FaberSmid schreef op zondag 6 september 2009, 19:58:


Heb jij nu echt niets anders te doen? Wat denk je hiermee te bewijzen?
Dan zal deze blerende Anja je eventjes met de feiten om de oren meppen (tja, je bent blerend of je bent het niet hé?):
Is het je misschien opgevallen dat Trudy inmiddels weer vrolijk schrijft? Mensen schrijven soms dingen waar ze hier goddank weer op terug mogen komen. No hard feelings. Hier is geen haat of nijd, soms wel een discussie op het randje, maar altijd met een doel en ja ... dan spelen de emoties soms een beetje hoog op. Eventjes wennen voor jou hé?

Martina schreef op maandag 7 september 2009, 8:50:

Ilona Kooistra schreef op maandag 7 september 2009, 9:58:


Leuk om te lezen. Ik doe dat ook met Nolasco, die nu 3 jaar is en een rotperiode achter de rug heeft. Wij (mijn dochter en ik) hebben besloten Nollie de ruimte te geven. Inderdaad in het weiland mijn ruimte te laten respecteren en veel positieve aandacht te geven (praten, krabbelen). Ook vindt hij het leuk om een spelletje te spelen. Ik zie het aan zijn koppie; gaat hij recht voor je staan, alles op scherp, zo van "toe dan! pak me dan", als ik dan iets gebogen op hem af loop ("ik ga je pakken"-face er bij natuurlijk), dan wordt hij helemaal happy-peppy en gaat dan als een speer er vandoor om weer terug te komen en dan moeten we het natuurlijk weer doen! Geloof me, deze jongen stond toen hij bij ons kwam meer op zijn achterbenen dan op vier benen! Gewoon laten uitdollen en heel veel positieve aandacht en spelen, maar wel uit mijn ruimte blijven en ik ga niet wijken voor je vriend! Prachtig mooi dier, maar mijn dochter mag hem tzt inrijden