Linda schreef op woensdag, 28 april 2004, 10:59:

Hoi Linda,

Maar dat "vrouwtje" is wel onze instructrice. Dus tja ...

Maar ze had gisteren nog een totaal misplaatste opmerking. Er liep een paard bij dat kreupel was. Althans volgens ons. Volgens haar viel dat wel mee; het was niet echt kreupelheid, maar meer een combinatie tussen de manier van rijden van de ruiter en aanstellerigheid van het paard. ?????? hadden wij toen. De ruiter rijdt al 5 jaar op dit paard dus waarom nu ineens niet goed. En dat paard is vrijwel nooit kreupel, dus aanstellen leek ons ook niet. Na afloop werd het gewoon zo in de stal gezet en daarmee uit. Zou dus 's avonds gewoon weer de les in moeten.

Ik heb nog de hoef bekeken. Op een enorme scheur na niets te zien. Wel trok ze flink terug toen ik de bovenkant van het been aanraakte. Dat was warm en wat dikker, maar we hadden net wel flink gereden. Maar de reactie van het paard deed mij schrikken hoor. Normaal is het een bijter, maar nu stond ze heel zielig met de oortjes omlaag.
Dus de eigenaar zelf er maar eens op aangesproken. O ja, ze was achter kreupel ... Nou ja zeg, nu was het voor, maar dan nog. Je laat een kreupel paard toch niet mee lopen ....

Nee echte minpunten deze keer voor onze manege hoor (die ik pas nog prees voor de leuke ritten, maar gisteren was het even ver beneden peil).

Groeten,
Ingrid

josien schreef op woensdag, 28 april 2004, 12:23:

Ook Hoi,
Kijk hier zit wat in in mijn ogen. Het is inderdaad zo dat deze paarden weinig tot niet dressuurmatig getraind worden. Er zitten wel allerlei soorten ruiters op de rug van beginner tot gevorderd, maar geen enkele die er echt dressuur mee gaat rijden. Ze worden zo wel ingereden (ook in de krul), maar na jaren buitenritten is dit er helemaal uit. Vandaar ook dat ik zei dat sommige paarden misschien wel eens in de manege willen lopen en dat is misschien nog niet eens zo gek om ze weer eens te trainen. Er wordt nooit grondwerk mee gedaan of gelongeerd of wat dan ook. Alleen maar buitenritten met gedurende de rit veel draf in diverse tempo's en 3x een galop van maximaal een bospadlengte (en die zijn niet zo lang hier).


En dat is dan ook een probleem. Alle paarden moeten bij blijven. Dat betekent bij sommige paarden flink aansporen en andere inhouden. Ook niet altijd even handig. Soms lopen er ook wel eens pony's mee (grotere) en die moeten toch ook het tempo van de paarden bijhouden.

Ikzelf reed heel graag op een paard dat inderdaad de laatste jaren nogal houterig kon zijn. Maar soms had ze wel een lekkere galop en was het niet alsof je op een plank zat. Zodoende kwam dat verhaal van die losse teugel ter sprake. Steeds meer paarden gaan slomer of houteriger lopen, zelfs een 3 jarige is op dit moment steeds slomer aan het worden. Ik begin inderdaad te geloven dat het aan de manier van trainen ligt; altijd maar weer die buitenritten is misschien toch ook niet zo goed voor een paard als ik in eerste instantie dacht dat ze leuk vonden.

Groeten,
Ingrid

jo schreef op woensdag, 28 april 2004, 16:13:


Hihi (hier mag dat haha), maar ik was niet zo duidelijk over mijn buitenrit geloof ik. Die vriendelijke dame was en is onze instructrice. Hoe oud ze is ... geen idee, ergens in de 40 denk ik. Maar ik krijg al zo'n 2 jaar les van haar (net als de rest).

Ik word door haar ook vaak aangesproken op mijn manier van rijden, maar ze accepteert het inmiddels. Ik rij zo altijd, ook aangespannen en krijg van diegene die mij daar les in geeft ook altijd commentaar. Maar ik kan zijn paarden wel veel rustiger en relaxter laten lopen dan hijzelf, maar goed dit ook even terzijde want heeft niets met die buitenrit te maken.


Nou die "dame" wilde zich dus niet laten gelden of zo. Maar ze gaf gewoon "les" op dat moment aan die vrouw achter mij. Die merkte nl. op dat ze niet op dat paard kon blijven zitten zoals ze anders kon omdat hij zo bonkte in de galop. Vandaar dat ze dat "goede" advies kreeg om dat paard bij elkaar te houden en naar beneden te gaan rijden (in de krul dus). Ze gaf aan dat mijn paard ook te los liep en daardoor ook uit elkaar viel. En toen dus dat verhaal, goed bedoeld natuurlijk als uitleg, over dat werken. Maar ik was het niet met haar eens, want ondanks dat mijn paard met een lekker los teugeltje liep, liep ze deze keer helemaal niet houterig.

En tja, jullie zullen inmiddels wel begrijpen, wij hebben een wat rare manege. Onze paardrijlessen vinden dus altijd in het bos plaats. Ik denk dat dit ook heel anders is dan dat je in een manege les krijgt. Ik weet nog geen eens hoe ik een paard in de krul kan krijgen. Dit lukt me alleen bij toeval bij een jong paard dat dit nog niet verleert is, maar anders lukt het me totaal niet. En dat hoeft voor mij ook niet, als het dier maar niet loopt te sloffen en lekker los in het lijf loopt.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op woensdag, 28 april 2004, 16:29:

Hoi Piet,
Zoals ik in mijn vorige reactie al aangaf; eigenlijk leren wij niets. Ik heb wel eens zitten denken om naar een "echte" manege te gaan waar je inderdaad "echt" leert paardrijden. Dus in een binnenmanege gaat rijden en dan ook leert wat termen als wijken voor het been e.d. inhouden, want ik heb geen flauw idee na 20 jaar paardrijden. Ik heb altijd op die "bosmanege" gereden. Alleen als kind kregen we daar in de binnenmanege les, maar dat bestond vnl. uit spelletjes en evenwichtsoefeningen (knoop in de teugels en beugels uit, of zonder zadel; of stoelendans voor het op en afstappen en dat soort dingen).

Dus zowel wij als de paarden kennen eigenlijk geen bal van dressuur. Dat maakt het wel eens moeilijk uitleggen aan anderen. Waar ik vrijwilligers werk doe zitten wij met onze stichting op een echte dressuurmanege en als ik dan zie hoe die paarden die eeuwige rondjes moeten lopen en "kunstjes" moeten vertonen, dan denk ik nee, laat mij maar buitenrijden. Dan maar minder goed les. Ik denk overigens dat onze instructrice wel best goed les kan geven, maar ik begrijp er soms geen hout van (haha).
Soms durf ik geeneens te zeggen dat ik al 20 jaar paardrij.

Groeten,
Ingrid

Hoi,
Maar weer even een maf verhaal over Isabella tussendoor van vanavond.

Na een klein graasuitstapje bracht ik haar weer terug naar de uitloop, doe het halster af en wil weer gaan (het regende volop) en ik verwachte half-om-half dat Isabella wel naar haar hooiruif zou lopen die er goed gevuld uitzag.

Maar nee, madame stampt een driftig met haar achterbeen naar haar buik. Eerst links. Toen ik niets deed, maar eens rechts. Ze keek mij eens aan en toen ik nog niets deed, stampte ze nijdig nog eens heel overdreven met haar linkerachterbeen naar haar buik.
Nou moest het wel duidelijk zijn voor het vrouwtje en ja hoor, ze (ikke dus) ging door haar knieeen en begon eens lekker te krabbelen aan de uiers. Ze trok haar achterbeen even op zodat ik er beter bij kon en had een leuk pruillipje van genot. Nou na een minuutje krabbelen, loopt ze achteruit en zo komt mijn krabhandje bij de singelplek uit. Weer dat opgetrokken lipje van genot. Hmmmm dat was lekker.

Opeens zet ze een stap op zij en loopt me pardoes voorbij.
Zo ... genoeg geweest. Doei ik ga eten.

Haha, mafkees is het toch.

Groeten,
Ingrid

elsbeth flipsen schreef op woensdag, 28 april 2004, 23:29:

Hoi,
Nou op onze manege worden nog altijd in de kinderlessen dit soort dingen gedaan. Inderdaad voor het evenwicht.

Maar in de volwassenlessen niet meer. En ik heb eens gevraagd waarom niet, want ik vond het vroeger goede oefeningen. Dit komt omdat volwassen sneller bang zijn en het niet durven om je linkertenen met je rechterhand aan te raken terwijl je op het paard zit en dat soort dingen. En ook omdat volwassenen sneller wat breken als ze toch komen te vallen. Vandaar dat onze manege het alleen bij kinderlessen doet.

Wel jammer eigenlijk. Maar als we eens slecht weer hebben en we moeten binnenrijden, gaan we toch eens vragen voor die knoop in de teugels en die beugels los.

Overigens een oefening die we vroeger leerden en die ik nu nog heel vaak gebruik in het bos, is je benen voor het zadel, dus tegen de schouders aan. Dit omdat je dan je knieen minder snel stoot tegen een boom (wat erg zeer kan doen). Dit hebben we ook in draf geleerd en is inderdaad soms verdomd handig op smalle paadjes.

Groeten,
Ingrid

Piet schreef op donderdag, 29 april 2004, 8:09:

Hoi Piet,
Ik hoop niet in negatieve zin? Want dan bedoelde ik het niet zo.


Ja, dit is dus de reden waarom ze bij ons in de volwassen lessen dit soort oefeninge niet meer doen. De ene zou het nog wel aankunnen, maar een ander niet.
Maar die oefeningen die jij omschrijft, zouden ze bij ons ook meer moeten doen. Als we al eens binnenrijden, dan komen we niet verder dan eens een volte en van hand veranderen. Soms met z'n tweeen rijden en soms moet je dingen apart doen. Maar omdat we dus eigenlijk altijd buitenrijden, leer je wel vanzelf je evenwicht bewaren. Je moet eens bukken onder een tak, helling af of op, kuilen in het pad, los zand (waar de paarden altijd actiever doorheen gaan), smalle paadjes met bomen waar je net niet helemaal langs kan, combinatie (die zijn het leukst), dus helling af, boomstam over het pad en boomtak laag over het pad. Zwiepende takken ontwijken, enz. Dan nog eens opletten dat het paard niet schrikt van een hert (meestal is het omgekeerd) of van vuil wat in het bos wordt gedumpt. Dus ik denk dat we zo wel vanzelf in evenwicht blijven.


Toch lekker he zo'n buitenrit.

Groeten,
Ingrid

Nick Altena schreef op donderdag, 29 april 2004, 13:20:

Hoi,
We krijgen ook geen echte dressuurles. We horen wel altijd van het naar beneden rijden en dat soort dingen, maar ik geloof niet dat iemand in mijn groep begrijpt hoe je dat moet doen. Dus er lopen in onze les weinig paarden in de krul om het zo maar eens te zeggen, terwijl we wel altijd horen dat we moeten blijven proberen. Dat houdt inderdaad in dat je soms een half uur aan het "zagen" bent zonder resultaat. Ik doe dit dus niet meer. Naast blaren op mijn eigen vingers, lijkt het me voor het paard helemaal niet prettig.


Tja en toch doet mijn eigen Isabella het voor de wagen wel. Ik krijg een paard niet in de krul, maar zij loopt van nature zo denk ik. Of het trekt makkelijker, maar ze loopt, ook met losse teugel, bijna altijd mooi afgebogen.


Heb ik ook vaak. Ook met de eigenaar, maar dan meer over de wat te wensen overlatende verzorging van de dieren. Maar ze kennen me daar wel. Leuke is wel dat iedereen uit mijn groep mij altijd ziet als raadsman. Als er eens wat is, of ze krijgen een hoofdstel niet aan, kan ik komen opdraven.

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Ik doe toch kennelijk nog altijd wat verkeerd waar het de wei betreft.

Ik heb het bemest met zowel koemest als wat kunstmest (per gedeelte) en gesproeid tijdens de droge periode, maar het gras wil gewoon niet opkomen. Het staat nu al een hele maand dicht, maar het groeit gewoon niet. Het staat zelfs op sommige punten al in bloei, maar het gras is maar 3 cm lang.

Ik trek de grond open met een elektrische verticuteer machine (2x per jaar). Tussendoor prik ik nog gaatjes met sandalen, ik gooi mest erop, ik strooi kalk indien nodig.

Wat doe ik fout?

Overal groeit het gras, zelfs in de uitloop tussen het witte zand door, maar op de wei groeit niet veel.
Wordt het toch te kort afgegraasd door die grasmaaier van mij (Isabella kan echt millimeteren)?

Kan ik het beter omploegen en opnieuw gaan inzaaien?

Heb haar gisteren toch maar even op wat langer gras gezet en ja hoor, weer alles op. Staat dan weken dicht om te groeien en in een uur is het op. Grrr ik kom er maar niet achter waar het mis gaat.

O ja, ps, ik heb nu geen extra stukje gras waar ik haar tijdelijk op kan zetten buiten de wei om, omdat dat stukje nog altijd kapot gereden wordt door bouwwagens (die met de dag groter schijnen te worden).

Groeten,
Ingrid