clarissa ruijgrok schreef op donderdag 31 juli 2008, 23:10:


Ja... da's de pest aan kennis he?? Je grote schuldgevoel gaat opspelen.
Ach, zelf was ik vroeger niet anders. Niet omdat je slecht wilde zijn!
Integendeel.... je dacht dat je het goed deed! Een veulen tot zes maanden erbij houden was al heel wat!

De lactatie komt met drie maanden pas echt goed op gang! Kan wel 5 liter op een dag zijn..... Soms zou ik de tijd weleens terug willen draaien... helaas gaat dat gewoon niet. In ieder geval kan ik dezelfde fouten niet weer maken.

En die oceaan van verdriet... ik weet zo ongeveer wat je gevoeld hebt.
Zelf heb ik dat indertijd meegemaakt met Maaike, de Fries van Esther.
Ook die gooide ineens een hele golf van ellende eruit... zo over me heen.
Het is een heel apart gevoel, dat weet ik wel! We hebben samen staan te janken, het paard en ik. Hij drukte z'n hele hoofd naar beneden, zowat in m'n schoot.
(Als je het zo neerschrijft, staat het heel vreemd.)
Maar het gevoel en de belevenis... vergeet ik nooit meer.
Soms vertellen dieren je dingen... die je misschien liever niet wilde weten.

Daarna zit je ermee. Zoals jij nu.
Ga je er iets mee doen, of niet..... Paarden vergeten niet.

Groetjes,

Wil.

Anita Cats schreef op vrijdag 1 augustus 2008, 0:10:


Anita, ik heb je dit niet eerder geschreven, omdat ik niet wist of jij het ook zou meemaken of niet. Ons veulen is indertijd ook op de kliniek gestorven, 3 dagen oud. Aan een blaasruptuur. Hij heeft de eerste narcose al niet overleefd, dus er is nooit geopereerd. Ik vermoed dat ze dit veulen meteen hebben opgeruimd en dus niet aan de merrie hebben laten zien.
1 dag later hebben wij de merrie opgehaald en, van een merrie die altijd braaf de trailer opliep... wilde ze ditmaal echt niet! We kregen haar er gewoon niet in!
En heel erg... ze bleef maar achterom kijken, alsof ze op iets wachtte...
Het heeft wel 1 uur geduurd, en met veel geduld en gepraat hebben we het toch voor elkaar gekregen. Daarna heeft ze zeker 1 week alleen in het weiland staan te sippen. We zagen alleen haar mooie kont. Ze wilde helemaal niets van ons weten. Was helemaal in zichzelf gekeerd en reageerde gewoon nergens op.
Buiten dat, ondanks de stoppers, zwol de uier toch vreselijk op.
Dat zal ook last gegeven hebben....
Na 1 week hebben we haar bij een andere merrie gedaan en vanaf die dag ging het geleidelijk aan iets beter. Dit paard heeft daarna trouwens wel gewoon veulens gekregen.

Ze is bij ons nooit meer gewoon vlot de trailer opgelopen. Er was altijd een aarzeling, altijd een 'even rondkijken' en aarzelen op de klep....
Gezien de stress waarin we waren tijdens het vertrek met haar en haar veulen... moet dat toch een traumatische ervaring voor haar geweest zijn. En die was ze duidelijk ook nog niet vergeten. De trailer, + het achterlaten van haar veulen... was de 'slechte' combinatie....

Als ik je een advies mag geven.... doe wat Aart ook al zegt... rustig aan.
Geef haar de tijd. Doe de dingen die ze wél leuk vind en laat die trailer even rusten. Maak er nu geen punt van. Dat komt wel weer... als ze wat lekkerder in haar vel zit.
Er moet gewoon tijd overheen gaan.... en dan komt het vanzelf weer goed.

Groetjes,

Wil.

Cindy Helms schreef op donderdag 31 juli 2008, 22:51:


Dat geeft niet hoor, we hebben allemaal een prive-leven buiten PN en HN he?
Maar als je de dosering weet, graag. En ja... het heeft dus wél zien om te doen?

Groetjes,

Wil.