Marianne schreef op donderdag, 16 december 2004, 19:32:
> Nog wat verder uitgespit:
>
> Er komen 20 verschillende aminozuren voor in eiwitten. Elk
> aminozuur heeft een eigen (triviale) naam en een afkorting van 3
> letters. Ook kan elk aminozuur aangegeven worden met één letter.
>
> Ons lichaam heeft voor de opbouw van eiwitten alle 20 aminozuren
> nodig. De meeste aminozuren kan het lichaam zelf maken, via een
> groot aantal stofwisselingsprocessen. Echter, 8 aminozuren kan
> het lichaam niet zelf maken, deze moeten we dus uit onze voeding
> binnenkrijgen. Deze 8 aminozuren worden de essentiële aminozuren
> genoemd.
> En nu wordt het interessant, want dit geldt dus ook voor
> paarden:
Sorry dat ik weer roet in het eten strooi: Maar waar komt die '
dus' vandaan? Voor zover ik weet is er een fundamenteel verschil tussen paarden en mensen voor wat betreft de aminozuren/eiwitten. Wij mensen zijn geen herbivoren (ongeacht het feit of je nu vegetarisch bent of niet) en ons lichaam gaat uit van een zekere hoeveelheid dierlijk voedsel. Kenmerk van dierlijk voedsel is dat alle eiwitten in de juiste verhoudingen aanwezig zijn (logisch, want het dier dat we opeten had precies dezelfde eiwitten nodig voor weefselopbouw). Gaan wij mensen uitsluitend plantaardig voedsel eten dan zitten we met het probleem dat we heel goed moeten uitkijken dat we alle eiwitten in de juiste hoeveelheden binnenkrijgen. Het makkelijkste is om dan een 'vleesvervanger' te eten, een op vlees lijkende substantie waar door de fabrikant is geregeld dat het kwa eiwitten lijkt op vlees (en waaraan B12 is toegevoegd dat nooit voorkomt in plantaardig voedsel, maar dit terzijde).
Planteneters, zoals het paard, hebben dit probleem niet en kunnen eiwitten omzetten in andere eiwitten en zijn dus niet afhankelijk van vlees of vleesvervangers.
Ik heb het al eerder opgemerkt: Wij mensen zijn een heel slecht vergelijk voor paarden als het om voedsel gaat. Wij kunnen geen vitamine C maken, wij kunnen niet alle eiwitten omzetten, wij zijn afhankelijk van veel variatie in onze voeding. Paarden daarentegen kennen deze problemen niet en kunnen dus veel beter tegen eenzijdige voeding en gedijen daar zelfs beter op. Die laatste toevoeging zullen wel weer eens voor gefronste wenkbrauwen zorgen, maar bedenk je eens wat er gebeurt als je de voeding van een paard plotseling wijzigt? Juist ja, daar kan het dier slecht tegen. En hoe is dat bij je zelf? Krijg je buikpijn, pijn in je teennagels etc, als je je brood ineens bij een andere bakker haalt, of sterker nog, ineens besluit om in plaats van brood een yoghurt-ontbijt te nuttigen? Wij mensen hebben variatie nodig en kunnen er goed tegen. Bij paarden is dat dus niet zo.
Groeten,
Frans