elsbeth flipsen schreef op zondag, 9 mei 2004, 13:04:
> Onze ponys maken verschillende geluiden en inderdaad aan hun
> lichaam (oren, ogen, spanning, staart) kan ik veel zien. Heb
> weinig bewust gelet op de verschillende hinniks maar zal dat
> eens gaan doen. Waar ik wel een beetje moeite mee heb is het
> toekennen van "menselijke" emoties aan dieren. Wat algemene
> emoties zijn denk ik wel des paards maar of je daarin heel ver
> kan gaan weet ik niet hoor.
>
Hoi,
Ik denk inderdaad dat iedereen wel zijn of haar stem gebruikt met omgaan met paarden. En ik neem ook aan dat we allemaal wel weten wat het paard bedoeld met een bepaalde stand van de oren, ogen, neus en staart. Dus daarom ben ik hier nooit op ingegaan. Dat is denk ik ook echt een wezenlijk onderdeel van de paardentaal. Ik zie Isabella altijd even met een achterbenen dreigen en haar oren naar achteren gericht als er een loslopende hond in het bos naar haar achterwerk schiet. Nu snapt die hond dat niet en tja het is al 2x voorgekomen dat ze daarna een klap uitdeelt. Eigen schuld van die hond, echter die had de voortekenen niet begrepen. Een paard of pony had wel beter opgelet (onze waarschuwing werd door de hondeneigenaar in de wind geslagen overigens).
Daarom denk ik ook niet dat we de hele paardentaal dmv lichaamscommunicatie hier moeten behandelen. Waar het mij eigenlijk echt in eerste instantie om ging was dat de mijne gewoon heel veel geluidjes kan produceren. Zoveel heb ik er in al mijn jaren paardenervaring ook nooit gehoord hoor. Vandaag heeft ze ook wel weer verscheidene gehad, waarvan eentje heel magertjes klonk (en ze volop liep te gapen, dus ze sliep kennelijk half).
Als ik haar stoor bij haar slaapje, of als ze me niet heeft horen aankomen en ik roep haar dan terwijl ik al heel dichtbij sta (roep zacht) dan schrikt ze vaak en hinnikt dan heel verontwaardigd. Die is echt heel anders dan wanneer ze mij eerder zag als ik haar.
Voorbeeld. Toen ik in september op stap was met Isabella (hoefschoenen aanmeten), was ze een dikke halve dag niet thuis. Toen we terugkwamen vertelde mijn moeder dat ze blij was dat de pony terug was, want ze had haar zo gemist ... het was zo stil!
Groeten,
Ingrid
Warboel
