Moniek schreef op maandag 18 mei 2009, 13:29:


Ik ben al heel vaak met Donanta weg geweest hoor. Dat ging ook prima. Ook Bandido heeft al een klein ommetje gemaakt zonder zijn mams. Ging ook prima. Eigenlijk fop je je paard toch als je eerst leert dat uit het zicht niet betekent dat hij nooit meer terugkomt, terwijl dat nu toch wel het geval is? Uitendelijk gaat ze hem toch missen, of niet? Die pijnlijke uier is natuurlijk een peuleschil in vergelijking me het missen.
Ik denk niet dater ook maar 1 dag zou komen dat ze hem minder zou missen bij afscheid dan nu het geval is. Maar hoe ga ik daar mee om?

Het is een veulen van bijna een jaar oud en met hem gaat het dus uitstekend. Mama heeft gewoon verdriet, daar vraag ik advies of steun voor.

Ik vind je "Jemig, kon dat nu niet anders" heel vervelend. We hebben er heel erg naartoe gewerkt en zijn er zo goed mogelijk mee omgegaan. Wil ik toch even kwijt.