e m kraak schreef op maandag 9 februari 2009, 12:10:


Jij zegt dus, minder bemesten (verschralen)? Maar dan toch wel eventuele specifieke tekorten in de bodem aanvullen? Hoe kijk jij dan tegen het fructaanverhaal bij onderbemest gras aan?

Sorry, maar het begint mij een beetje te duizelen...... ik weet eigenlijk niet zo goed meer wat te doen om het goed te doen.

Mijn wens is om mijn weides te verdelen in 2 percelen, zodat het ene even kan rusten en bijgroeien, terwijl het andere begraasd wordt. Strookbegrazing zie ik niet zitten ivm beperking van de bewegingsvrijheid. Ik zou graag willen dat mijn paarden niet vervetten van te rijk gras, maar wel de gezonde voordelen van gras kunnen benutten en dat ze dus daadwerkelijk kunnen grazen (als bezigheid). Dat doen ze het aller, allerliefst!
Hooi bijvoeren zal dus zeker weten nodig zijn, maar dat vind ik niet erg.

Hoe doe ik het in dit scenario nu goed????

joop schreef op maandag 9 februari 2009, 13:09:


Wat ik me wel afvraag.... ik heb vorig jaar een grasmengsel met paardenkruiden gezaaid en inderdaad..... Prachtige bloemetjes en een afwisseling van veel verschillende plantjes. Echter, na een keer hooien en daarna de paarden erop, kwam het meeste niet meer terug. Veel van deze kruiden en plantjes kunnen toch helemaal niet tegen het vele begrazen van de paarden op de wei?

Peter Donck schreef op maandag 9 februari 2009, 16:51:


Ik heb 3-4 paarden staan op 1 hectare. Helaas (Marianne, bedankt voor je idee) is het heel langwerpig en kan ik het leuke idee met de omloop moeilijk realiseren, aangezien er dan geen spraken meer zou zijn van een binnenweide.

Het land is al enige jaren paardenland, matig tot normaal bemest. Stalmest, afgewisseld met een keer heel matig gedroogde koemest, afgewisseld met zeer matig kunstmest voor de paardenwei. Ik ben noiit enorm scheutig geweest met mest in de afgelopen 2,5 jaar dat ik hier sta.
Er is een paddock met loopstal en afdak (staan ze nu ook + een klein stuk opgeofferde weide), een wei van 1/3 en een weide van 2/3 van het geheel. Voorheen deelde ik het stuk van 2/3 ook doormidden en had zo 3 weides om te rouleren. Dit beperkt wel de effectieve raceruimte. Het zijn allen vierkanten.
Ik denk dat mijn weides te klein zijn voor het ideaal van vele kruiden, aangezien ze idd nooit tot bloei zullen komen en zeer intensief betreden zullen worden. Blijft over.... gras (en hooi en de hoeveelheid takken en planten die ik aansleep voor de afwisseling en het grazen in bermen).
Ik wil eigenlijk vooral dat ze hun hobby kunnen uitvoeren. Mijn paarden zijn intens tevreden als ze kunnen grazen. Met strookbegrazing is mi de graastijd ernstig teruggebracht tot schransen tot de strook kaal is en daarna niets meer. Dat frustreert ze echt onwijs.
Daarnaast zien ze er van het gras altijd zo gezond uit. Ik zou graag 50-50 gras hooi willen voeren.

Wellicht maak ik een kruidenstrook, waar de paarden (als ze al bijna vol zitten) lekker kunnen gaan shoppen, zodat ze plantjes eten die ze lekker vinden of nodig hebben.

Ik denk altijd maar..... het weiland is er voor de paarden en die mogen ze ook gebruiken om te genieten en te ravotten. Dat extreme zuinige op mijn land heb ik al lang verleerd, maar wat weer niet betekent dat ik ze maar laat gaan. Maar als het even kan, knijp ik graag een oogje dicht zodat zij hun pleziertje hebben.... grazen grazen grazen en lekker de benen strekken.
Ik begrijp dat het anders in elkaar steekt als je paard problemen heeft met gras. Bijvoorbeeld gevoelig is voor hoefbevangenheid of SEME. Gelukkig is dat bij geen van mijn paarden het geval (godzijdank!).

Uiteindelijk denk ik dat ik me voor deze situatie maar ga laten leiden doorde eventuele tekorten of overschotten die blijken uit het bodemonderzoek. Ook komt er ook een matige hoeveelheid goed gecomposteerde stalmest overheen.

In de toekomst, als ik meer land ter beschikking heb) ga ik zeker proberen een wat natuurlijker, afwisselende vegetatie aan te bieden. Nu is daar mijn stukkie grond en mijn wensen voor de paarden gewoon niet geschikt voor......

Of praat ik onzin?

Peter Donck schreef op maandag 9 februari 2009, 16:44:

Haha, ik lul teveel! Heb ik vaker gehoord

Je bent wel streng hoor, meester Peter!

Het land is NIET mijn eigendom!


Ik heb er zeker 3, misschien 4 op 1 hectare staan. merries met een behoorlijke persoonlijke ruimte.


1 Hectare dus (-/- de paddock). Het makkelijkste is 4 ongeveer gelijke vierkanten.


Ja, daar staan ze nu ook. Er komt ook nog toegang tot een aangrenzend parkje als ik de boompjes in gaas gewikkeld heb.


Onderlaag zand, maar zeker 40 cm zwarte grond er bovenop.


Het grootste deel is kompleet afgegraasd (alleen met goed weer mogen ze daarop) en een kleine strook van weide totaal omgeploegd, want dit is de "winterwei"


recente jaren paardenwei, daarvoor (ik schat tot ongeveer 5 jaar geleden) hebben er volgens mij koeien opgestaan.


Ik geloof 2,5 - 3 jaar geleden door de eigenaar opnieuw ingezaaid. Daarna door mij licht bemest met in het vroege voorjaar 1 gift gedroogde koeienmest en in de zomer nog 1x licht bemest met kunstmest voor paarden. Ook een mengsel met kruiden gezaaid. Afgelopen voorjaar (2008) grotendeels gekomposteerde stalmest erover. Daarna 1x van gehooid, met veel kruiden!


kleinschalige boerderijen en aangrenzende natuurgebieden (Veluwebos)

(krijg ik nu een plaatje, meester?)

marianne laenen schreef op maandag 9 februari 2009, 22:17:


Aangezien voor ongeveer dezelfde situatie bestaat als bij jou, stel ik me ook even dit scenario voor. Wat ik vermoed, is dat 2 weken rust niet genoeg is om weer voldoende gras erop te krijgen. En persoonlijk zou ik wel de mest eruit halen en composteren

Het probleem bij mij is altijd dat ik niet kan wachten tot het gras hoog genoeg is totdat ik de paarden erop laat...... ze staan me dan zo van mij naar de wei te kijken en lijken te zeggen: "kijk... daar..... gras! Alsjeblieft?"

Peter Donck schreef op dinsdag 10 februari 2009, 8:05:


Haha! Een iele meid....IK? (Je zou mijn spierballen eens moeten zien, net zo dik als jouw dijbenen )

Maar zeer bedankt voor jouw uitgebreide advies. Ik ga het heel zorgvuldig bestuderen. Het komt wel heel dicht bij mijn wensen in de buurt.
Misschien wil ik er nog aan toe voegen dat ik, net als vorig jaar, een "logeerweitje"in de buurt zoek en daar mijn paarden 1 maand op laat fretuh...... Intussen kan het bij mij goed bijkomen en kan ik weideonderhoud plegen.

Bedankt hoor.

Sieta schreef op zaterdag 14 februari 2009, 18:38:


Ja, eens. Beter 5 leuke, leerzame, relaxte kilometers dan 10 en alles met zijn tong op zijn schoenen en langs leuke leerervaringen geroetsjt. Toch? Het gaat toch zeker niet om de echte kilometers, of wel? Ik weet zat plekjes waar de paarden even een beetje grasjes, heide en takjes kunnen knagen, of waar je leuk door de bomen kan zigzaggen en meer dat soort leuke intermezzo's. We moeten echt rekening houden met de leermomenten van de jonge paarden en aangezien die voor geen 1 paard hetzelfde zijn, zullen we misschien bij heel veel plekjes even wat snuffel/target/relaxtijd moeten inbouwen. De kilometervreters kunnen beter een rit met door de wol geverfde volwassen paarden organiseren.

Toch?

marjolijn schreef op dinsdag 17 februari 2009, 23:56:


Het zal je kat maar zijn en iemand gaat hem even eigenhandig laten castreren??? Wat een vreemde adviezen... Ennu.... etter?

Kreeg een beetje een rare smaak in mijn mond van dit topic

van lennep schreef op donderdag 19 februari 2009, 21:44:


Hihi, dat lijkt me een niet zo heel goed argument om dan maar een (te) grote wandeling te maken
Misschien is het voor jezelf meer de moeite waard als je een megawandeling kan maken, maar een ongetraind paard doe je geen plezier met een wandeling van 10 km na een rit van 4 uur in de trailer.
Het gaat toch om de tijd die we bezig zijn, niet de km's?

van lennep schreef op zaterdag 21 februari 2009, 20:38:


Leuk Esther! Het geeft een leuk beeld van de wandeling Heeft Maike nog veel geroepen naar 'zijn' merries?
Hij was echt heel schattig voor de veulens, ik zou met plezier zo'n lieverd erbij nemen in mijn kudde

Nils Vellinga schreef op zondag 22 februari 2009, 12:33:


Ach jet hele lange-leidtouw-achter-je-paard-loop verhaal is wat mij betreft heel duidelijk een kwestie van vertrouwen krijgen door het te geven. Als het contact met Donanta verbroken is, herstel ik dat eerst en verder gaan we. Haar oortjes gaan van voor naar achter als ik tegen haar praat.

Ook met veulens gaat dat goed. Maar je zal dan nog preciezer moeten inschatten welk moment er juist voor is. Big fun!

Hi Franca,

Een heeeeel fijne verjaardag gewenst, laat je lekker verwennen :)

liefs, Marleen

Gisteren is Bandido na 11 maanden bij zijn moeder en tante weggegaan, samen met zijn vriendje die hij al vanaf zijn geboorte kent.

God zij dank maken de veulens het goed en lijken ze het op de nieuwe plek goed op te pakken. Maar de achterblijvers.......

Donanta schreeuwt om haar veulen (het wordt nu gelukkig minder) Flor loopt een eetje flauw rond en snapt er ook niets van. Volgens mij denkt Donanta dat hij dood is, ze snuffelt aan elk hoopje mest in de hoop er eentje van Bandido te vinden zodat hij wel in de buurt MOET zijn (vermoed ik)

Dit nooit meer, ik vind het verschrikkelijk en zou het liefste gelijk het veulen (wat gelukkig van Franca (Sieta) is weer ophalen en teruggeven aan zijn mama.

Het ergste vind ik dus dat ze misschien denkt dat hij ineens dood is. Het lijkt me dat ze er zo geen einde aan kan geven. Ik zou graag met haar naar de wei van Bandido rijden om haar te laten zien dat hij leeft en het naar zijn zin heeft, maar om redenen van onrust lijkt ook dat me geen goed plan.

Heeft iemand toevallig een briljant idee over hoe ik de onzekerheid over Bandido's situatie bij Donanta kan wegnemen. Ik voel me onwijs schuldig naar haar toe. Alle rationele overwegingen in de wereld kunnen niet maken dat dit gewoon slecht voelt. Het was geen vrijwillige scheiding.

Au.......

muriel schreef op maandag 18 mei 2009, 13:25:


Dank voor je reactie.

Denk je dat het afscheid nemen voor Donanta makkelijker zou zijn geweest als Bandido niet meer bij haar had gedronken?
Het missen wordt daar toch niet minder van?

Moniek schreef op maandag 18 mei 2009, 13:29:


Ik ben al heel vaak met Donanta weg geweest hoor. Dat ging ook prima. Ook Bandido heeft al een klein ommetje gemaakt zonder zijn mams. Ging ook prima. Eigenlijk fop je je paard toch als je eerst leert dat uit het zicht niet betekent dat hij nooit meer terugkomt, terwijl dat nu toch wel het geval is? Uitendelijk gaat ze hem toch missen, of niet? Die pijnlijke uier is natuurlijk een peuleschil in vergelijking me het missen.
Ik denk niet dater ook maar 1 dag zou komen dat ze hem minder zou missen bij afscheid dan nu het geval is. Maar hoe ga ik daar mee om?

Het is een veulen van bijna een jaar oud en met hem gaat het dus uitstekend. Mama heeft gewoon verdriet, daar vraag ik advies of steun voor.

Ik vind je "Jemig, kon dat nu niet anders" heel vervelend. We hebben er heel erg naartoe gewerkt en zijn er zo goed mogelijk mee omgegaan. Wil ik toch even kwijt.