Sandra Boshuizen schreef op vrijdag 16 december 2005, 13:11:
>
>> Punt twee is dat ik samen met mijn paarden bezig ben met het
>> verleggen van onze vaardigheidsgrenzen en ik in onze
>> kennissenkring híer niemand ken die deze weg ambieert.
> Ik kan er niets aan doen. Ik heb zo'n medelijden met jouw
> paarden. Wat doe je ze toch aan met die idiote ritten van je?
Mooie kritiek vanuit jouw rijsteil geschreven Sandra
Jouw manier van rijden spreekt mij ook zeer aan, fijn te lezen. Toch heb ik ook waardering voor HC zijn ambities. Of zou het komen dat mijn zoon topsporter basketbal is? Waarin het uiterste vergen van zijn kunnen samen gaat met passie en plezier.
Topsporter ben je slechts een beperkt aantal jaren in je leven, tussen 13 en 30 meestal. Bij HC zijn paarden tussen 6 en ? jaren, 16 wellicht? Ik neem aan dat HC zijn paarden een top training kan geven vanuit vrijwilligheid, langzaam aan grenzen verleggen. Waarbij rust even belangrijk is als inspanning ... mijn zoon leid een zittend en op de bank liggend bestaan, tussen zijn trainingen door
zijn hersteltijd is heel kort, maar wel belangrijk. Voor mij mogen al die verschillende manieren in hoe we met paarden omgaan blijven bestaan.
Michiel
Warboel
