Bedankt voor jullie uitgebreide uitleg.
Het is niet de bedoeling dat hij terug gaat drinken, maar als dat toch zou gebeuren kan ik hen nog terug even uit elkaar halen. Hij zal zeker niet alleen komen te staan, dat wil ik mezelf en vooral hem niet aandoen.

@Pien: Hij zag mij als speelkameraadje en ging echt erg ruw met me om. Ik heb op verschillende manieren geprobeerd om zijn gedrag te stoppen, maar niets hielp.
Toen hij naar de andere veulens ging is zijn gedrag van de ene dag op de andere totaal omgeslagen. Nu is hij echt zo mak als een lammetje. Ik hoop dat hij bij zijn thuiskomst niet weer in zijn oude gedrag hervalt en anders zal ik dat inderdaad moeten oplossen..

Steffi Hermans schreef op zaterdag 28 november 2009, 23:21:


De kans is groot dat dit wel gebeurt. Merries zijn sááie en vaak humorloze bitchen die net willen spelen met jongelingen (oké, uitzonderingen daargelaten) dus gaat-ie zich op haar uitkuren. Is het niet te regelen dat je een ander mannelijk speelkameraadjes veulen kunt lenen, soort van 'pension verlenen/tijdelijke opfok' ? Als je toch je eigen weides hebt en je vraagt er een tegemoetkoming voor zodat jij uit de kosten bent?

Groetjes, Pien

nu de advertentie van Jasmijn alweer verwijderd is met inegrip van alle reakties,
de hare en de onze, of gewoon de onze, want haar uitsluiten is ook nooit het punt geweest,
wel diskussieren op een volwassen manier met argumenten en tegenargumenten en hopelijk genuanceerde konklusies,
wat het weghalen van de ad. betekent is dan net het tegenovergestelde,
kortsluiting, puberaal, machistisch of andere, om het even, is toch niet de mooiste optie.

Ik geef (jammer voor Pien) Jasmijn echter groot gelijk in haar stelling over het overwicht van merrie tov. hengst. Niet alleen wordt het buiten-celkern mitochondrionaal DNA gekopieerd van de moeder en toegevoegd aan het gesplitst en herkombineerd chromosomaal DNA van moeder én vader, maar moet je ook de omgevingsomstandigheden van het in-utero-veulen en de daaropvolgende zoog-, leef- en opvoedingsperiode rekenen.
De lichamelijke (en geestelijke) toestand en konformatie van de merrie heeft immers ook een invloed op de ongeboren vrucht en dat loopt ook na de bevalling nog een tijdje verder, daar komt een hengst onder gedomesticeerde omstandigheden nog nauwelijks aan te pas. In vrijlevende kudde, daarentegen wel, maar ook dan is de invloed van hengst op de karaktervorming en de fysieke ontwikkeling eerder beperkt.

Het klopt dan weer wel wat Pien zegt dat op vlak van genetisch bepaalde eigenschappen het veulen van merrie en hengst evenvéél meekrijgt. Dat wil echter niet zeggen dat alles dan ook netjes gelijk verdeeld is, nee, dat hangt dan weer samen met dominantie en recessiviteit van die genen en hoe ze een fenotypisch (uiterlijk vaststelbaar = zichtbaar of aanvoelbaar (karakter)) veulenplaatje vastleggen.
Als je dus in het geval van Jasmijn's zelfgefokte-aangekochte PREsuperhengstveulentje ervan uitgaat dat het produkt van twee "gekeurde" ouders voor 100% zeker een beter veulen oplevert dan sla je eigenlijk de bal mis, het is gewoon géén zekerheid. MAAR je kan natuurlijk wel die onzekerheid gaan sturen door de studie van de afkomst, de genealogie, de pedigreekunde. Aan de hand van die afkomst maar vooral door de geleverde "produktie" van de voorouders kan je de onzekerheid doen overhellen naar méér-waarschijnlijkheid.

De prijs van het geproduceerde kindbeestje wordt dan ook bepaald door veronderstelling en marktinflatie (het opblazen van het verkoopsbeeld door vooral publiciteit, belofte en in het beste geval door bewezen bedoeld resultaat (vb grealiseerd springtalent, voldaan verwacht dressuurquotering, enz.), maw. de zot bepaalt de prijs......

Stamboeken werken verder nog steeds door menselijk toedoen : zodra een schakel een steek laat vallen is de pedigree om zeep of in veel gevallen het tegenovergestelde, opgeschoond, opgesmukt....
Zolang registratie niet gekoppeld is aan een genetische kaart mét DNA-parentage-linking dan is niks waterdicht. Dan kan je er stellig van overtuigd zijn dat een stamboom tot in de oertijd reikt, elke generatie die je opklimt is een portie meer "waarschijnlijkheid".
Daarom is het eigenlijk best om uit te gaan van het gebruiksdoel waarom het paard gefokt werd, meer nog het effektieve werk waarvoor dat veulen gekoncipieerd werd, immers, effektief werk vraagt effektieve kwaliteiten, wat niet voldoet, wordt niet voortgepland.
Daarom juist is de keuze voor een "ingeschreven PRE" en zelfs voor een "niet-bewezen-spanjaard" nog steeds géén slecht idee. Helaas gaat ook bij PRE, de keuzerichting steeds minder naar campowerk, the realthing, maar moet er nu persé volop richting springen en moderne dressuur worden gewerkt, dus moeten die beesten ook maar groter, langer, en ruimer........jammer

Peter Donck schreef op zondag 29 november 2009, 11:00:


Hoe kan het dan dat een veulen soms SPREKEND zijn/haar vader is, OOK in gedrag?

Coralie schreef op zondag 29 november 2009, 13:18:


Is het niet een beetje hetzelfde als "ik lijk op mijn vader en mijn zus op mijn moeder"?

Coralie schreef op zondag 29 november 2009, 13:18:


omdat gedrag ook voor een groot deel genetisch bepaald is,
als de genenset van vader gekregen daarbij dominant is
dan is dat veulen sprekend zijn vader
dus ja, al horen omgevingsfaktoren grotendeels (meestal uitsluitend) tot de moeder, dominantie van de genen bepaald uiteindelijk het fenotype (het uiterlijk waarneembare voor zover dat niet gemodifieerd werd door de omgeving)

Peter Donck schreef op zondag 29 november 2009, 13:50:


Ja,
En daarom mijn vraag: is de kans dat je op je moeder lijkt groter dan de kans dat je op je vader lijkt?
(Zoals Anja al zei, is bij mensen precies hetzelfde als bij dieren.)

Ik weet ook dat de zaadcel bijna alleen maar genetisch materiaal doorgeeft en de eicel ook de eigenschappen die buiten de celkern vastgelegd zijn, in de rest van de cel.
En dat er dus (aangetoond in onderzoek) eigenschappen zijn die alleen via de moederlijn doorgegeven kunnen worden. (k Weet niet meer welk soort eigenschappen dat zijn, is lang geleden dat ik daarover gelezen heb.)

Maar als je in de praktijk om je heen kijkt...
Weet je, theorie is interessant. Maar er wordt erreg veel zwart-op-wit op papier neergezet wat in de praktijk gewoon niet blijkt te kloppen.
Daarom kijk ik liever naar de praktijk.
Coralie

vagebond schreef op zaterdag 28 november 2009, 18:48:


Ik heb 2 merries van 11 en 5 jaar oud, moeder en dochter. Ik rij wel maar niet zo vaak. gemiddeld 2 keer in de maand, ze lijken het niet zo erg te missen en voor mij is het net zo fijn om ze daar te ontmoeten zonder te rijden.
Het is heerlijk om ze zo te houden, zeker als je ze vergelijkt met de 2 chagerijnige stal paarden die ze vroeger waren. In de zomer zijn de dazen wel een plaag maar mijn hoop gaat uit naar de betaalbaardere dazenval die PN aan het ontwikkelen is.

Coralie schreef op zondag 29 november 2009, 14:04:


genetisch onderzoek en de uitbouw van de theorie is gevolg van wat gezien werd in de praktijk en de drang om de mechanismen achter die praktijk te begrijpen
met alleen naar de praktijk te blijven ga je het niet snappen
en kan je nauwelijks een voorspelling maken
laat staan een genetisch defekt gaan uitsluiten of herstellen
de theorie is ook niet zwartwit, er wordt enorm veel genuanceerd en verder gedetailleerd, het onderzoek is nog lang niet afgerond

of je op je vader of je moeder lijkt hangt af van de dominantie van je genen
bijgestuurd door wat het mtdDNA (van moederszijde) te bepalen heeft
en wat dat allemaal is, daar zijn ze volgens mij ook nog niet uit

Ik heb een Lusitanomerrie waarvan de grootouders, aan moeders kant, bijna broer en zus zijn:
desmerreies ( Maravilha x Rema (Milho Rei)) Esmola (Maravilha x Temida (Milho Rei))
Ik vroeg me af of daardoor de genen nog sterker doorwegen van moeders kant en de vader bijna geen invloed meer heeft? Toch denk ik bepaalde eigenschappen van de papa te herkennen...
Ik vroeg me ook af of dit gevolgen kan hebben op haar gezondheid?
Ik heb echter twee mannelijke kittens gehad, die afkomstig waren van een broer en zus-kat (ongelukje). Het waren er twee en die ene was ahw een kloon van de moeder en de andere een kloon van de vader, zowel qua kleur, maar zeker ook het karakter (ene vrolijk en speels en aanhankelijk zoals de papa, gemarmermerd grijs en de andere schuw, achterdochtig zoals de mama, getijgerd grijs)! Dat vond ik zo vreemd!

Peter Donck schreef op zondag 29 november 2009, 14:52:


Volgens mij kwam het onderzoek voort uit de vernieuwde kennis van de cel-anatomie (dat er ook eigenschappen buiten de celkern vastgelegd zijn, in de rest van de cel), niet van problemen uit de praktijk!

Was het maar waar dat de wetenschap om zich heen keek naar de praktijk...
Ben niet voor niets indertijd gestopt met mijn wetenschappelijke opleiding. Wat een kortzichtigheid en kleinzieligheid!
Coralie

Maria Delavega schreef op zondag 29 november 2009, 18:57:


door close inbreeding kan je sneller bepaalde kenmerken homozygoot maken,
in het geval van recesiviteit krijg je pas dan een bepaald kenmerk fenotypisch zichtbaar
stel dat de olijke grootmoeder recessief homozygoot was voor 'vrolijk humeur'
maar beide kindertjes dan heterozygoot werden
waarbij het andere gen staat voor 'voze-viezerik', dat daarbij dominant is over 'vrolijk-humeur'
dan kan je uit die broer en zus toch weer een homozygoot 'vrolijk-humeur' tevoorschijn zien komen

door inteelt kan je bepaalde genen versterken omdat het met meer kans dezelfde genen voor een bepaalde karakteristiek bijeen brengt
omgekeerd kan ook, dat je net die gewenste genen eruitbonjourt
dan kan je toch een kleinkind krijgen

Coralie schreef op zondag 29 november 2009, 19:43:


Wat niet betekent dat wetenschappelijk onderzoek altijd waardeloos zou zijn, begrijp me niet verkeerd.
Er is heel veel waardevols ontdekt.

Maar blijf ALTIJD je eigen verstand er bij gebruiken, en houd er rekening mee dat het onderzoek niet goed is gedaan en er gewoon naast zit met de resultaten. (Gebeurt regelmatig.)

Peter Donck schreef op zondag 29 november 2009, 20:12:


Wat ik me echter afvroeg, bestaat er een correlatie tussen kleur van haren (vacht) en karaktereigenschappen, waardoor die kittens naast de vachtkleur, dito karaktertrek van het ouderdier erbij erven? Of is dat een wat Lombrosiaanse veronderstelling?

Peter Donck schreef :

Maar dat was ook het enige wat ik beweerde; van zowel pa als ma 50 %, meer zei ik niet.
Voor de rest (opvoeding, voorbeelden, voedsel ed) geef ik je ook gelijk hoor

Groet, Pien