> Sirene is een groot paard en neemt grote stappen, maar zij moet zich toch
aan mijn tempo aanpassen? het is toch niet dat dit ongemakkelijk is voor
haar!!?
** Hoi Melanie,
** Zelf heb ik ook een groot paard, een Shire, en ik dacht in het begin
precies hetzelfde als jij. Nu, ik kan je vertellen dat ook grote paarden
heel goed kleine, trage pasjes kunnen maken (als ze geen zin in werken
hebben bijvoorbeeld) en dat heel lang vol kunnen houden, dus ik kan me niet
voorstellen dat dit echt ongemakkelijk zou kunnen zijn.
> ik dus met haar aan de hand wandel, dan loopt ze mij gewoon voorbij (dan
loop ik dus bijna achter haar schouder), en als ik haar inhoud nog voor ze
mij echt voorbijloopt, dan moet ik echt die druk vasthouden, omdat als ik
haar losser laat, ze toch terug sneller gaat. en als zij echt sneller wilt,
dan kan ik bijna aan haar halster gaan 'hangen' dan loopt ze toch nog door.
** Even een aanvulling op wat hier al gezegd is.'
Ik
Parelli zelf (nog) niet maar heb in de afgelopen jaren meer al doende
geleerd van diverse nh boeken.
In het begin had ik hetzelfde probleem. Joseph liep altijd harder dan ik als
we wandelden en liep me in het begin ook gewoon omver!
Het is me wel eens gebeurd dat ik met een lange lijn in een (net aangelegde
heel mulle) bak stond en Joseph mij zo voorbij wandelde. Ook toen de lijn
strak kwam te staan liep hij rustig door. Toen ik me schrap zette om hem te
stoppen werd ik dus vrolijk als een soort waterskieër achter hem aan door
het zand gesleept. Pas een halve bak verder keek hij verbaasd om met zo'n
gezicht van: "o, was jij er ook nog?'
Sindsdien probeer ik bij elke oefening eerst zijn attentie te krijgen,
anders kan ik het wel vergeten.
Ik denk dus dat het heel belangrijk is dat je vooral zorgt dat jouw paard
notie van je neemt, anders sta je daar eigenlijk voor jan met de korte
achternaam.
> Wat ik wel heb gedaan vandaag, is dat als ze me voorbijloopt, ik mij
ineens omdraai en in de andere richting loop,dan draaide zij een rondje en
liep ze mij weer voorbij, maar veel effect op haar snelheid had dit niet
(mss is dit omdat ik dit nog maar pas deed?)
** Waarschijnlijk scheelt het dat je het nog maar pas deed. Bij Joseph deed
ik het altijd zó: Ik wilde dat hij op minstens een meter of 2 achter me
liep, ook vanwege die grote voeten van hem die ik niet op de mijne wilde
hebben. Zodra hij te dicht bij mij kwam (dus niet wachten tot hij voorbij
is, want dan ben je te laat) keerde ik acuut 180 graden om en liep ik de
andere kant op, met het touw slap zodat hij ruimte had om te keren. En dat
telkens weer.
Zodra hij ook maar enigzins op de goede afstand bleef draaide ik me om en
liet ik hem stoppen (in het begin ook met heel grote gebaren, om te
voorkomen dat hij over me heen walste maar dat kon ik snel afbouwen) en
beloonde ik hem. De eerste keer hoefde hij het maar 1x goed te doen, daarna
2x enz. Maar nooit langer dan 10 minuten per keer. Daarna kreeg hij alijd
minstens een kwartiertje vrij (ging ik een karweitje doen).
Dit herhaalde ik een paar keer per dag en binnen een paar dagen liep hij
keurig en oplettend achter me aan, op de juiste afstand.
Het klinkt misschien gek, maar die pauzes zijn voor mijn gevoel net zo
belangrijk als de oefening zelf. Ik heb vaak het idee dat paarden voor
nieuwe dingen soms even verwerkingstijd nodig hebben. Je kunt de ene dag een
oefening met ze doen die steeds maar fout gaat, ze er een nachtje over laten
slapen (en denken dus blijkbaar) en de volgende ochtend doen ze dezelfde
oefening opeens perfect!
Zo werkt het ook met pauzes, dan geef je je paard de kans om nog even voor
zichzelf na te gaan wat er nu eigenlijk gebeurde en wat de bedoeling zou
kunnen zijn, zodat hij er bij de volgende poging beter op voorbereid is.
Als je aan één stuk door oefent mis je dat gedeelte en verveel je
waarschijnlijk alleen je paard met iets wat hij niet snapt en hem dus alleen
onzekerder maakt.
Harriët*
Warboel
