jan seykens schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 12:25:


Als de schoenen ronddraaien zijn de schoenen te groot, dus niet meer op maat. Dat moet je wel in de gaten houden, dat ze wel blijven passen uiteraard.

Niettemin heeft die kennis van mij ook ooit 1 losse schoen gehad in het 4-span. Een achterpaard had in een wending een schoen van het voorpaard uitgetrapt. Dan is het stoppen en opnieuw aandoen. Wat als dit een ijzer was geweest? Dan was die hoef ook kapot gegaan.

Die ski-sluiting is inmiddels vervangen door wat nieuws (weet niet wat precies). Ikzelf heb inderdaad 1x gehad tijdens een rit dat ik een verdacht rammeltje hoorde aan onze pony. Kijkend zag ik dat van een voorschoen de sluiting los was gegaan. Ik kan me indenken dat dit in een wedstrijd inderdaad even erg onhandig is. Maar nogmaals, in het jaar dat ik ze heb is dit 1x gebeurd en waarschijnlijk omdat ik hem zelf niet goed had aangedrukt.

Groeten,
Ingrid

Sanet schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 12:58:

Kijk maar even op www.smit-rijssen.nl

Ik kan niet over andere schoenen oordelen.

Groeten,
Ingrid

Martien van Schubert schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 13:08:


Hoi,
Mooi omschreven Martien.

Gelukkig heb ik nog altijd een beetje dat "een zijn met de natuur". Ik hoor nog die ene verdwaalde vogel fluiten die geen mens meer opvalt. Ik zie nog wanneer er een weersverandering aankomt (maar ook omdat me dit geleerd is door oma hoor), ik neem een gevallen bloempje mee om thuis in een vaasje te zetten omdat het ook zijn best heeft gedaan om te groeien en te bloeien, enz.

Maar jij vraagt je af hoe je paard zich voelt?

Dat voel ik dus ook. Kan het niet omschrijven, maar ik weet of ze happy is die dag of dat moment, of juist helemaal niet. Zelfs zonder haar gezien te hebben weet ik al (horend aan haar roep) of ze echt ziek is. Of dat ze juist vraagt om mee te mogen, mee uit de wijde wereld in.
Heb dat niet alleen bij mijn paard. Voel dit ook vaak bij andere paarden. Vooral bij sommige manege paarden krijg ik bijna een misselijk gevoel in mijn maag als ik naar ze kijk. Zoveel ellende stralen ze uit.
Wil dit geen gave noemen overigens, maar eenheid met de natuur?

Is moeilijk uit te leggen ook. Misschien heb je dit of misschien heb je dit niet.

Zal ook ongetwijfeld wel komen omdat ik op het "platteland" ben opgegroeid (wat inmiddels allang onder bebouwde kom valt en straks zelfs midden in het industriegebied ligt; hetzelfde stukje Oss overigens. Bijna enige boerderij in de straat in 1926 toen hij gebouwd tussen de korenvelden. Korenvelden ... nou niets meer te zien? Daar kan ik soms intens verdrietig onder worden, maar toch ben en blijf ik verknocht aan dat stukje, maar voor hoelang nog?

Groeten,
Ingrid (sorry werd very off-topic geloof ik).

Mariss schreef op zaterdag, 2 oktober 2004, 15:10:


Hoi,
Lang geleden zeg .
Ja met Isabella gaat het goed. Laatste dagen ben ik steeds meer zonder schoenen aan het lopen. De winter komt er weer aan en ze zal toch straks weer in het haar uitloopje ook over de harde hobbelig bevroren zandgrond moeten lopen. Dus even kijken hoe ze het doet nu over de weg en over puin. Tijdje geleden lukte het nog niet overigens.

Hoe is het met Gam? Overigens dat van die slijtage aan de zolen (binnenkant) had ik destijds van jou. Is daar al een oplossing voor van Marquis behalve die inlegzolen die na 14 dagen al weer stuk waren?

Groeten,
Ingrid