Hoi leuk te horen hoe jullie de zelfde thema's herkennen :)
> Pien schreef:
> Wat doe jij wanneer je paard vindt dat
> zij naar huis wil en jij niet, of wat wanneer jij toch echt
> 'draven' in je gedachten had maar zij niet.
Het ligt eraan hoe zwaar het weegt voor me, ik ga naar huis en blijf in stap of galop, als mijn paard dat aangeeft, dit bij voorkeur. Is het toch wel belangrijk voor me, dan gaat het paard met mij mee. Dan wordt ik na de lichtste verzoeken erg autoritair als dan moet. :)
> ... als de anti-autoritaire opvoeding
Waar die aa-opvoeding in de fout ging, was het omgaan met je kinderen vanuit vaste principes van vrijheid. Dogmatiek dus. In plaats van omgaan met je kinderen vanuit je eigen steeds wisselende gevoel voor vrijheid en grenzen. Heel belangrijk dus, nu ook met je paard, dat je, je eigen gevoel voor vrijheid en grenzen kunt naleven en opeisen. Daarom ziet "going with your horse" er ook telkens anders uit, elke dag is anders, elke ruiter doet het anders en met elk paard is het weer anders. Gelukkig heb ik een sterk besef voor mijn eigen grenzen, wat ook heel ruim is. Iemand die vaak over zijn eigen grens heen gaat (bij zijn kinderen bv) die zal dat misschien ook bij zijn paard zo doen, of juist niet en het paard in alles willen controleren. Ik weet wel, dat ook al probeer ik zo veel als mogelijk is met mijn paard mee te gaan, er zoveel grenzen opduiken dat ik nog niet eens tot 50/50 wisselend leiderschap kom. Mijn paard zal nog altijd meer mij moeten volgen dan andersom, ook al kan ik rijden op de Veluwe.
> Ik voel ook de directe verbondenheid met mijn paard terwijl ik
> mij er tevens van bewust ben dat ik denk in termen van
> 'leiderschap', hoe subtiel dat gegeven inmiddels door de jaren
> heen dan ook geworden is.
Ja we leven in een paarden cultuur die maar denkt aan 1 ding: "hoe kan het paard doen wat
ik wil". En op zijn best gebruiken we daarvoor zachtheid en gevoel. Het is mijn ervaring dat paarden dit storend vinden en ze kunnen niet anders dan voldoen aan de wensen van de ruiter, het is immers hun aard om mee te gaan met de anderen in de wei of met de ruiter. In de wei is er echter wisselend meegaan met. En sinds ik zo met mijn paard en hond omga, gaan ze veel vloeiender met mij mee. Het wandelen (rijden doen we nog amper met onze jonge paarden) is voor mij veel leuker geworden er is veel meer gesprek tussen ons. Logisch ... de monoloog is dialoog geworden, sinds ik hun keuzes respecteer en waarin ze ook nee mogen zeggen.
> Maake schreef:
> Daarbij heb ik het gevoel dat het iets dieper gaat dan
> het paard laten doen wat hij/zij wil.
>
> Ik denk dus dat het het gemengde gevoel is van wat jij
> als ruiter wil en wat het paard wil. Jij wil ook die bergen
> beklimmen! Ik vraag me af of, wanneer jij er compleet geen
> interesse in hebt, het paard dat wel heeft.
> Kun je me daar antwoord op geven?
Dat denk ik ook, dat wordt uitgewisseld, en je paard onthoud het ook nog eens, de volgende keer verwacht het dat je dezelfde dingen nog steeds leuk vind. In de dialoog wordt het dan wel duidelijk dat dit soort dingen telkens anders is. "Going with your horse" is geen dogmatiek, waarbij elke keer de zelfde reactie verwacht wordt op hetzelfde verzoek. Verzoeken zijn echt vrij van 2 kanten, het is een gesprek, van wat zullen we doen, ik wil dit en ga je daar in mee?
Michiel
Warboel
