Vroeger reed ik op een heel andere manier dan nu. Mijn paarden waren meestal jonge dieren en die reageerden allemaal zoals jou paardje. Terug willen keren, achteruit gaan, de weide niet willen verlaten...
Ik kreeg toen les van een bullebak en kreeg hard op mijn donder als paard niet liep zoals hij dat wou zien. Ik was toen ook redelijk hard met paarden omdat ik het zo geleerd had (andres kreeg ik de zweep op mijn billen).
Als ik tijdens buitenritten problemen kreeg (meestal begon dat met niet willen vertrekken), resulteerde dat in een gevecht van ong een kwartier (geen zweep, want dan gaan ze zich dubbel verzetten). Ik zette me recht in het zadel, benen goed achter de singel en dan klemde ik mijn benen keihard rond de buik tot ze terug voorwaarts wilden gaan (een echte uitputtingsslag voor mij, maar het hielp). Maar dat is nu niet bepaald paardvriendelijk. Ik zou nu wel eens willen weten wat je dan best doet als ze uit koppigheid weigeren aan te zetten. Ik heb maar 1 jonge merrie gehad die graag alleen met mij op pad ging zonder problemen en dat was dan ook eentje waar ik een zeer goeie band mee had, zo een ben ik nooit meer tegengekomen. Ik vraag me dus sterk af hoe je best reageert in periodes van staking. Mijn Haflinger kan ook wel eens koppig zijn om de weide te verlaten, maar als ik dan voet bij stuk hou gaat hij toch mee.
Ik vraag me af of je toch beter heel kordaat moet zijn met koppige paarden ipv het vriendelijk te proberen oplossen? Ze zeggen dat vechten niet helpt, maar wat moet je dan wel doen als het paard moeilijk doet?

Ik vraag me ganse tijd af, Natalie, of jij de persoon bent bij wie ik eens een dagje gratis clinic heb gevolgd met m'n Haflinger in de Flandria Ranch.
Dat meisje heette ook Natalie en was van Oost-Vlaanderen en zij deed ongelofelijke dingen met haar paarden. Ze was anders beginnen trainen omdat ze plots op veel verzet stootte bij haar paarden toen die op klassieke manier gereden werden, zonder grondwerk dus. Op een bepaald moment kon ze niets meer met ze aanvangen vertelde ze ons, omdat de paarden het kotsbeu waren van dat geklots op hun rug, waardoor ze in verzet gingen.
Toen leerde ze Parelli kennen en begon ze het systeem toe te passen op haar paarden, gecombineerd met Clickeren. Ik keek m'n ogen uit wat zij deed met haar paardjes (ze trainde ze samen, twee paardjes tegelijk dus). Ze vertelde me dat je je het jezelf moeilijk maakt als je clickeren erbij neemt (omdat ik clickerde zei ze me dat, ze vond het ok omdat ze het ook deed, maar er komt inderdaad veel bij kijken als je het goed wilt doen). Ik zag hoe ongelofelijk veel plezier die paarden daarin hadden met dat extraatje erbij. Ik ben zeker dat ze het allemaal wilden doen voor haar: punt 1: omdat ze er zoveel mee bezig is (het leek meer op een spelen, een band opbouwen) en punt 2: dan nog eens versterkt door een beloning. Die paarden smééékten om te mogen werken met haar. Waarom niet beide combineren zoals Eva ook zegt (positief belonen - negatief belonen, niet in de zin van negatief, maar dan wel van iets toevoegen of iets weglaten).
Ieder paard is anders, zoals elke ruiter ook anders is en elke methode kun je gebruiken in verhouding met beide karakter van het dier. Waarom zo fixeren en vastzetten op 1 methode? Ik ben niet akkoord dat als je niet strikt volgens 1 methode werkt dat je dan geen goed resultaat kan bereiken, het doel is een band met een levend wezen.
BTW, ik las dat Inge Teblick ook met druk werkte (negatief belonen), zo weinig mogelijk, maar zoveel als nodig, paard opzetten voor succes, naast het clickeren (positief belonen).