Huertecilla schreef op woensdag 2 november 2005, 22:34:
Ik denk dat je meer band en meewerking gekregen hebt van je paard door die vrijheden dan door het strenge leiderschap. Het is alleen wat onzichtbaarder en er wordt niet zo veel op gelet en over gepraat. Bijna iedereen heeft grens conflicten met zijn paard, en daarom krijgen die alle aandacht. Wat er binnen die grenzen gebeurd dat is echter het waardevolle. Al ben ik met je eens:
> Hoe sterker jouw positie als verstandige en veilige,
> betrouwbare leider is, hoe meer vrijheid jij jouw paarden kan
> geven.
Absoluut, als ik me geen zorgen hoef te maken over het overtreden van mijn grenzen, dan wordt rijden pas leuk en kan ik meegaan met mijn paard precies waar en hoeveel als ik zelf wil. Weet je, het werkt ook andersom. Door vrijheid te geven, worden mijn grenzen in één adem en vanzelfsprekend opgevolgd. En over de grans heen gaan, maakt vrijheid onmogelijk.
En om nuchter te zijn, Shadow en ik zijn nog niet zo ver, in haar moeite om van huis af te gaan,als we alleen rijden. Welke gedachtes heb je daar bij HC?
> Mijn lief mag hem echter absoluut niet het touwhalster om doen,
> dan komt hij naar mij. Ik ben naadloos zijn leider en steun
> maar ook degene die geen énkel streepje landjepik toestaat;
> NIETS.
Hierbij kun je, jouw grenzen nog aanscherpen. Door je paard niet toe te staan (door een leerproces) dat je lief hem niet het halster aan mag doen. Dat valt voor mij onder de noemer: "Geen agressie toestaan naar andere mensen en paarden die ik bescherm".
Michiel
Warboel
