Gisteren is Bandido na 11 maanden bij zijn moeder en tante weggegaan, samen met zijn vriendje die hij al vanaf zijn geboorte kent.

God zij dank maken de veulens het goed en lijken ze het op de nieuwe plek goed op te pakken. Maar de achterblijvers.......

Donanta schreeuwt om haar veulen (het wordt nu gelukkig minder) Flor loopt een eetje flauw rond en snapt er ook niets van. Volgens mij denkt Donanta dat hij dood is, ze snuffelt aan elk hoopje mest in de hoop er eentje van Bandido te vinden zodat hij wel in de buurt MOET zijn (vermoed ik)

Dit nooit meer, ik vind het verschrikkelijk en zou het liefste gelijk het veulen (wat gelukkig van Franca (Sieta) is weer ophalen en teruggeven aan zijn mama.

Het ergste vind ik dus dat ze misschien denkt dat hij ineens dood is. Het lijkt me dat ze er zo geen einde aan kan geven. Ik zou graag met haar naar de wei van Bandido rijden om haar te laten zien dat hij leeft en het naar zijn zin heeft, maar om redenen van onrust lijkt ook dat me geen goed plan.

Heeft iemand toevallig een briljant idee over hoe ik de onzekerheid over Bandido's situatie bij Donanta kan wegnemen. Ik voel me onwijs schuldig naar haar toe. Alle rationele overwegingen in de wereld kunnen niet maken dat dit gewoon slecht voelt. Het was geen vrijwillige scheiding.

Au.......

muriel schreef op maandag 18 mei 2009, 13:25:


Dank voor je reactie.

Denk je dat het afscheid nemen voor Donanta makkelijker zou zijn geweest als Bandido niet meer bij haar had gedronken?
Het missen wordt daar toch niet minder van?

Moniek schreef op maandag 18 mei 2009, 13:29:


Ik ben al heel vaak met Donanta weg geweest hoor. Dat ging ook prima. Ook Bandido heeft al een klein ommetje gemaakt zonder zijn mams. Ging ook prima. Eigenlijk fop je je paard toch als je eerst leert dat uit het zicht niet betekent dat hij nooit meer terugkomt, terwijl dat nu toch wel het geval is? Uitendelijk gaat ze hem toch missen, of niet? Die pijnlijke uier is natuurlijk een peuleschil in vergelijking me het missen.
Ik denk niet dater ook maar 1 dag zou komen dat ze hem minder zou missen bij afscheid dan nu het geval is. Maar hoe ga ik daar mee om?

Het is een veulen van bijna een jaar oud en met hem gaat het dus uitstekend. Mama heeft gewoon verdriet, daar vraag ik advies of steun voor.

Ik vind je "Jemig, kon dat nu niet anders" heel vervelend. We hebben er heel erg naartoe gewerkt en zijn er zo goed mogelijk mee omgegaan. Wil ik toch even kwijt.