Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:17:


Ik heb hem inmiddels een spuit met pijnstiller gegeven.
Binnen de 5 minuten zette hij dat ene been al gemakkelijker terug neer. Heb zijn wonde goed verzorgd en ingepakt.

Na een tijdje stond hij stevig op zijn 4 benen maar hij beweegt niet.
Hij kan bijna niet bewegen, lijkt of hij hoefbevangen is bovenop zijn problemen met zijn achterbenen. Maar met die hanetred loopt hij altijd moeilijk en stijf, alleen nu nog wat erger...

Ik heb beslist dat als hij maandag nog altijd zo slecht staat, dan hak ik de knoop door.
Hij blijft in de stal staan waardoor de andere 3 ook niet op de weide gaan. Dat is niet normaal. Hij is niet gelukkig meer, ik voel dat en zo wil ik niet dat hij nog verder moet.

Christel Provaas schreef op zaterdag 15 juni 2013, 19:21:


Je hebt volledig gelijk.
Maar ik voel dat ik ook niet te lang mag wachten en hoe hij er nu staat zelfs met de pijnstilling, dat is geen leven.
Dat is niet goed voor hem, niet voor de andere 3 en niet voor mij.

Verder probeer ik geen andere produkten meer.
Morgen hou ik het nog in het oog maar als er geen verbetering is, moet ik maandag beginnen rondbellen om te weten wat ik hier moet doen om een paard te laten inslapen.

Hey,

Gisteren is het precies een jaar geleden dat we onze hond hebben laten inslapen (en dat ons veulen werd geboren). Hij was oud en de dagen ervoor was hij ziek geworden, wilde nog wel gaan wandelen, maar het lukte nauwelijks nog, hij at maar een heel klein beetje meer, sliep heel erg veel. We hebben toen een afspraak gemaakt en 2 dagen later konden we bij de DA terecht. Die dag leek hij weer beter, liep weer beter, had gegeten... Mijn man twijfelde maar ik niet. Voor mij zou het uitstel van executie geweest zijn aangezien hij op korte termijn toch weer een terugval zou gekregen hebben. Onze hond is zelfstandig bij de DA binnengewandeld. Ik heb er ook geen spijt van gehad ondanks mijn verdriet en mijn man zei achteraf dat het wellicht het beste was. Hij is 15 of zo geworden en heeft een goed leven gehad dat ook op een "goede" manier geëindigd is.

Ook zo enkele jaren geleden bij ons eerste veulen die na een operatie een koliek deed. Wel een heel andere context. Op een bepaald ogenblik zei de DA dat hij wellicht een darmperforatie had en dat hij niets meer kon doen. Ik heb toen ook gezegd dat hij er zo snel mogelijk een einde aan moest maken, wat hij ook deed. Hij is in mijn armen gestorven.

In beide gevallen heb ik het gevoel dat ik het beste gedaan heb dat ik kon doen.
Ik weet dat ik ook bij mijn oudere ruin ooit zo'n beslissing moet nemen. Hij heeft wat problemen en wellicht gaan die in 1 of andere winter echt overheersen en dat ik er met medicatie ed. niet meer geraak, en dan hoop ik ook dat ik weer kan zeggen: 't is goed geweest, je mag gaan. Ik wil mijn beesten niet nodeloos laten afzien, niet het gevoel hebben dat ik hem (te) lang heb laten lijden.
En ik hoop (en denk dat het tegen dan wel zal lukken) dat ik ooit ook voor mezelf (en evt. mijn naasten) die beslissing kan nemen. Kwaliteit van leven is voor mij een erg belangrijk issue en ik heb de indruk dat dat met het ouder worden nog sterker wordt.

Sterkte!

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:37:



Jou laatste zin zegt al wel heel veel hè.
Je hebt al zoveel voor hem gedaan en hij heeft er nog 12 jaar door mogen leven. Doorbehandelen is niet altijd de oplossing. Ik zie het vaak genoeg op mijn werk. Soms is loslaten een betere oplossing.
Wij kennen jou paard niet maar jij wel. Je weet echt wel wanneer het genoeg is en mensen kunnen achteraf veel zeggen helaas kan je daar niet altijd wat mee maar vervelend is dat wel. Ook dat moet je zien los te laten.

Sterkte met je beslissing en met wat er nu allemaal op je af komt.

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.