Gistermiddag heb ik "geschreven" bij het jureren van de L2 bij een dressuurwedstrijd. Voor alle duidelijkheid; degene naast mij zegt wat ik moet opschrijven, een cijfer maar ook op en aanmerkingen of tips en adviezen.

Ik had geen idee dat er nog zoveel bij komt kijken om een mooie cijferlijst te krijgen. Maar goed, het zijn maar cijfers beoordeeld door 1 iemand!

Ik heb ongeveer 20 pony's met ruiter gezien die 2x hun proef doen.

Het maakte me er niet vrolijker op... zoveel pony's die "het maar over zich heen laten komen". Hele serieuze gezichten die absoluut geen plezier uitstralen. Niet zo vreemd dus dat de pony's die uitstraling ook niet hebben.
1 Pony lag aan de zijkant open van de sporen, het bloedde!
Geen mens die daar van wakker lag... Ik ben er met een aantal mensen over begonnen maar Tsja, dat kan wel eens gebeuren! Het meisje zelf zei dat ze nu wel andere sporen had want die wieltjes waren toch wat te scherp!

Ik werd er misselijk van.
Mijn dochter wil heel graag af en toe wat dressuurwedstrijdjes rijden. Maar ik weet het eigenlijk niet meer. Ik denk persoonlijk dat dressuur niet verkeerd is voor de pony, als ik het gymnastiseren van het paardenlijf voor ogen houd.
Maar wat een aanfluiting zo'n wedstrijd, zowel voor het paard als het kind. In eerste instantie reageerde ik van "nou dit is dus de eerste en de laatste keer" . Maar wat ik me nou afvraag is of er mensen zijn met andere ervaringen met zo'n dressuurwedstrijd. Is dit nog wel leuk voor kind en dier? Of is het jagen op winstpunten en op naar het volgende niveau?

Gr Caroline

Patchouli schreef op maandag, 25 april 2005, 19:57:


Hoi Caroline. Je zit kwa denken helemaal op de goede weg vind ik zelf! Hier mijn mening: wedstrijden zijn er alleen voor de mens zodat de mens kan laten zien wat hij allemaal kan en daarvoor door andere mensen beloont willen worden. De combinatie wedstrijd-paardvriendelijk bestaat in mijn ogen dus niet. De ruiter moet in dat proefje laten zien dat hij/zij het gevraagde allemaal onder de knie heeft en het paard geheel onder controle heeft. Heeft het paard zijn dag niet of wat vaker het geval is: is de ruiter onduidelijk of onjuist in wat hij vraagt en het paard doet niet wat de ruiter wil dan moet het paard onder grote dwang ertoe aangezet worden het juiste te doen. (Vandaar b.v. die verwonding door die spoortjes...) 'Je wilt tenslotte wel je winstpunten halen...' De wedstrijdruiter vergeet dat alleen het páárd hem/haar kan belonen voor wat hij met het paard doet... Wat andere mensen er van denken doet er helemaal niet toe!

Natuurlijk zal niet elke wedstrijd ruiter zo zijn. Er zullen er ook zijn die accepteren dat als een proef niet naar tevredenheid verloopt zij zelf nog wat werk zullen moeten verrichten en het mislukken geheel op eigen conto schrijven. Maar als je eens op zo'n dag gaat kijken bij het 'warmrijden' zie je te vaak dat het paard de schuld krijgt. Daarom heb ik er uiteindelijk ook bewust voor gekozen een 'recreatie' ruiter te willen zijn. Als ik alleen al de stress bij de mens (en dus ook het paard) zie op zo'n wedstrijddag dan vraag ik me echt af waarom ze het doen. Ik moet er niet aan denken! Het is puur voor het ego van de ruiter.

Ikzelf heb gekozen voor methode Parelli om met mijn paard om te gaan. Daarin kun je 'Levels' halen. Dat ik ervoor gekozen heb met mijn paard Mike officieel Level 1 te willen halen is puur voor een bevestiging aan mijzelf geweest dat ik op de goede weg zit. En dat betekende niet dat ik Mike volledig onder controle moest hebben maar dat ik moest laten zien dat als ik iets van hem vroeg hij ook begreep wat ik wilde dat hij deed en het ook wilde doen. En dan zijn er 2 dingen van belang: 1) ik moet duidelijk zijn 2) Mike moet door hebben wat ik vraag. Als ik in de bak op stal met hem aan het communiceren/werk ben is het ook precies dát. We zijn in gesprek... Ik sta voor de eventuele toeschouwer geen kunstjes te vertonen, zo van: 'kijk eens wat ik hem kan laten doen...!'

Hopelijk komt er ooit een tijd dat er volledig vertrouwen/begrip tussen ons beiden is en dat we als 'maatjes' met elkaar om gaan. Dat is mijn enige doel en dus puur iets tussen hem en mij.