e m kraak schreef op donderdag, 18 november 2004, 12:28:

Hihi, af en toe kunnen die wel een klein beetje gelijk hebben.

Maar toch een vraagje. Bij ons staan ook enorm veel eikenbomen. Zowel amerikaanse als de hollandse eik. De laatste vallen allemaal op het "gezamenlijke" weitje en veiligheidshalve en beetje egoistisch laat ik Isabella aan de kant eten waar nauwelijks wat valt, en lopen de buurpony's op het stuk waar alles valt. Echt heel veel, zijn enorme bomen. Ze vreten ook alles op. Alleen wat diarree bij die 2, meer niet. Volgens de dierenarts komt dit omdat ze langzaam gewend zijn geraakt aan eikels eten en zullen die 2 pony's enorme hoeveelheden opkunnen zonder er last van te krijgen. Maar zouden ze ineens zoveel eikels eten, dan krijgen ze er wel last van met toch als het tegen zit, de dood tot gevolg.
Klopt dit ook?

Is ook de reden dat ik de mijne niet op dat stuk durf te zetten omdat zij nauwelijks eikels kan eten. Die andere 2 pony's staan met uitloop en wei ook onder die bomen en hebben dus echt letterlijk de hele dag eikels te eten.

Groeten,
Ingrid

Michiel schreef op donderdag, 18 november 2004, 23:31:


Hoi,
Ik ben dit bericht op diverse forums al tegenkomen, maar nooit is er eigenlijk inhoudelijk echt op gereageerd.
Hoe komt dit? Is het gewoon bangmakerij of is er echt wat aan de hand in paardenland?

Mijn pony staat maar 4 uur per dag op de wei, maar dat is super kort, stikt van de zwammetjes (natte grond) en algen en mossen en al dat soort zaken die braaf als shetlander zijnde opeet.

Het lijkt mij nl. zo ontzettend raar dat alleen paarden die 24 uur per dag in de wei staan, of beter de nacht schijnt het ergst te zijn, er last van hebben. Dat is lijkt mij onzin, tenzij er net in die schimmel alleen in de nacht een bepaalde stof in zit.

Als mijn paardje in die 4 uur dat ze op de wei staat die schimmel continu binnen zou krijgen (overdag) is dit toch niet zo schadelijk?

Ik begrijp vooralsnog nog steeds niets van deze onrust eigenlijk.

Groeten,
Ingrid

Hoi,

Ben nog altijd op zoek naar goed hooi. Nu weer ander adresje. Op mijn vraag of ze konden garanderen dat er geen JKK in het hooi zat vroegen ze me wat het was. Hmmm. Giftig kruid en al gelijk volgde daarom een onverwaardigde vraag: bedoelde "bocht"?
"Wij hebben gennen bocht in ons hoi ...."

Nou dat is een goed teken. Bocht is een brabants woord voor schadelijk onkruid.

Daarbij is dit hooi van de kleigrond en ik weet niet waarom, maar Isabella vindt hooi van de kleigrond altijd veel lekkerder als van de zandgrond.

Laatst partijtje van de zandgrond en na 14 dagen begon ze het pas met enige smaak weer op te eten.

Wat zou dit kunnen zijn? Stof (zand) in het hooi??
(zou raar zijn want ze eet nu toch ook zand met het hooi mee naar binnen vanaf de grond?). Iemand enig idee of er inderdaad verschil zit tussen smaak, kwaliteit, soort gras van zand- of kleigrond?

Groeten,
Ingrid

Ingrid den Ouden schreef op vrijdag, 19 november 2004, 10:10:

Oeps, das geen brabants maar een typefout. Verontwaardigde vraag moest dat zijn.

Solita schreef op vrijdag, 19 november 2004, 12:01:

Nou nee de mijne regelt alleen maar eten en dan maar met zand

Gevolg is dus dunne mest en veel zand erin, ondanks dat ik preventief zand-weg geef eens per maand en om de 2 dagen een schep lijnzaad bij d'r voer doe. Het zand komt er wel altijd uit dat wel, maar ik vraag me soms wel eens af hoeveel er toch nog achter blijft, of zal alles er uitkomen? Ik kan er niet in kijken, dat is soms wel eens lastig hoor hahaha.

Groeten,
Ingrid

cornelie schreef op vrijdag, 19 november 2004, 13:19:


Vertel mij wat over verschillende smaken hooi hihi.

De mijne eet wel haar hele wei kort, ook waar ze mest (ik mest wel dagelijks 2x alles uit overigens), maar als ik een nieuw pak hooi openmaak, al is het van dezelfde zending, altijd even laten weten dat dat anders is dan gisteren. En het wordt nog erger als ik eens een andere zending hooi heb. Nu is het dus weer zover. Het oude bevatte dus JKK en ik durf bij die boer niet meer te gaan halen, maar nu haal ik overal een paar pakjes en dan staat er zo'n shet met opgetrokken neus voor de ruif te snuffen .... whah, bleehhh, nuh, wat is dit? Tuurlijk uiteindelijke eet ze het, maar er volgen heel wat metertjes dan tussen ene en andere hoop op zoek naar een toch misschien nog lekker sprietje. Nu heeft ze net de smaak te pakken van deze zending, maar ik ben niet zo tevreden en ga volgend weekend weer ander halen. Nou dan begint het ritueel weer van voren af aan. En ik meng ongeveer een dikke week het hooi door elkaar, ook dat nog.

Groeten,
ingrid

Esther_Yesta schreef op vrijdag, 19 november 2004, 18:18:


Hmmm, noem dat maar grappig verhaaltje.

Ken wel leukere dingen om eerlijk te zijn.

Maar even ander vraagje ... ik heb er niet veel verstand van, maar ik zou de neusriem van je touwhalster toch wat hoger doen als je zo met haar gaat wandelen of werken of vastzetten.
Mijns inziens zit hij erg laag.

Groeten,
Ingrid

Trudy schreef op zaterdag, 20 november 2004, 17:58:


Dat is dan weer een duidelijk voordeel van een shetlander ... die blijft ook met dit weer gewoon buiten staan (zonder deken). Eenmaal de zon op haar lijfje tussen de buien door en ze stond flink te stomen. Even flinke galop trekken over de wei heen, en dan weer rustig gaan eten. Hagel/sneeuwbui, gewoon blijven staan waar je staat, nog geeneens de kont tegen de wind in.

Wel is het zo dat ze veel meer hooi eet dan anders.

Groeten,
Ingrid

Hoi allemaal,

Ben nog steeds beetje spelenderwijs bezig met het bitloze mennen, maar ook niet meer dan dat. Vandaag geprobeerd al wandelend of ze te mennen was met 1 touw. Het duurde even voordat ze door had wat ik bedoelde, maar ze bleef goed doorlopen. Ook blaadjes liep ze nu voorbij (dat foei begrijpt ze best wel). Ze ging zelfs rechtsaf met mijn handwijzing en het woordje rechts, maar na 10 stappen bedacht ze kennelijk dat ik dat wel kon willen, maar zij niet en dat ik toch niet veel te vertellen had op deze manier, want ze keerde ineens om en vervolgde haar oude weg. Neus weer in de goede richting gezet en daarna deed ze het eigenlijk prima weer. Totdat ik ontdekte dat niet haar vriendinnetje een eindje verderop stond, maar een shetlandhengst. Die behoorlijk flipte toen ik langs kwam.
Kennelijk rook Isabella erg aantrekkelijk en/of was die hengst erg eenzaam, hoe dan ook hij ging compleet door het lint. Isabella reageerde eerst niet, maar die macho naast haar ging zich zo opwinden dat kon je als "dame" niet ontgaan. Dus ook Isabella ging even laten zien dat ze kon showen. Ik was blij dat er 2 meter hoog heras hekwerk tussen zat, want toen ik toch met mijn merrie redelijk kon doorlopen nam die hengst een aanloop, hij sprong en kwam in de struiken terecht. Ipv uit het veld geslagen te zijn, klom hij in de struiken omhoog. Ik wist niet wat ik zag en schrok me dood. Isabella toen ook overigens. Ik dacht nog even aan mijn vorige vraag hier ooit over hengst en merrie samen of draadje ertussen. Nou hier zou geen draadje tegen bestand zijn. Die hele struik moest het ontgelden. Die hengst kwam erdoor en ging in volle galop verder, baf tegen de gaas aan. Isabella ging nu ook compleet door het lint en ik vergat even al mijn NH gedachten op dat moment en greep haar bij het halster, wat ik gelijk met een uithaal van haar voorbeen moest bekopen (wel mis gelukkig). Ze ging snorken en soort piaffe uitvoeren. Wel vreselijk mooi was ze om te zien, maar ohohoh wat was ze sterk dan. Dan is 200 kg shet best veel. Ik durfde zo ook niet meer langs die pony’s verderop langs de grote rondweg, dus besloot toch maar terug te gaan, weer langs die hengst die nog even maf was. Ik zette me schrap en daar ging ik weer. Nou wat een werk had ik aan mijn shetje. Het leek helemaal niet op paardvriendelijke omgang, want ik moest echt alles bij zetten (touw, stem, mijn "overredings"kracht). Daarbij passeerden er nog regelmatig fietsers en auto's die ik ook even aan de hoeven van mijn pony wilde veilig stellen (want ze was continu aan het bokken). Tot aan huis duurde dit maffe gedribbel en gebok, maar we zijn weer veilig thuis aangekomen. Pfffffff. Ze kan dus wel hengstig zijn kennelijk.

Jeetje en het wandelingetje begon zo rustig hihi.

Groeten,
Ingrid