouw halster gaan grijpen om hun problemen op te lossen, maar er komen er gewoon andere in de plaats. Je komt - ook met jouw halster - toch weer tegen dat de hand aan de andere kant bepaalt wat er gebeurt met het paard (ALS dat gebeurt, ik weet het niet, ik praat een beetje in voorwaardelijke vorm, pin me niet vast).
met vriendelijke groeten,
Inge (die een veel te ongenuanceerde mail heeft geschreven en eigenlijk niet genoeg rij-ervaring heeft om absolute uitspraken over de werking van hoofdstellen te doen)
Warboel
