Fijn al jullie ervaringen te lezen en te herlezen.
In de eerste maand was ze enkele keren ook niet te stoppen richting huis. En in ren galop door de bochten scheurend kwam ik ook een keer bij de stal aan. Pff ik wist niet dat ik nog zo goed er op kon blijven zitten. Dat geeft dan wel weer een goed gevoel.
Het recept voor Shadow traagheid van huis af is dus niet de zweep er over zoals er buiten paard natuurlijk, buiten NH, vaak over gedacht wordt. Wel een veilige basis zien te worden voor je paard. Hoe doe je dit?
Daar zijn vele manieren voor die ook een beetje moeten passen bij mij als mens en bij mijn paard. Als ik daar over nadenk dan zie ik:
Bij schrik en angst van je paard, zelf proberen kalm en rustig te zijn.
Altijd kalm en onverstoord door gaan, ook al vermoed ik dat mijn paard ergens een punt van gaat maken. En maakt ze er een punt van, vragen en geduld werken beter dan haar er door heen te duwen. Bij Shadow speelt dit alles echter nauwelijks omdat ze gewoon nergens bang voor is. Als ze al ergens niet heen wil, dan is het altijd alleen maar omdat het niet richting huis is. Dus veilgheid bieden bij angst bied helaas geen groei mogelijkheid. Was mijn paard maar wat angstiger
Naar plekken rijden waar Shadow graag wil zijn, is wel werken aan onze band, zo kies ik vaker voor de stadswijk dan het bos. Zo let ik op haar voorkeuren onderweg en stuur daar naar toe. Het liefst neem ik de kleine hindernissen onderweg zonder in gang terug te vallen. Vermoed ik echter dat Shadow dit toch gaat doen, dan geef ik hooo. Niet omdat ze zelf niet terug mag vallen (dat mag ze wel van mij), maar meer om haar voorkeur dan te bevestigen. En dat bevestigen geeft die veilige basis. Soms is het, dóórgaan vragen en daarna belonen, wat verbondenheid en veiligheid geeft. Het is subtiel aanvoelen waar haar grenzen en mogelijkheden liggen.
Bij de stallen, tijdens het poetsen en zadelen, staat ze soms te eten terwijl een los paard haar weg wil jagen bij het hooi. Een prima gelegenheid voor mij om haar dan te beschermen en er voor te zorgen dat ze rustig door kan eten. En dat lukt het best door dat andere paard daarna ook een pluk hooi te geven een eindje verderop.
Tijdens het rijden m'n paard even de tijd geven om te reageren op een verzoek van me, alvorens het iets dringender te vragen. Ook dat geeft vertrouwen, vertrouwen dat ze reageert wordt beantwoord met vertrouwen in mij. Of ze is niet in staat om aan mijn vraag te voldoen, dat kan ook ... zet ik daar dan meer pressie achter, ga het gevecht aan? Of is het beter daar dan geen punt van te maken en mee te gaan met wat ze me aanbied? Dat laatste voelt beter, mits er geen belangrijke grenzen van mij in het geding zijn, natuurlijk. Ik herinner me een felle strijd die ik gewonnen heb, toen zij eens na een fijne rit, de kortste weg terug wou. Kijk dat zou ik nu anders doen, en met haar mee gaan.
Ook een goed humeur, is een prima tip om warm te houden. Zelfs op de traagste momenten
Misschien wel juist op die momenten! Haar er met een kalme welwillendheid door heen te helpen. Dat lukt alleen van geen kant, met het oude denkpatroon van, "ze neemt een loopje met je, een zweepje zal haar goed doen, je bent te slap en te soft".
Ik heb lopen denken over die redenatie, en hij zou nog kunnen werken ook. Wil ik echter wel zo'n paard berijden die een hekel aan mij en onze ritten heeft en puur voor het ontwijken van pressie loopt? Niet dus, dan maar liever wat trager weg gestapt en werken aan onze band samen en aan een veilige basis.
Michiel
Warboel
