Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:09:


Ik zit hier met tranen in de ogen... ik weet het niet.
Hij is zo'n mooi paard en zo lief... mijn hart breekt bij het idee!

He, nou krijg ik ook een brok...Ik wou dat ik het wist joh...Wat ik wel weet is dat ook dit proces zeer slopend is, ook ik wens je veel wijsheid en Kracht!

Groetjes Marlies

Talitha schreef op zaterdag 15 juni 2013, 12:07:

...

De vraag is waarom ik hem 12 jaar geleden dan van de slachter gered heb? Om zo lang toch af te zien?
Maar hij heeft toch veel mooie momenten gehad ook en was altijd hoofd van de kudde. Dat moet toch iets betekenen?


Dank je Talitha, jouw verhaal zal me wellicht helpen eens ik de beslissing toch genomen heb.

Ben ik egoïstisch als ik hoop dat hij toch nog terug zal beteren?

Ik voel me zo verscheurd...
Heb vorig jaar in augustus mijn demente oude hond laten inslapen en daarna las ik over een voer dat demente honden terug doet beteren. Hij had misschien nog kunnen beter worden en een hele tijd goed zijn. Ik voel me nog altijd niet happy met mijn beslissing van toen.

Als ik toen te snel beslist heb wil ik dit keer niet dezelfde fout maken...

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 14:56:


Dank je Marlies

Esther schreef op vrijdag 14 juni 2013, 22:51:

Hi Es,

Ik snap niet waarom je zo vol wrok en agressie blijft zitten. Ik ben verbaasd, na alle tijd.
Je bent duidelijk niet verbannen anders had je nu niet kunnen schrijven.
Frans heeft je indertijd vriendelijk gevraagd je bijdragen te stoppen als je je boosheid, temperament en frustratie niet onder controle kan houden. Zo was het toch?
Dat de ene soort gras de andere niet is want elk heeft kenmerken voor en vertegenwoordigt als het ware daarin weerspiegeld de kenmerken van een eigen niche anders zouden het geen verschillende soorten hoeven zijn, zijn wij altijd eens geweest en ik heb daarover toch ook geen probleem op/met PN? Ik heb gewoon gelijk zoals meestal en jij dus in deze ook, maar ik ben er niet zo vreselijk boos over.
Doe daar iets aan want je hebt er zelf de meeste last van! Je hebt enorm veel en waardevol werk geleverd. Jammer dat het zo vol negatieve energie moest aflopen.

Ook met dat bijltje heb ik moeten hakken, het ponietje waar ik het over had was chronisch hoefbevangen mede door cushing. Pas nadat ik haar in had laten slapen, kwam ik op deze site terecht, en ja had ik nog...de hielen kunnen verlagen, evt. toch nog medicatie(waar mijn DA geen brood in zag)mss. nog wat meer aan de voeding aan kunnen passen(dier was al broodmager)meer pijnstilling zodat ze weer meer zou bewegen?
Op een gegeven moment moet je dat los leren laten, gedane zaken nemen geen keer en het sloopt alleen maar om jezelf hiermee te kwellen, het dier heeft gehad wat je hem geven kon , wat binnen jou macht lag...en een goed leven tot het zover was, hou je vast aan de goede herinneringen....

Voor nu, zou je inderdaad eens een goede pijnstiller aan je DA kunnen vragen, en kijken wat het verschil is...misschien zou je die langdurig kunnen geven als dat voldoende helpt dan, MAAR hou er rekening mee dat dit ook gevolgen heeft op het lichaam en dat het dan ook een keer op raakt...En daarmee bestrijd je dus de gevolgen en niet meer de oorzaak(wat dus blijkbaar niet behandelbaar is, al die jaren en alleen maar erger wordt?) Als je je daar beter bij zou voelen?

Mijn Ponietje at nog terwijl ze lag, dus als ik daar de grens had moeten leggen?

Groetjes Marlies

Cedric is het produkt ook op foxterriers te testen??????
Want dan heb ik GROTE interesse!!!!!!!

Suzanne Graauw schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:27:


Ik ook grote interesse bij m'n bouvier!
Gisteren weer naar de DA voor de zoveelste 'hotspot'. Super veel jeuk en daarop volgend (weeral) een bacteriële infectie.

Ook hier is er wel intresse om dit product te testen

e m kraak schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:10:


Mooi Egon.

Ha Esther. Fijn je weer te zien, inderdaad jammer van je boos. Ik heb eindeloos veel geleerd van je bijdragen en er ook naar uitgekeken, zelfs. Heb je gezien dat er nu 'vind ik leuks' en 'meeleven' en 'mee eens' knoppen zijn? Kom maar terug als je wilt, dan zal ik al je bijdragen in het archief met 'vind ik leuks' aanvinken. Kost me een dagje, maar dan doe ik de mest overmorgen wel weg, want we zien je graag terug. En liefs van op Andoik.

dag,
jet

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:01:

Ik weet exact wat je bedoelt en hoe dat voelt. Zo heb ik mij door partner en da laten 'overhalen' om mijn 14-jarige hond te laten inslapen na een nacht van alsmaar omvallen; het was gebeurd voor ik er erg in had en toen lag hij al onder de groene zoden. Dezelfde avond hoorde ik van iemand die zijn kat met dezelfde symptomen met medicatie van het spuitje had gered. Ik heb daar heel lang pijn en wroeging over gehad en wroeging is een rot-emotie, het is een doodlopende straat.
Toch heb ik ervan geleerd om niet te blijven hangen in zoiets. Op een gegeven moment is zoiets een feit, een gegeven waarmee je verder moet. De beslissing is genomen, je hebt gehandeld omdat je toen de afweging hebt gemaakt. Punt. Niet terug blijven draaien en wat als blijven denken. Je hebt het TOEN besloten.
Nu ben jij met je paard niet op dat punt. Maar zo'n neurologische aandoening is doorgaans onomkeerbaar. Dus vroeg of laat gaat het komen. Je schrijft dat je hem 12 jaar na zijn redding hebt kunnen geven. Die zijn dan toch al in the pocket? Is toch niet verloren?!

Wat de fytotherapeutische dingen ter versterking van zenuwen betreft, ik zou zo niet concreet wat weten, maar moeder natuur heeft veel in huis. Els is daar beter in thuis.
Maar eerst zou ik pijnstilling testen.

Marlies Sanders schreef op zaterdag 15 juni 2013, 15:17:


Ik heb hem inmiddels een spuit met pijnstiller gegeven.
Binnen de 5 minuten zette hij dat ene been al gemakkelijker terug neer. Heb zijn wonde goed verzorgd en ingepakt.

Na een tijdje stond hij stevig op zijn 4 benen maar hij beweegt niet.
Hij kan bijna niet bewegen, lijkt of hij hoefbevangen is bovenop zijn problemen met zijn achterbenen. Maar met die hanetred loopt hij altijd moeilijk en stijf, alleen nu nog wat erger...

Ik heb beslist dat als hij maandag nog altijd zo slecht staat, dan hak ik de knoop door.
Hij blijft in de stal staan waardoor de andere 3 ook niet op de weide gaan. Dat is niet normaal. Hij is niet gelukkig meer, ik voel dat en zo wil ik niet dat hij nog verder moet.

Christel Provaas schreef op zaterdag 15 juni 2013, 19:21:


Je hebt volledig gelijk.
Maar ik voel dat ik ook niet te lang mag wachten en hoe hij er nu staat zelfs met de pijnstilling, dat is geen leven.
Dat is niet goed voor hem, niet voor de andere 3 en niet voor mij.

Verder probeer ik geen andere produkten meer.
Morgen hou ik het nog in het oog maar als er geen verbetering is, moet ik maandag beginnen rondbellen om te weten wat ik hier moet doen om een paard te laten inslapen.

Hey,

Gisteren is het precies een jaar geleden dat we onze hond hebben laten inslapen (en dat ons veulen werd geboren). Hij was oud en de dagen ervoor was hij ziek geworden, wilde nog wel gaan wandelen, maar het lukte nauwelijks nog, hij at maar een heel klein beetje meer, sliep heel erg veel. We hebben toen een afspraak gemaakt en 2 dagen later konden we bij de DA terecht. Die dag leek hij weer beter, liep weer beter, had gegeten... Mijn man twijfelde maar ik niet. Voor mij zou het uitstel van executie geweest zijn aangezien hij op korte termijn toch weer een terugval zou gekregen hebben. Onze hond is zelfstandig bij de DA binnengewandeld. Ik heb er ook geen spijt van gehad ondanks mijn verdriet en mijn man zei achteraf dat het wellicht het beste was. Hij is 15 of zo geworden en heeft een goed leven gehad dat ook op een "goede" manier geëindigd is.

Ook zo enkele jaren geleden bij ons eerste veulen die na een operatie een koliek deed. Wel een heel andere context. Op een bepaald ogenblik zei de DA dat hij wellicht een darmperforatie had en dat hij niets meer kon doen. Ik heb toen ook gezegd dat hij er zo snel mogelijk een einde aan moest maken, wat hij ook deed. Hij is in mijn armen gestorven.

In beide gevallen heb ik het gevoel dat ik het beste gedaan heb dat ik kon doen.
Ik weet dat ik ook bij mijn oudere ruin ooit zo'n beslissing moet nemen. Hij heeft wat problemen en wellicht gaan die in 1 of andere winter echt overheersen en dat ik er met medicatie ed. niet meer geraak, en dan hoop ik ook dat ik weer kan zeggen: 't is goed geweest, je mag gaan. Ik wil mijn beesten niet nodeloos laten afzien, niet het gevoel hebben dat ik hem (te) lang heb laten lijden.
En ik hoop (en denk dat het tegen dan wel zal lukken) dat ik ooit ook voor mezelf (en evt. mijn naasten) die beslissing kan nemen. Kwaliteit van leven is voor mij een erg belangrijk issue en ik heb de indruk dat dat met het ouder worden nog sterker wordt.

Sterkte!

AMA schreef op zaterdag 15 juni 2013, 20:37:



Jou laatste zin zegt al wel heel veel hè.
Je hebt al zoveel voor hem gedaan en hij heeft er nog 12 jaar door mogen leven. Doorbehandelen is niet altijd de oplossing. Ik zie het vaak genoeg op mijn werk. Soms is loslaten een betere oplossing.
Wij kennen jou paard niet maar jij wel. Je weet echt wel wanneer het genoeg is en mensen kunnen achteraf veel zeggen helaas kan je daar niet altijd wat mee maar vervelend is dat wel. Ook dat moet je zien los te laten.

Sterkte met je beslissing en met wat er nu allemaal op je af komt.

__________________________________________
___
Zolang mensen denken dat dieren niet voelen,
moeten dieren voelen dat mensen niet denken.