jo schreef op donderdag, 6 mei 2004, 20:20:
> 1. het zelf geven van zo een spuit.
> Jij noemt het kinderlijk eenvoudig.
> Maar hoeveel mensen kunnen NIET hun dier zelf pijn doen?
> Staan dan met bevende handen en slappe knieën en moeten dan
> proberen het in èèn keer goed te doen.
Het ging ook over mensen die het WEL durven.
Ik heb ook even moeten slikken hoor, maar het was op dat moment de enige werkbare optie. En dan merk je tot je grote verbazing dat paarden het niet eens VOELEN als je het maar goed doet. En met goed doen bedoel ik niet de technische handeling zelf maar de omgang met het paard. Geen focus op de te prikken plek (zoals veel dierenartsen onbewust WEL doen) een paar klapjes hier en daar alsof je een daas doodmept, en bij de laatste zit de spuit erbij en denken ze "dat was een vervelende daas, gelukkig heb jij hem net doodgemept". Na een paar dagen (het was een kuur) deed ik ze niet eens meer een halster aan, ze bleven gewoon rustig staan en vonden het allemaal prima. Dat terwijl een van de betreffende paarden de dierenarts zelfs probeerde te schoppen...
Op dit moment heeft Baladeika toevallig antibiotica nodig en dat doet Ilona zelf. En dat gaat tot nu toe prima!
> Toch pleit ik er voor dat als je een goede dierenarts in de
> omgeving hebt, het serieuze werk aan hem/haar over te laten.
Ja mee eens, maar een intramusculair spuitje geven noem ik niet het "serieuze" werk. Het heeft echt voordelen als je het zelf doet, zeker bij een antibiotica-kuur waarbij het meerdere dagen achtereen moet en het paard normaal gesproken steeds lastiger wordt omdat het weet wat er gaat gebeuren.
Groeten,
Frans
Warboel
