Aafke schreef op vrijdag 24 oktober 2008, 19:29:


Niks van aantrekken, Jolijn. Doorgaan zoals je bezig bent, het komt nog wel.
Een oude ex-LRV commandant hier in de straat die ik nu een jaar ken staat vol bewondering dat ik met een arabier alleen bitloos buitenritten maak langs wegen die hij kent en vreoger met zijn warmbloeden nooit kon nemen, want "ze deden dat niet" of "ze durfden dat niet".
En een lusiatono-mevrouw uit de straat die altijd met sporen en zweep (maar zonder cap) en een zwaar bit in wandelt ik geïnteresseerd komen vragen om eens samen mee te wandelen, want ze wil dat wel eens zien. Haar dochters rijden zoals zijzelf en wedstrijd, mijn dochter is laatst op haar welshke met een halsring mee gaan wandelen (wel halster aan met touw aan het zadel vast voor het geval dat, noodstop, verzekeringen ed).
Ik rijd ondertussen bijna 10 jaar bitloos hier in de buurt rond, veel andere paardenmensen in de buurt maar niemand echt NH bezig, maar er komt toch wel wat belangstelling en vragen.
Gewoon blijven doen waar je je samen goed bij voelt dus!!!

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 24 oktober 2008, 16:34:


Wel ja, Eddy, ze krijgen er dus wel degelijk iets voor terug, namelijk een betrouwbare leider. En ik hoef jou niet uit te leggen hoe belangrijk dit voor een paard is...

eddy DRUPPEL schreef op vrijdag 24 oktober 2008, 23:18:


Wel ja, natuurlijk denk ik. Waarom: zekerheid, rust, duidelijkheid, consequente behandeling maken dat hij niet telkens de grenzen moet testen, dat hij weet waar hij aan toe is en dat geeft rust ivp onrust.
Plus de waardering die ze van je krijgen.

Waarom anders komt Piablo van 500 meter aangerend uit de weide, over het pad (met steentjes die pijn doen aan zijn voeten) terwijl hij ziet dat ik halster en zadel bij heb en we dan zonder de anderen op stap gaan?
Waarom gaat hij ondanks zijn schrik en wantrouwen over die stomme nieuwe verkeershinderende botgeschilderde betonblokken als ik hem dat vraag?
Ik kan hem niet dwingen, ik kan het alleen vragen en opnieuw vragen.
Jawel, we gaan, ik weet dat het eng is maar we gaan.
Doe jij toch ook?
Het enige wat hij er voor terugkrijgt is een "braaf, goed en wat aaitjes. Mijn waardering dus. En de "zekerheid" dat ik hem niks vraag wat niet kan, dat ik weet wat we doen en dat dat ok is.

Margriet van der Wiel schreef op vrijdag 31 oktober 2008, 22:07:


Hier gaan de arabiertjes in de winter ook vaker in de stal liggen. Ze kunnen kiezen, maar de weide is zo goed als kaal (goed voor wat beweging en wat zoeken en peuzelen) en hele nat, de paddock is leuk voor als er zon is maar voor de rest staan ze wat te suffen op de beton of liggen ze lekker te liggen op de rubber matten met stro, niks koud of zo, gewoon behalve hooi knabbelen (en als arabier doe je dat neit de ganse dag door vinden ze hier) en wat samen klooien is er niet echt veel te beleven.
Er wordt dus echt wel wat op en af gewandeld, en wat stoer gesteigerd en rondjes gerend tegen en achter elkaar, maar voor de rest wordt er bij slechter weer ook hier best veel gelegen.
Kan hij echt niet on een paddockje met een maatje of zo tussendoor?
Enfin, liggen is beter dan stalondeugden krijgen, maar wel wat saai...

Wil schreef op zaterdag 1 november 2008, 19:27:


Allebei prooidieren, maar paarden vluchtdieren en koeien verbergers, verklaart al een hele hoop gedragsverschillen! Dom? Denk het niet. Anders, dat wel.

Kim DS schreef op zaterdag 1 november 2008, 20:54:


Basis regel: 1- % van het lichaamsgewicht van het paard. Voor zeer robuuste rassen (shets, ijslanders ed) zegt men tot 15 %.
Mijn dochter is 172 (en nog iets gegroeid), haar ponietje is maar 132 maar ze zijn vergroeid, ze weegt maar 46 kg en het kan, maar ook maar net vind ik. Nu is de pony wel goed getraind en zit ze heel mooi in balans en zijn ze compleet op elkaar ingespeeld. Ik (52 kg) rijdt er ook wel eens op, maar dan is 1uur 30 tot 2 uur wle echt het maximum, dan is hij echt moe terwijl mijn arabje van 150 dan nog perfect verder kan.
Kijken, voelen en gezond verstand dus.

PaardEnSchool schreef op zaterdag 1 november 2008, 21:08:

Mooi hoor, je dacht dat er iets mee te doen was, dit blijkt niet zo en dan moet ze maar gaan.


En deze idem dito.


Dergelijke paarden kosten geld, veel geld, in onderhoud, dierenarts,... dat weet je ondertussen waarschijnlijk maar al te goed.
Een mogelijkhied is een contract maken, Pien heeft wel een voorbeeld voor je, zodat je wat zekerheden voor het paard inbouwt.
Maar er dan ook nog geld voor vragen....
Sorry hoor, dat is er mij echt te veel aan.
Maar ja, je hebt waarschijnlijk geld nodig om een ander paard te "redden" waar je nog wel iets mee kan doen...

Kim DS schreef op zondag 2 november 2008, 11:38:


Wijn zijn mager . Ik ben ook wel wat kleiner.
Mijn arabierjte is dus 150 ongeveer, da's maar iets groter dan jou pony. Met iemand die goed in balans zit en goed kan rijden van 70 kg heeft hij geen moeite.

PaardEnSchool schreef op zondag 2 november 2008, 20:33:


Naar crematorium... dat kost geld, veel geld en is iet in het belang van het paard. Beetje van het ene uiterste in het andere he.
Beter thuis laten inslapen, als het dat dan is wat moet gebeuren (vergeef me mijn twijfels hier over) en dan laten ophaen door rendac of zo, en het geld wat je uitspaart door de crematie niet te doen kan je weer gebruiken om andere dieren te helpen. Donatie paardenrusthuis of zo.

Lijdt dat paard dan zo als hij gewoon op de weide kan lopen, al of niet luchtzuigend? Of "past" hij gewoon niet in het plaatje?