Peter Donck schreef op dinsdag 13 januari 2009, 13:17:


Ni hooien met als hoofdreden dat ik te weinig verstand heb van planten (er groeit ni alleen gras) en dat ik zo onbewust giftige dingen geef.
Een andere, minder belangrijke, reden om dat deel te maaien is dat alles er dan netjes blijft bijliggen. 't Gaat om een deel tussen de oprit en de 2de wei (ruwe schatting: 5 op 25m), een deel is een moestuintje van mijn bompa. Het oogt wel mooier dat het gras net is afgedaan natuurlijk en we proberen het zo goed mogelijk bij te houden omdat het anders te zwaar wordt. Dat kort afgedane gras laten drogen om te geven ga ik toch ni doen: ten eerste te weinig kennis en ten tweede vele molshopen en dus vol me zand.
Maar de kanten doen we wel met de zeis (gras langer laten groeien) en daar zijn wel mooie stukken gras bij. Vorig jaar wou ik het eens proberen om ervan te hooien maar de regen kwam te snel Dat ga ik deze zomer nog eens proberen. Kben curieus.

Peter Donck schreef op woensdag 14 januari 2009, 8:05:


Ik had al zo'n antwoord van u verwacht
Maar de wereld zou maar saai zijn als iedereen dezelfde mening heeft hè

Peter Donck schreef op donderdag 15 januari 2009, 12:58:


Maar ik vind een stuk ongerepte natuur ook mooi zenne.
Ok, ik zal het effe in een ander daglicht stellen. Dat plekje is maar een klein deeltje van grond buiten de wei en dat ligt aan de ingang van beide weiden. Diegene die de wei heeft gemaakt zoals het is, was iemand die aan drafrennen deed, er ligt dus een renbaan rond de wei met tussen de wei en die baan verschillende grachten en vele bomen en struiken (die mens deed in planten).
We zorgen eigenlijk enkel dat al de rest niet overwoekerd (op vraag van de eigenaars want mij kan dat echt ni veel schelen) ,buiten dat stukje vanvoor dan. Reden heb ik al gezegd. Maar de eerste zomer deed ik het gras ook ni af me een grasmachine, vanaf we de paarden ni meer konden zien achter dat struikgewas gingen we er me de zeis door.
Maar het krioelde er wel van de vliegende stekebeesten en teken. Mijn hond kwam altijd thuis met een tekenfamilie op zijn lijf en ikke die daar is ging zonnen (ik zit er helemaal afgeschermd in de zomer) moest gaan lopen van de teken die zich in mij wilden nestelen. Das nu een pak minder (op da stuk dan hè).
Dat dat plekje mooier oogt zo, is mooi meegenomen maar ik had al van't begin gezegd da da een minder belangrijke reden is hè
Als je met je gezicht naar de weiden staat, is er een stuk afgemaaid ja maar rechts is een stuk met bomen waartussen we het allemaal zijn beloop laten, links begint de renbaan met hoog gras.
Oh ja, links heeft er nen hele tijd een omgevallen boom gelegen en dat de eigenaars die niet hadden laten zagen, zou die er nog gelegen hebben
Ik begrijp je standpunt wel en een stukje ongerepte natuur is veel mooier dan natuur waar mensen zich mee bemoeien.
Ik ben best wel ne natuurmens, zolang er ni te veel spinnen zijn

ib schreef op donderdag 15 januari 2009, 14:30:


Ga meer rijden dan 1 keer per week. Hoe langer de periodes tussen het rijden, hoe meer je jezelf onzeker kan maken. Had je een goed gevoel na een les, stap er de volgende dag dan opnieuw op, moet ni lang zijn hoor. Als er iemand is die je kan helpen en die ervoor zorgt dat je je zekerder voelt, vraag dan hulp.
Ni te veel nadenken, als je gaat doemdenken en je dus opspannen, adem diep in en uit en denk aan iets leuks of vertel een verhaaltje tegen je paard zodat je gedachten ergens anders naartoe gaan.
Je instructeur heeft gelijk: oefenen, oefenen en nog eens oefenen, je onzekerheid geraakt ni weg door erover na te denken

Helene E schreef op donderdag 15 januari 2009, 17:04:


Als je bang bent van het paard erop en ernaast, goed idee om aan grondwerk te doen en stap voor stap de angst te overwinnen.
Maar als je enkel bang bent als je erop zit, ga je niet meer vertrouwen krijgen door ernaast dingen te doen. Heb het zelf ondervonden, je kan grondwerk doen tot je een ons weegt maar als je erop stapt, komt de spanning wel ineens boven en hoe langer je wacht hoe zenuwachtiger je zal worden.
Voor de duidelijkheid: ik heb helemaal niks tegen grondwerk zenne

veb schreef op vrijdag 16 januari 2009, 13:44:


Die stalhouder mocht zijne stal houden, ik was daar weg als het er zo aan toe gaat.
Is het geen optie om zelf eten te gaan geven? Dan heb je zelf de hoeveelheid in de hand.
Succes met je zoektocht.

ib schreef op vrijdag 16 januari 2009, 8:56:


Das wa ik bedoelde en dat gaat alleen maar beteren door veel met je paardje te rijden hè.
Veel succes morgen en onthoud: adem in , adem uit en relax

ib schreef op zaterdag 17 januari 2009, 13:16:


Misschien dat je onbewust toch nog iets van gespannenheid had ofzo? Lichaam en geest hangen ni altijd samen hè.
Maar blijven volhouden en regelmatig rijden. Wedden dat je op een dag denkt: jihaa, hier gaan we weer... en dat je ermee lacht. Moeilijk om dat nu te denken maar het is wel zo.
Succes nog.

Peter Donck schreef op zondag 18 januari 2009, 10:40:


Vraagje: bij mij komt er JKK voor op en rond de wei, ik ga deze plantjes elke keer te lijf met de ragfork. Er is 1 strook waar het vrij veel voorkomt, tussen de wei en de piste, de plantjes groeien daar op een plek onder de omheining en breiden vnl uit richting wei. De grond is daar mul wegens de mollengemeenschap en omdat de paarden onder de omheining natuurlijk niet stappen. Gevolg is dat nu na een aantal jaar die planten daar te hebben uitgestoken, er putten ontstaan zijn waar die rotplantjes opnieuw in groeien. Uitsteken wordt hierdoor moeilijker en moeilijker en er blijven ongewild stukjes achter want inperken doen ze ni op die strook.
Vorig jaar speelde ik al met het idee om op die strook Bofix te spuiten maar ik wilde het toch nog is manueel proberen en ik heb gevloekt zenne. De tandjes van de vork zijn ni lang genoeg.
Dus speel ik terug met het idee om daar Bofix te spuiten, enkel op die strook want de rest van de wei heb ik onder controle.
Heeft iemand andere oplossingen? Ben ook ni zo'n voorstander van vergif op de wei maar manueel lukt het daar ni meer (op mijn manier dan toch).

Piet schreef op zondag 18 januari 2009, 17:02:


Piet, ik ben benieuwd naar je proefje. Jij plukt dus de stengel gewoon af ipv de plant uit te steken en de rozetten laat je staan. Begrijp ik je goed?

Piet schreef op zondag 18 januari 2009, 17:59:


Ipv maaien kan je de bladeren toch ook mee uit/aftrekken?

Piet schreef op zondag 18 januari 2009, 20:37:


Ok, ik probeer mee op die plek waar het met de ragfork ni meer goed gaat, maar ik ga wel de bladjes mee uittrekken.

Piet schreef op zondag 18 januari 2009, 20:39:


Hmm, jij trekt dus de plant met wortel en al uit. Eigenlijk hetzelfde principe als met de ragfork. Maar je kan toch op voorhand ni zeker weten of je de wortel breekt? Met de ragfork hoor ik bij de grotere planten met stengels al knakknakknak. Maar das dan mss

Britt Claeys schreef op zondag 18 januari 2009, 20:43:


Oeps, foutje sorry.
Vervolg: das dan mss het bladergedeelte dat er rond groeit?
Nu ik erbij nadenk, die rond de wei groeien laat ik langer staan en die trek ik ook gewoon uit. Hoe groter de stengel, hoe gemakkelijker de plant uit de grond komt. Die grote rozetten, das iets anders. Afknippen is mss een optie?

marianne laenen schreef op zondag 18 januari 2009, 12:07:


Oei, das minder. Ik hoop het dat het betert als ze op gras staan, daar is waarschijnlijk meer ruimte dan in de paddock.

Ik zie hier ook een verschil sinds Blackske is gestorven. Toen ze nog met 4 stonden, waren ze eigenlijk een vrij rustige mini-kudde. Er waren wel speelmomenten enzo maar er heerste altijd een relaxt sfeertje.
Vanaf ze met 3 stonden, werd Jeanneke de laagste in de rang. Soraya en Nobody stonden altijd samen en Jeanneke mocht er ni bij. Das nu over, ze staan veel met z'n drietjes bij elkaar maar Jeanneke wordt nog steeds regelmatig zuur bekeken en haar gedrag is helemaal veranderd.
Vroeger zei ik altijd dat zij Jan-en-allemans vriend was en als ze kon, zou ze op uwe schoot zijn gekropen, nu lijkt het of ze zich ni helemaal gelukkig voelt, ze is een zure tante geworden. Ze komt meteen af maar van zodra ja haar aanraakt, is ze zuur. Ze heeft mijn bompa zelfs al gebeten, ik wist ni wa ik hoorde! Hoeveel aandacht ik haar ook geef, het verandert tot hiertoe ni.
Ook naar de paarden toe is ze zo. Het is precies of ze op een moment tot over haar kookwater geraakt en dan begint ze te bokken als een onozel. Gisteren was't weer zover, Jeanneke tegen Soraya. Allebei stonden ze precies op een trampoline en Soraya heeft ne koprol gemaakt om de hoeven van Jean te ontwijken terwijl ze zelf aan't springen was.
Maar, soms zie ik wel een lichtpuntje, met de sneeuw waren ze den eerste dag mooi aan't spelen en ook toen de sneeuw juist weg was, waren ze met 3 aan't ravotten.
Ik hoop echt dat het betert, want het is ni leuk om te zien dat één van je paarden zich precies ni gelukkig voelt hè.