e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 15:54:

Ho, even een time-out .

Het begint er even op te lijken dat ik mijn paardje niet meer leuk vind misschien maar dat is dus niet zo. Dat die cursus niet helemaal aanslaat bij Isabella had ik ook eigenlijk niet verwacht, sterker nog ik had wel zoiets "mafs" van haar verwacht. Met vrijheidsdressuur deed ze het ook altijd precies anders dan de mogelijke problemen die in het boekje stonden. Mijn "probleem" stond er nooit bij .

Maar ik heb denk ik nog niet de kern van mijn probleem hier echt goed neergezet. Het is dus ontstaan voor die cursus en ik had gehoopt het met die cursus op te lossen. Ik ben te lief geweest voor haar en heb haar te veel in de watten gelegd. En daar ondervindt ik nu de problemen van. En dat moet ik dus terugdraaien maar hoe.

Want voorheen wilde ze heel graag mee uit, stond vaak voor het hek al te roepen of aan te geven dat ze graag mee wilde. Nu niet meer. Ik moet haar gaan halen en als we gaan lopen sloft ze wat sloom achter me aan. Lange tijd dacht ik dat ze nog altijd last had van haar hoeven, maar ik begin me echt af te vragen of dat echt wel het probleem is. Ik zie niets meer aan die hoeven, ze zien er goed uit en ze voelen goed aan. Misschien ben ik te voorzichtig geworden, kijk ik onderweg nog teveel hoe ze loopt, ben ik te veel bezig met oh niet te veel gras onderweg want dan raakt ze misschien weer bevangen of "oeps loopt ze nu toch weer gevoelig op het grind". Het heeft er zeker mee te maken, ik let veel te veel op haar als we "uit" gaan. Dat is punt 1. Punt 2 is dat ik door het in de watten leggen zelf het huidige probleem heb gecreeerd. Normaal menpaard draaft aan als je dat vraagt en blijft draven totdat je stopt. Isabella niet, die draaft aan, als ze zin heeft gaat ze steeds harder, heeft ze geen zin, dan valt ze na 100 meter of minder al weer terug in stap. Eerst dachten we weer aan die hoeven dan dus afstappen, even hoefjes voelen, schoenen bekijken, kijken of tuig goed zit, even krabbel achter de oren; zo is goed meisje, en weer gaan lopen. Dat heeft ze goed onthouden. Geen zin is stoppen en ze krijgt vanzelf aandacht. Nou niet meer dus. Niet handig op een kruising!!

En dat is dus wel een probleem. Dat ze bij spelletjes en zo of met longeren of met die cursus niet wil, is nog tot daar aan toe, maar dat ze voor de wagen een gehele eigen interpretatie gaat geven aan het mennen dat begint me de keel uit te hangen. Vooral ook omdat ik nu menles heb en het zo heerlijk is die wind in je haren te voelen bij een lekkere draf. Wil van mijn eigenwijze beestje ook een goede menpony maken. Ze hoeft echt niet uren aan een stuk saai te draven en ze mag best een eigen wil hebben, maar wel tot op zekere hoogte.

En wat het wandelen betreft ... waarom ze geen zin meer heeft? Ook geen idee. Wat ik wel veranderd heb sinds oa dit forum, maar ook haar gevoelige hoeven, is het krachtvoer. Minder brokjes dan voorheen en nog vaker wat muesli ipv brok.

Groeten
Ingrid

e m kraak schreef op woensdag, 6 oktober 2004, 16:26:

Oei, om eerlijk te zijn; zolang ik hier ongeveer op het forum ben?

Ik ben nl. vanaf dat moment in aanraking gekomen met NH-ers. Heb dingen geleerd en gelezen waarvan ik dacht; he dat wil ik ook. Heb daardoor dus oa parelli bekeken, wat aan ttouch gedaan met die pony, wat aan mezelf gaan twijfelen, instructie gehad en goed bedoelde adviezen opgevolgd.

Weet je waar het echt fout is gegaan met het buiten wandelen want ik weet bijna zeker dat dit een hoofdoorzaak is, maar draai dat maar eens terug (en ook sorry als degene meeleest waar ik nu over gaat schrijven, ik bedoel er helemaal niets kwaads mee). Het is fout gegaan toen iemand van het forum mij wilde komen helpen. Isabella stormde altijd als een blij kind haar weitje uit de weide wereld in. Echter ik kon haar nauwelijks houden en ging dus maar zelden echt een lekkere wandeling met haar maken. Zo enthousiast was ze dan, maar soms zo erg dat het gevaarlijk werd. Want ze kon goed steigeren toen nog en mijn arm een halve meter langer maken was geen enkele probleem .

Maar die vrouw leerde mij dus hoe ik Isabella kon tegenhouden. Met het touw. Niets zeggen, niets waarschuwen, maar een lang touw met een dikke knoop op het eind en dat met een fikse draai voor haar ronddraaien en haar desnoods ermee raken als ze er doorheen liep. Nou bij haar in 1x raak en Isabel schoot naar achteren. Probeerde haar niet meer in te halen. Ik vond het wat heftig zo baf op die neus en in het begin had Isabella ook goed door dat mijn zwiepend touwtje niet een serieuze dreiging was want ze liep er zo doorheen. Dus al oefenend samen met dat vrouwtje had ik ineens de "slag" te pakken en ook bij mij, baf op die neus. Daar schrok ze van. Buiten ook nog vaak gedaan, en ik was er ergens blij mee, want ze had erg veel respect voor dat touw gekregen en ze bleef achter me. Maar nu was mijn bedoeling dus dat ze wel enthousiast mee bleef lopen, maar gewoon niet meer zo zou trekken. Nou eh vanaf dat moment heeft ze gewoon helemaal geen zin meer.

Dus ik heb het weer geprobeerd met haar te laten draven en dan haar ook voorop te sturen, haar te laten eten, slalommen in het bos en zeker niet meer dat touw laten draaien. Ik weet ook niet of het de hoofdoorzaak is, maar het heeft er zeker mee te maken. En die vrouw parelliet dus ook overigens dus dit was een NH-vriendelijke oplossing.

Mede daarom rinkelt er dus die alarmbel dat ik enorm moet oppassen en dat ik dus volgens mij best de relatie kan verzieken met Isabella. Maar iets meer mag ze wel voor doe toch in het weekend bij een ritje (hahaha). Ik doe zoveel voor haar .

Groeten,
Ingrid