sannie schreef op donderdag, 19 februari 2004, 12:51:
Hoi Sandra,
Waarom wil je je hier niet in verdiepen; uit "angst" voor het onbekende?? Ik was degene die daar die discussie begon (op Yahoo) omdat mijn schoonzus die cursus gaat volgen: "praten" met dieren.
Het lijkt mij wel heel interessant en ik ben benieuwd hoe haar die cursus gaat bevallen. Wel waren we het daar over eens dat je niet zomaar een cursus kunt volgen, als je al niet telepatisch bent aangelegd.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op donderdag, 19 februari 2004, 15:35:

Het boek de shetlandpony van Yana van Tienen misschien, maar daar staat ook veel over fokkerij in. Ik heb het eigenlijk alleen al daarom gekocht. De mijne is stamboek met een interessante stamboom en die stond in die boek oa.

Ja zeker, hoewel Isabella meer met mij free-stylt en grondwerk doet dan dat het omgekeerd lukt (ze zijn zo slim haha). Ik ben ook ooit begonnen met "kunstjes" oftewel vrijheidsdressuur. Maar daarin zit ik vast. Na de buiging krijg ik haar maar niet meer geleerd helaas.


Eh, in zoverre, dat de mijne naar alles trapt wat op een paard lijkt, of het nu groot of klein is. Meestal kan ze soortgenoten nogwel lijden, maar grote paarden die aan haar willen snuffelen, kunnen een mep krijgen. Maar zo is de mijne. Ik ken genoeg mensen die een shet als gezelschapsdier bij hun grote paard hebben staan; neem Linda bijvoorbeeld met Spunky.

Groeten,
Ingrid

Maaike schreef op donderdag, 19 februari 2004, 16:36:

Hoi,


???? Een super mini of zo?? Nou ik was het niet met die opmerking in ieder geval. Ik heb juist super oogcontact met mijn pony. Ze verliest mij geen seconde uit het oog haha. Want o wee als ze mag stoppen en naar me toe mag komen, dat moment wil ze zeker niet mislopen.

Wel is het zo dat ik bewust geen oogkleppen op doe juist vanwege het oogcontact. Ik heb gezien dat ze soms voordat ze iets "mafs" gaat doen even achterom kijkt. Je ziet dan aan de blik in haar ogen wel wat madame van plan is. Moet je ze wel een beetje kennen natuurlijk, maar ik zou niet met oogkleppen kunnen rijden in ieder geval.

O ja, onze shet is overigens wel een grote maat. Met een kleinere pony gelden natuurlijk andere gegevens qua trekgewicht.

Groeten,
Ingrid

Karen Koomans schreef op Fri, 20 Feb 2004 00:51:54:

Hoi Karen,


Ja vroeger kende ik er genoeg (op maneges, in weitjes in de buurt) en vond het echte "snert"beesten. Maar omdat ik uiteindelijk graag een paardje wilde en het de keus was tussen of shetlander of niets, ik toch maar voor die shet koos. Wij dus naar een fokker toe (want dan wel een "echte"). En een wei met wel 20 shetlanders en allemaal even lief, nieuwsgierig. Of ze nu veulen, jaarling of bejaard waren. Isabella zelf zal ook nooit bijten, al steek je je hand in haar mond (tenzij je haar tong wilt pakken). Inmiddels vele shetlanders bezocht, bijv. de keuringen, maar eigenlijk nooit bijtende tegengekomen. Ik weet dus zeker dat het GEEN RASkenmerk is. Maar het is dus gewoon gekomen uit verwennerij, paardje niet meer interesssant genoeg, te weinig aandacht, enz.
Door mijn pony (en daarna verdere contacten) ben ik helemaal shetlandergek geworden. De hengst van de buren bijt wel, maar ja, daar is hij hengst voor; hoewel de mensen het toelaten, dus later (hij is nu 2) zal het een echte bijter worden.

Maar vrijheidsdressuur is leuk met die kleintjes. Je kunt er niet op rijden, dus je moet wat. Echter door Isabella's slimheid leerde ze in het begin snel, maar door haar eigenwijsheid leert ze nu niets nieuws meer. En dat is wel balen. Spaanse pas kende ze mooi, maar op den duur begon ze te klieren en heb ik haar ooit op haar kop gegeven en nu doet ze het gewoonweg niet meer. Ja zo zijn ze ook.

Overigens nog een leuk menverhaal; 2 jaar terug bij Paard en Koets was er een demonstratie 4-span shetlanders. Wij waren de laatste dag daar aanwezig. Dus beestjes hebben al een 20 min. hun kunstjes vertoont, net zoals de voorgaande dagen en in eens besluit de voorste shet dat hij nu al genoeg langs al dat groen gelopen heeft en die neemt een bamboo-struik mee die langs de kant stond als decoratie. Dus in no-time lag het hele spul overhoop met die bamboo tussen de pony's en half onder de wagen. Wel lachen hoor, iedereen lag dubbel en de commentator maakte er ook maar een mooi verhaal bij, vooral dus over de eigenwijsheid van de shet en zijn eigen "mening" over het gebeuren op zo'n show. Kijk dat maakt die beestje zo interessant; ze doen nooit exact wat de bedoeling was.

Groeten,
Ingrid

henny wittenaar schreef op vrijdag, 20 februari 2004, 11:18:

Hoi,
Ja helemaal mee eens. Ik vind kleine hondjes over het algemeen ook maar "krengetjes", net wat Karen van shetlanders vindt. Althans over het algemeen. In onze familie zitten 2 schatten van kleine hondjes en wij hebben zelf een lieve shetlander (die wel kan schooien als de beste).
Toch lopen er op onze manege 2 shetlanders dagelijks hun rondjes en ze zijn de lieveling van alle kinderen. Vooral de kleine Blacky, die kan werkelijk niet stuk. Die is ook absoluut niet te koop, al bieden ze er goudgeld voor. Terwijl ik zeker weet dat onze pony juist heel vervelend zou gaan worden als er op die manier met haar om werd gegaan (en ze in een stand aan de ketting moest staan). Gelukkig zijn er ook nog "suffige" shetlanders.

Groeten,
Ingrid

Marianne schreef op vrijdag, 20 februari 2004, 13:01:
Hoi,
Ken nog zo'n verhaal; pony Blacky van onze buren (ook een shet). Die mensen, totaal geen verstand van paarden, hadden een klein geitenweitje bij hun pas gekocht huisje en wilden daar een groot paard op gaan zetten. Raakten met mij in gesprek, bleken 10 rijlessen gehad te hebben lang geleden in Canada en wat ik ervan vond. Nou ik raadde ze aan eens bij mijn shet te komen kijken en zoeentje wilden ze toen ook; om te beginnen, maar het liefst voor niks.
Na enig zoekwerk vonden ze er nog eentje ook, voor bijna voor niets. Blacky stond op een manege in een donker stalletje. Was van een kind, maar die vond haar paardje niet lief, en dus werd er niets mee gedaan. Uit medelijden bracht de eigenaar van de manege de pony wel eens even naar buiten, maar hij werd nooit verzorgd en werd in de uiterste (donkerste) stal gezet. Toen hij aankwam was hij moddervet, helemaal wit van het huidvet (is zwarte pony) en hoeven van hier tot Tokio. Niet normaal hoe die pony eruit. O ja en bang en vals. Maar bleek al snel waarom. Hij werd zo'n beetje de trailer uit gemept en later ook weer van de wei af geschopt (door oude eigenaar).
Gelukkig mocht ik me ermee bemoeien later, en kreeg hij betere verzorging, ondanks dat zijn nieuwe eigenaren nog geeneens hooi en stro uit elkaar konden houden. Zijn hoeven werden bekapt, hij kreeg een dieet en werd eens geborsteld. Zijn valsheid bleek door angst te komen, want hij is juist heel lief, alleen heel snel van streek als je even lelijk tegen hem doet (tegenover gestelde van mijn pony).
Bleek hij ook nog stamboek te zijn (tatoeage in zijn mond). Dus god weet wat die pony al heeft meegemaakt in zijn jonge leventje. Is waarschijnlijk ooit afgekeurd geweest en toen in de handel terecht gekomen. Erg zielig allemaal en je merkt het goed aan hem. Nu in de winter doen die mensen helemaal niets met die pony en is hij weer heel erg nerveus en bang. Zijn maatje Mickey hebben ze gratis gekregen. Die mensen dachten een te dikke ruin gekocht te hebben, dat een zwangere merrie bleek te zijn. En toen het veulen er was wilden ze dit zo snel mogelijk kwijt. Dus na 2,5 maand stond Mickey al daar. Veel te vroeg van de moeder gehaald. Hij zocht steeds steun bij Isabella, die hem in het begin ook nog toeliet ook (nu niet meer).

Dus ja, sommige mensen ....

Groeten,
Ingrid