>
> Ik geloof dus écht niet in de stereotype argumentatie van
> Realist over "duidelijkheid verschaffen", "actie is reactie",
> "grenzen stellen zoals bij 3-jarige kinderen" ...
> Zo praten namelijk álle traditionele paardeneigenaars om hun
> onvermogen tot échte communicatie met hun paard te vergoelijken.
> _______
> Herman
> "Willen IS Kúnnen"
Ik volg jou redenering volkomen, ben het er ook mee eens. Ik ben zelf (en zal dat nog lang blijven denk ik) nog steed op zoek naar de beste verhouding tussen mij en mijn paarden. Met sommigen lukt dat natuurlijk beter dan met de ander. Ik vind het wel moeilijk om een goed evenwicht te vinden tussen de leider willen zijn en een goeie vertrouwensband te creeeren. Als ik naar de paarden onderling kijk zie ik toch dat de "onderdanen" veel respect hebben voor hun leider, maar toch voor een groot deel uit een soort "angst" (of hoe moet ik het juist verwoorden) voor de hogere in rang. Want als ze niet opzij gaan voor de leider krijgen ze na één of meerdere waarschuwingen toch wel een behoorlijke dreun tegen hun kont. Ik lees niet alles mee op het forum, dus dit is vermoedelijk al vaker te sprake geweest, maar hoe moeten wij onze positie dan zien? Wat als ze ons proberen opzij te duwen, hoe reageer jij hier dan op? Ik ben ook geen voorstander van slaan en schoppen, laat dat duidelijk zijn, maar ik kan ook niet zeggen dat ik enkel streeltjes geef als ik een paard even wil laten weten dat hij in mijn ruimte komt bv. Ik zet hem dan op een rustige manier een pasje opzij, en doe dat consequent, en dat werkt wel.