Marijke schreef op maandag, 12 april 2004, 17:15:
>
> Wat betreft de term pismerrie. Hiermee wordt volgens mij niet
> bedoeld dat merries veel zouden plassen/poepen. Wanneer deze
> term gebruikt wordt dan gaat het over een merrie die extreem
> hengstig wordt. Dit uit zich dus in veel plassen tijdens de
> hengstigheid, maar ook een lastiger karakter gedurende die
> periode. Ik dacht gelezen te hebben dat dit met de
> hormoonhuishouding te maken heeft.
>
> jo schreef op maandag, 12 april 2004, 16:25:
>
Hoi Marijke,
Volgens mij heeft het inderdaad met de hormoonhuishouding te maken, alleen hoeft een merrie nog geen "pismerrie" te zijn als ze extreem hengstig worden. Onze Fjordenmerrie was al vanaf dat we haar kochten heel vaak hengstig en dan ook goed hengstig ook. Verder was ze heel moeilijk qua karakter, nerveus, wantrouwig enz. Ik had haar al twee jaar meerdere keren per week onder het zadel en dan kon ze bij het opzadelen soms nog gek doen alsof ze voor de eerste keer een zadel zag. Menigeen in onze kennissenkring adviseerde me om haar weg te doen want ik zou er nog mee verongelukken. Aangezien ze op alle fiebelegeintjes na verder goudeerlijk was besloot ik om het door te proberen. Ik ben niet zo'n typje wat het snel opgeeft bij probleembeesten. Het Fjordenstamboek liet ons barsten. Heel simpel,volgens de inspecteur had ze kolder in de kop en was ze alleen maar rijp voor de slacht. We hadden al geprobeerd om haar te laten dekken, en hoe hengstig ze ook was, ze liet zich niet dekken. Knokte met de hengst en ging hem met haar voorbenen te lijf. Na 2jaar kwamen we bij de kliniek in Borculo terecht. Na onderzoek bleek dat ze "hengstenkolder" had. Nog nooit van gehoord. Ook dat blijkt een hormoonprobleem. Haar eierstokken en baarmoeder waren vergroot alsof ze pas een veulen had gehad, maar ze had nog nooit een veulen gehad
Het advies was of dagelijks een soort van pil, wat ze haar verdere leven zou moeten gebruiken, of gaan trainen voor lange afstandswedstrijden want daar waren dit soort paarden volgens hun erg goed in, en konden ze hun hormoonstress aardig kwijt.
Dat laatste hebben we gedaan, en inderdaad ze was er een kei in en ze werd uiteindelijk makkelijker in haar gedrag. Ze heeft zelfs later nog veulens gekregen. Aangezien ze tot haar derde jaar in de natuur in Denemarken heeft rondgesjouwd, hebben we navraag gedaan. Wat blijkt de dame was op haar derde al leidster van de kudde!!!!
Wat een wonder. We hebben haar in Nederland gekocht, waar ze ook in een grote kudde liep en achteraf realiseerde ik me toen we haar gingen bekijken, de hele kudde opgejaagd werd en in galop door een hele grote wei ging, en Vinni helemaal alleen voorop in een uitgestrekte draf. Nog afgezien van het feit dat ze knap dominant was had ze ook veel hengstengedrag in zich. Dat was waarom ze de eerste jaren zo ontzettend moeilijk is geweest. Toch werd ze later een superpaard. Hoe zeggen ze dat ook al weer: De moeilijkste paarden worden uiteindelijk de besten.
Groetjes Henny