Spirithorses schreef op dinsdag 29 januari 2008, 0:59:

....

Ik ben me daar heel goed bewust van en ik vind het ook niet leuk om te doen, maar een advies geven over hak er maar op los kan veel gevaarlijker zijn. En ik wil dat de discussie hier stopt, hier worden de slachtoffers belachelijk gemaakt en beweerd dat ze het zelf creeeren. Dat mogen we wel nuanceren.

Geertje schreef op vrijdag 1 februari 2008, 10:04:


Het is inderdaad zo dat de PA's niet door de hele baal lekken, dat zou letterlijk betekenen dat het dan om een vluchtige stof gaat en was dat maar zo. Het probleem is als je Kruiskruid in je hooi aantreft dat er ook onherkenbare resten ( verpulverd etc) in kunnen zitten. Voor de veiligheid dus dat hooi maar niet voeren.

Muguet schreef op vrijdag 1 februari 2008, 19:33:


Toch zijn er wel veel 'Indianenverhalen' in omloop over Kruiskruid hoor. Ik ben het wel met je eens het zekere voor het onzekere te nemen, maar het is beslist niet zo dat het gif nóóit meer uit het lichaam gaat en ieder hapje een paard dichter bij de dood brengt. Als het gif in de lever opgeslagen zou worden dan is het natuurlijk ook erg makkelijk om een vergiftiging aan te tonen. De gifstoffen worden juist heel snel omgezet en uitgeplast of uitgeademd ( denk daarbij maar aan alcohollucht) of via melk. Vergiftiging kan tot 7 dagen na opname van PA's via het aantonen van de metabolieten in het bloed worden aangetoond.
De lever is ook in staat om te herstellen, omdat ie ook een populatie reservecelen heeft die nog kunnen delen afhankelijk natuurlijk van de schade. In die context kun je het een beetje vergelijken met het drinken van alcohol, een biertje op zijn tijd kan niet zo veel kwaad, veel biertjes wel omdat de lever dat niet meer kan bijbenen. In hooi kan er dus behoorlijk veel kruiskruid gegeten worden, dat is een risico omdat paarden het dan niet herkennen omdat de geur en smaak teruglopen. Maar stel een paard eet eens in het jaar eens perongeluk een hapje, dat slaat zich niet op in de lever. Als een paard frequent hapjes eet, bijv. in hooi dan kan de lever zich niet meer herstellen. Dat is wat er bedoeld wordt met eten over een langere tijd van kleinere hoeveelheden. Het kan volgens de literatuur wel na de letale dosis tot een anderhalf jaar ( misschien wel twee jaar ) duren tot een paard overlijdt. Ook is er bekend volgens de literatuur dat bij tijdig herkennen en ingrijpen paarden kunnen genezen. Exacte hoeveelheden zijn onbekend, maar worden geschat op 1 tot 10% van het lichaamsgewicht van een dier . Een paard van 500 kilo zou dus tussen de 250 en 2500 volgroeide Jakobskruiskruid stengels (elk ongeveer 20 gram drooggewicht) moeten eten om ziekteverschijnselen te laten zien. Als dit in een relatief korte tijd gebeurd resulteert dit in acute PA vergiftiging, maar in de meeste gevallen is er sprake van het eten van kleinere hoeveelheden gedurende een langere periode, dit wordt chronische PA vergiftiging genoemd. Kortom een paard moet best veel eten aan kruiskruid en in hooi of door honger gedwongen planten vers te eten kan dat dus gebeuren.