Sabrina Adams schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 13:16:


Hallo, Sabrina,
Heel goed van Yitta, net op het goede moment!
Kinderen zijn trouwens ook een verhaal apart......
Even geleden kreeg ik bijna een hartstilstand toen mijn paard midden op de weg van achteren aangereden werd door een kereltje van een jaar of vier op een driewieler....... Hij wilde met ons mee rijden en kon niet op tijd afremmen vertelde hij me huilend. Godzijdank bleef mijn paard rustig staan en keek alleen verwonderd achterom. Dat heeft me een tijd gekost om dat kereltje aan het verstand te brengen dat een paard het niet leuk vind om van achteren benaderd te worden en dat het gevaarlijk is. En dan ook nog midden op de weg rijden.... Zijn moeder zag ons staan en kwam naar buiten. Ze schrok zich een hoedje, ze dacht dat hij thuis op de schommel zat.
Een straat verder kwam ik drie meisjes tegen die mijn paard graag wilden aaien. Indy is heel voorzichtig met kinderen, dus mij best. Ik stap af, zie ik net nog dat een meisje haar fiets tegen Indy haar linker achterbeen parkeert....... Dat kun je dus met Indy doen, die blijft keurig staan totdat het lastige object weer weggenomen wordt.......
Monique

Huertecilla schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 13:26:


Als je niet in het verkeer thuishoort wegens onvoldoende voorbereiding, waar moet je je dan voorbereiden? Op je eigen erf / in je eigen straat ben je op een gegeven moment klaar en dan zul je een keer de stap moeten wagen.
Dat je de spelregels moet kennen vind ik logisch, dat moet ook als je met je paard buiten wilt rijden. Toen mijn vriend en ik in Duitsland gingen wonen heb ik de Duitse regels voor paarden/ruiters in het verkeer bestudeerd en gevonden dat je zelfs je (auto) rijbewijs kwijt kan raken als je dronken een paard leidt of berijdt op de openbare weg.
Monique

Sabrina Adams schreef op dinsdag 25 oktober 2005, 13:16:


Het paard in het verkeer. Een discipline apart. Zowel voor de ruiter/koetsier alsmede het paard. En natuurlijk de medeweggebruikers. Zelf rijdt ik nu 33 jaar over land en door de steden (Elfstedentocht gedaan!) waarvan de laatste 8 jaar ook als koetsier. Ik houd het verkeer constant in de gaten en kan op tijd de situatie inschatten. Het paard moet vertrouwen op de ruiter en koetsier. Als het paard onrustig wordt, word dit dan zelf niet. Blijf kalm en hou je ogen gericht op waarheen je heen wilt. Als het paard de moeilijkheid heeft doorstaan, gewoon verder rijden alsof er niets is gebeurd.
Belonen, kan averechts effect hebben. Zo van het was goed dat ik onrustig was. Als er een brede niet te soppige berm is, dan kies ik (onder het zadel) daar voor. Maar ook daar, weet waar je heen wilt en focus daarop in een moeilijke situatie. Op de bok is het wat moeilijker, want je moet meer met de stem en eventueel de zweep (als vervanger voor het ruiterbeen) gebruiken. Maar dan vooral dóórrijden, niet stoppen. Want het paard kan zich dan heel gemakkelijk omkeren. Voor een ruiter minder problematisch, maar voor de wagen funest. Het paard kan ook getraind worden in de rijbak met de hulp van anderen. Trainen niet voor onverwachte dingen weg te vluchten. Het gaat te ver om dit hier te behandelen. Het moet vertrouwen op de ruiter, menner. O ja, stel je in op de situatie. Als je een al te gevaarlijke situatie kunt vermijden, doe dat. Savety first!
Geef een groet als je bemerkt dat de medeweggebruiker om je denkt.
Mijn ervaring is als je een teken geeft (van te voren) aan een automobilist of vrachtwagen, dat ze er op reageren en om je denken. Het zijn niet allemaal snelheidsduivels. Paard en ruiter, koetsier en paard, vormen één als de ervaring beter wordt en de training er op afgesteld. We moeten niet alleen het paard africhten, maar vooral onszelf. De medeweggebruikers africhten lukt je niet.