mirel schreef :

Naja, ze bedoelde niet ongevraagd aanraken.
Toch nu ik erover nadenk en bij mijn eigen paarden ben gaan uitproberen kan ik me er vaaglijk wel iets bij voorstellen omdat je dan heel direct in de persoonlijke ruimte van het paard komt. Dat een paard er stress van krijgt vind ik erg overdreven en al helemaal als het je eigen paard is metwie je een band hebt. Maar wat sommige paarden wél weer doen is zichzelf dusdanig manouvreren dat je hand vanzelf naar die achterhand gaat.
Sommigen vinden dat prettiger. Rubio daarentegen wil heel graag een nek massage. Die komt daar echt om vragen. Die heeft weer wat minder met de achterhand.

Groet, Pien

e m kraak schreef op zondag 17 november 2013, 15:12:


Jazeker snap ik dat. In de meeste gevallen is de angst van mens ook het probleem. Tis niet voor niks dat wij zeggen dat het vaak meer energie kost om de mens te trainen ipv het paard.

Groet, Pien

Talitha schreef op maandag 18 november 2013, 9:45:


Als je uitgaat van paarden die elkaar helemaal niet kennen, dan kan ik me daar wel wat bij voorstellen.
Bij de eerste ontmoeting dan.
En bij paard-mens zal dat ook wel zo kunnen zijn!

Maar zodra de paarden enigszins aan elkaar gewend zijn, gaan er heel andere regels gelden!
En dat zal bij paard-mens ook zo zijn lijkt me.

Talitha schreef op zondag 17 november 2013, 15:20:


de problemen ontstaan doordat je bezig bent met je angst (bv voor trekkers) waardoor je niet geconcentreerd bent op wat je eigenlijk wil (bv niet bang zijn voor trekkers). Ik zie het vaak genoeg als ik met de paarden over straat ga naar een andere wei. Ik neem 2 paarden en loop doelbewust, geen enkel probleem. Ze doen niks anders dan gewoon meelopen. Maar omdat ik meer dan 2 paarden heb krijg ik hulp, de anderen nemen dan ieder 1 paard. Met 1 zo'n paard zie je vaak, willeswaar kleine, probleempjes maar het gaat toch minder soepel. Die mensen zijn namelijk bezig met wat er fout kan gaan. (stilstaan om te grazen, bang voor een obstakel enz) Ze houden hun paard vaak te kort vast, er ontstaat stress en onrust.
Het lijkt wel des mensen om bezig te zijn met wat er fout kan gaan (vandaar het succes het verzekeringswezen) terwijl het veel makkelijker is je gewoon bezig te houden hoe het goed kan gaan.

joop schreef :

Veel paardeneigenaars gaan er bij voorbaat al vanuit dat iets eng is.
'Jaah, da's eng he' . Laten het paard uit zichzelf stilstaan, wegdraaien, alle richtingen in kijken etc. Of gaan een eventuele onrust juist lopen belonen.

Wat ik doe is juist opdrachtjes geven om ze bij mij te houden, hoppetee, in beweging blijven, rechts/links, soms even draven (ligt aan het paard) maar ik laat ze zéker niet stilstaan en kijken want dan kunnen ze van alles verzinnen en in hun schrikmodus gaan. Ik doe luchtig, soms negeer ik het object en soms ook ga ik er juist heen. Dat ligt helemaal aan het temperament van het paard. Maar ik ga ze nevernooitniet hun eigen ding laten bepalen op zo'n moment.

Groet, Pien

Spirithorses schreef op maandag 18 november 2013, 11:34:


En daar heb ik dus geen geduld voor. Je moet mij echt niet hebben voor het beleren van die onlogische geesten. Als ik ooit bij je kom werken, sluit me dan maar op bij de poownies en laat een ander het mensengedoe doen

Ik gebruik haar 'lijn' wel in het werken met de paarden:met druk vóór deze lijn rem je af (snelheid lager = easy/ho) en achter deze lijn drijf je op (snelheid hoger = go) bv in het longeren en het loswerken.
Druk is dan niet alleen letterlijke druk, maar ook de plek waar ikzelf sta ten opzichte van de lijn!

Ik merk dat er verschil in paarden is: Foxy (left brain introvert) is extremer op de voorkant: sneller geneigd langzamer te gaan en paard van de buurvrouw (Leftbrain extrovert) pakt druk op de achterkant makkelijker aan om harder te gaan.

Oftwel een voorwaartser paard zou makkelijker aan de achterkant in beweging te krijgen zijn en een wat 'flegmatieker' paard zet makkelijker de voorkant opzij of in de rem.

Onfatsoenlijk?
Ik denk eerder dat het onfatsoenlijk is om alles over 1 kam te scheren: het gaat om nóg kleinere signalen van je paard en dan weer voor elk paard anders!

Spirithorses schreef op maandag 18 november 2013, 15:40:


Oh Pien, wat flauw dat je dat doet!
Nu is het paard niet uit eigen intentie daarlangs gegaan, heeft niet kunnen reageren en je beloont ook al niet... Bah...

Voor mensen die niet door hebben dat ze zelf getraint moeten is het trouwens best grappig om van paard te wisselen...

Spirithorses schreef op maandag 18 november 2013, 15:40:


vaak onder luid 'ho maar rustig maar' geroep om zichzelf te kalmeren


ik vind dat iemand die cursussen 'paardenfluisteren' geeft dit ook moet weten.

Merel Stoffers schreef :

Ach ach ach, ik had daar moeten staan blijven wachten natuurlijk, totdat het paard zelf besloot er langs ta gaan. En als hij liever terug naar huis gegaan was omdat hij het eng vond had ik natuurlijk mee moeten gaan. Heb ik het wéér niet begrepen....




Groet, Pien (die vandaag wel weer heel erg in de schrijfmodus is).

Lang geleden nog eens hier geweest Terwijl ik dit topic las dacht ik inderdaad aan Chris Erwin. Onlangs heb ik een eerste les NH zien geven door een instructrice die haar opleiding bij hem volgde. Dat aanraken aan het hoofd als zijnde een bedreiging of heel indringend kwam er ook in. Schudden of wiebelen als een fase met de koord ( beetje parelli)werd ook als grote druk aangegeven maar ik had heel erg de bedenking met de druk die in mijn ogen werd uitgevoerd om je paard op de cirkel te zetten. Ik ben eens te meer overtuigd in mijn mening dat elke manier van NH eigenlijk tot doel heeft dat de mens leert een paard te begrijpen. Je wordt een manier aangereikt waarmee je van start kunt gaan en zoals in dit geval zijn die soms heel uiteenlopend van uitleg qua begrip "paardvriendelijkheid" of "druk" . Eens die basis voorbij is vind ik het van belang je eigen gevoel te gebruiken in je omgang met je paard. Als de oortjes een gevoelige zone zijn en enig vertrouwen vraagt is het van belang dat je aanvoelt of het vertrouwen tussen beiden er is, daarna bestaat dat punt niet meer. Gelukkig kon ik gemeenschappelijke punten vinden bij de achterliggende idee dat we werken naar vertrouwen toe en dat met zo weinig mogelijke druk. Ik ben trouwens ook tot het vaste besluit gekomen dat we immers altijd "druk" uitoefenen maar meer rekening houdend met en zeker minder agressief!
grtjes
Myriam

Ik probeer ook gewoon mijn gevoel te volgen, maar soms maken andere mensen mij nogal onzeker.
Van de week was het weer druk met trekkers en ik ben eens wezen observeren wat de pony's doen en wat ik doe. Ik loop altijd gewoon door en reageer hetzelfde op een trekker als op een fietser, geen reactie dus. Mijn pony's geven ook helemaal geen reactie. Van de week moest ik even op een oprijlaan blijven staan toen de trekker kwam, omdat de berm te nat was, maar dan wachten ze keurig tot de trekker voorbij is en dan lopen we verder. Ze blijven gewoon netjes naast elkaar staan. Wel moet ik Noortje niet te dicht naast Jarél zetten, anders gaat ze spelen met hem, dus bang voor de trekker is ze zeker niet!
Ik vind het heel jammer dat mijn buurvrouw nu denkt dat ze haar pony niet over zijn trekkerangst heen kan helpen en hier dus ook niet meer aan zal gaan werken.

Van de week was er ook iets op tv over Pat Parelli, ik vind dat heel bijzonder hoe hij met de paarden werkt. Hij heeft ook een vrouw in zijn team, zij zit in een rolstoel en heeft een prachtig fries paard, helemaal getrained. Die geven een show weg, daar heb ik echt bewondering voor. Ik kan mij niet voorstellen dat deze werkwijzen het paard stress geven, het lijkt mij dat als het paard er echt stress van ondervind, dat je daar toch iets van terug moet zien.

Talitha schreef op zaterdag 23 november 2013, 15:33:


Zo doe ik het ook. Wel ga ik opzij voor een trekker, even een oprit op, of de berm in.
En dan begin ik al weer te lopen/rijden terwijl de trekker langs rijdt, naar de trekker toe dus. Volledig ontspannen, want dit is heel gewoon.Vinden mijn paarden ook.

Talitha schreef op zaterdag 23 november 2013, 15:33:


Silke Valentin is dat...