Geertje schreef op woensdag 9 januari 2008, 17:40:
> Doorlopen heeft dan weinig zin, dan
> springt ie des te harder tegen je aan... Soms vergeet hij even
> dat hij idioot aan het doen was en loopt dan weer een tijdje
> perfect mee, tot hij ineens weer bedenkt dat hij daar geen zin
> in had.
Hoi Geertje
Een tijdje terug heb ik een jong teefje van 8 maanden leren lopen aan de lijn. Dwz 1 oefening van een uur. Een boerenhondje dat de lijn niet gewend was. Zowiezo niet gewend was samen een wandeling te maken. Ik heb dat niet met clickeren gedaan maar met going with. Dan zie je een heel natuurlijke manier van leren samen aan de lijn lopen ontstaan. De eerste 20 meter deed ik het hondje aan de korte lijn naast me, om te proeven hoe goed dit hondje dit kon. En telkens stoppen natuurlijk als er spanning op de lijn kwam, en wachten tot de lijn vanzelf los kwam en dan "Goed zo mooi" en verder lopen aan de losse lijn. Je kent het wel de gebruikelijke manier, alleen de klik met voedsel beloning ontbrak nog. Eerlijk gezegt, het was een ramp, ik was vergeten hoe nodeloos ingewikkeld deze techniek is voor een jong hondje. Uit pure blijdschap rende het alle kanten uit, alles liever dan dicht bij me blijven, die bermen op dat boeren weggetje waren veel interessanter dan volgen aan de voet. Dus mijn stilstaan was onbegrijpelijk voor haar en vanuit de hond bekeken was het totaal zinloos zo te wandelen. Ook heb ik geen zin om een aantrekkelijke voermachine te worden om dit te veranderen, omdat going with ook werkt en een stuk eleganter en dier vriendelijker.
Goed toen liet ik de 5m lijn vieren en ging ik mee met haar. Het is mijn taak om de lijn slap te houden totdat het niet anders kan. Het verschil met die eerste 20 meter is gigantisch. Nu had ik direct een hondje aan de slappe lijn, een hond die vrolijk en blij zijn wereld verkent. Als ik even moest rennen dan deed ik dat. Als ik van links naar rechts van de weg moest gaan dan deed ik dat. Deze weg was daar natuurlijk geschikt voor, de ideale oefen situatie waarin ik nauwelijks gedwongen werd stops te geven. En aan de 5 meter lange lijn had het voor 99 procent genoeg. Het hondje leerde al heel snel dat de lijn geen vijand was maar een verbinding met een kameraad die mee loopt en wacht bij alle lekkere geuren. Samen wandelen aan de lijn is heel leuk op deze manier en net zo vrij als zonder lijn.
Toen gebeurde het ... de lijn staat strak ... de kameraad staat stil. Het hondje kijkt nieuwsgierig wat er aan de hand is, waarom staat de wereld stil, daar moet een bijzondere reden voor zijn! En dát mag ik graag zien, dat is nu precies de waarde van going with your dog. Het staat zo dicht bij het natuurlijk gedrag van honden en verstoort daar niets in. Het hondje accepteerd het strakke touw en stilstaan als iets vanzelfsprekends en wacht totdat er weer verder gegaan kan worden. Doordat het touw altijd los gehouden wordt door mij, (mijn verantwoordelijkheid in dit stadium), weet de hond niet anders dat wandelen gaat aan een los touw en staat het strak dan is "de groep" gestopt en wil de hond ook stoppen. Na een half uurtje lekker zo wandelen was het hondje al aardig gewend aan de afwisseling van wandelen en "langzamer gaan met stoppen" en begon het ook al zelf de losse lijn te onderhouden.
Het gaat me hier niet om de snelheid van de techniek, maar om de kwaliteit van de wandeling samen. Op de clickermanier gaat het beslist sneller, ik had nog vele wandelingen van een uur nodig gehad voordat het hondje aan de losse lijn kort naast me onafgeleid mee kon lopen midden over een saaie weg. Maar waarom zou ik zulke hoge mensen-eisen direct al stellen? Ik weet wel dat met going with ik vanaf de eerste minuut óók kan wandelen aan de losse lijn op een manier die de hond veel leuker vind en ik daarom ook. Mijn einddoel is bijna vanaf het begin verwezenlijkt. En als ik niet op een boerenweggetje was geweest maar in de stad had ik hetzelfde op de stoep gedaan, maar dan met iets meer stops bij het spontaan willen oversteken.
Groetjes, Michiel
Warboel
