jo schreef op donderdag, 31 maart 2005, 13:20:

Dat is superláág Joke. Het is de gemiddelde waarde in de trainingszone, dus in een zone van inspanning. Onder de 60 telt niet mee.
In draf zit hij bijvoorbeeld op 80.
Er zitten verschillende hellingen van 100% door rulle boomgaard bij en daar komt hij in stap al tussen de 120 en 150...
Overigens is de hoogte van de hartslag per paard verschillend. Wél cruciaal is de herstelwaarde; bij Endurance geldt dat een paard binnen een half uur onder de 60 moet zitten.
Één van de drie uitgezette Kikkuli-routes komt in zwaarte overeen met een klasse 1 endurance in NL en die lopen wij non-stop, doch wel met partiële pauzes van zo'n halve tot hele minuut. De hartslag daalt dan wel, maar mag niet onder de 60 komen; vóór dat punt gaan we weer op pad.
Na een inspanning met een hartslag van 180 zit hij binnen 1 minuut onder de 60. Als we thuis komen zit de laatste stap tussen de 80 en 70. Binnen een minuut zit hij dan onder de 50 en met twee, hooguit drie onder de 40.

Verder is een verschil van tot 30% tussen zonder en met ruiter normaal. 10-20% is voor de extra arbeid ten gevolge van het gewicht en 10-20% door stress door de ruiter op de rug.
Dít is een verhoging die we door de voorbereiding dus in absurde mate hebben voorkomen; in tijd van drie dagen tussen onbelast en onder het zadel núl verschil in gemiddelde hartslag en een rústiger verloop!! Dat is niet normaal en voor ons het bewijs van het succes van onze invulling van de Kikkuli-methode.

Dat schrikken na wennen voorkomen wij door álles eerst als handpaard te doen voor we het onder het zadel doen. Verder ondervangen we het fenomeen van de 'derde dag', wat ook de vierde of vijfde kan zijn, door de opbouw.
Altijd één ding te gelijk uitbreiden; óf de snelheid, óf de afstand, óf de moeilijkheidsgraad, óf een dorp e.d.
Verder hebben we een model van opbouwen, rust, stapje terug en weer opbouwen.
Met de registratie van de hartslag kunnen we (mede) exact zien waar het paard is. Ook de normale dingen als frisheid, werklust, gevoelige voetjes en dergelijke spelen uiteraard een rol.

Morgen gaan we met twee meiden een andere Kikkuli-route rijden en nemen dan twee normale hartslagmeters mee. Van die dingen van twee tientjes bij de LIDL. Werken prima en op deze manier houden we letterlijk de vinger aan de pols van de conditie en het welbevinden van onze paarden. Een hartslag die niet snel herstelt komt bij ons danook niet voor omdat we daar vóór die tijd al bij zijn; door het inzicht in de normale waardes van onze paarden kunnen we een opkomende 'kreupelheid' al zien aankomen lang voor je er wat van kan zien aan het lopen.

Er zijn slechts weinig mensen die regelmatig werken met een hartslagmeter en nog minder die de data in de pc bijhouden. Vandaar dat er bij slecht weinigen iets zinvols over bekend is.
Het boek van Nyland over het Kikkuli-experiment is daar ook erg leerzaam over.

HC