openmind schreef op dinsdag 3 maart 2009, 14:36:
>
> Ik ben niet zozeer bang voor de reactie's alleen wist ik niet
> of mijn reactie op jou van toepassing was.
> kunnen worden.
> groetjes Danielle
>
>
Thanks voor je verhaal!
Maike heeft zoon 15 fysiobehandelingen gehad , zonder blijvend resultaat.
Soms zag ik wel verbetering na een behandeling , en ik ben er zeker van dat zijn ataxie is verbeterd daardoor.Maar niets bleef , behalve zijn staart.
Hij kon eerst zijn staart niet bewegen , en dat is iets wat blijvend verbeterd is ; hij kan zijn staart optillen.
Op een geven moment maak je de beslissing om ergens mee te stoppen , en ja , dat is altijd een geldkwestie geweest bij hem.
Misschien had ik door moeten gaan , maar waarneer stop je...
Ik heb hem zelfs een keer laten behandelen , en voor die ene behandeling was ik 350 euro kwijt , met 4 dagen resultaat...Je moet een keer stoppen...
Ik ben heel blij voor jou en je paard!Dat het werkt , en dat het blijvend is , en dat het je hooguit 3 behandelingen kost.
Maar ergens vind ik dit onwerkelijk.... Niet dat ik je niet geloof hoor!!
Maike is zo vaak behandeld door verschillende mensen , waarvan de meeste zeiden dat er maar een beperkt aantal behandelingen noodzakelijk zouden zijn. Geen een heeft aangeslagen , en de kosten rezen de pan uit doordat ik toch door wou gaan , want ja misschien.......
Er is er een geweest die mij gezegd heeft waar het op stond na de maximale hoeveelheid van behandelingen , en de rest ging door , want ja , wie weet?
Misschien heb ik nooit de goede therapeuten of dierenartsen getroffen , ik weet het niet. En dat is wat altijd in mijn hoofd blijft rondspoken...Doe ik Maike nu te kort om jouw fysio er niet bij te halen? Mischien , maar misschien ook niet...Ik doe wel mezelf te kort denk ik...
Een aantal jaar geleden heb ik besloten om niets meer te proberen , en Maike gewoon lekker met rust te laten. Dit ook uit zelfbescherming , en dan niet alleen maar Financieel , dat was meer het pakkie aan van mijn vriend.
Maar vooral emotioneel , wat natuurlijk ook neerkwam op mijn vriend.Die had [o.a.] in de gaten wat het allemaal met me deed , en vanuit daar is de beslissing gekomen om niets meer te doen...
En ja , hij gaat elk jaar een beetje achteruit.
Ik heb al zo vaak de hoop gehad dat een behandeling aan zou slaan .
En nu zit ik hier weer te janken omdat ik hem misschien wel iets ontzeg waarbij hij zich beter kan voelen....
Pffff , hij is zoals hij is , en hij is mij zo dierbaar.
Gatver , Ik dacht dat ik er gevoelsmatig nou ook wel achter kon staan , om niets meer te doen , maar dat is dus niet zo.
Gr Esther
Warboel
