Jazeker goed nieuws, leuk dat zij(en jij) dat vertelt ook , dan gaat het toch zeker de goede kant op daar. Nou hopen dat het echt helemaal goed komt, poe wat een begin als je zo een paard krijgt, maar er is wel gelijk een band ontstaan, dus das dan het positieve ervan.

Sue is toch echt wel een cool wijf, dat blijkt maar.
Petje af voor haar, hoor. (En voor jou en Jules om haar zo op de rails te zetten!)

Keep fingers crossed voor Junior (alias Monty)

Of schrijf je het Eegon?
Even een vraag aan jou, maar wel hier op het forum omdat misschien meer mensen je antwoord graag weten.
In de discussie over parelli en dominantie, noemde je Schjelderup-Ebbe.
Ik heb inmiddels eea gelezen, zoals pikorde model van hem (onderzoek kippen) en aanverwanten en het interface model human-animal van mcBride.
Op zich allemaal wel boeiend en ik vroeg mij af of je meer links hebt betreffende rangorde specifiek tussen verschillende diersoorten, communicatie en interactie mens-dier, evt specifiek paard-mens.
Heb wel al een heleboel doorgeploegd op het net, maar kom steeds bij hetzelfde uit.
Ik vind het boeiende materie dus tips zijn welkom.

Aha, dus de oorzaak was een pijnlijk been? Dat heb ik in het hele verhaal gemist, ik dacht dat er geen oorzaak te vinden was! Heeft de dierenarts dat vastgesteld, is het behandeld dan? Of komt deze diagnose er nu pas spontaan uit?

Christel Provaas schreef op maandag 26 juli 2010, 8:17:


Nee, niet spontaan. We wisten door buigproef van de DA al dat hij kreupel wegliep.
En we konden zelf wel bedenken en ook voelen dat het zowat in z'n lies zat.
1 kant was ook warmer en daar gaf hij wel pijnreactie op.
Niemand kan erin kijken... maar dat is wat we ontdekt hebben.
Later zag ik trouwens nog een schaafplek op die plek, en ook onder z'n buik.
Nu vermoeden wij dat hij gegleden is... maar met het been gebogen onder z'n buik.
Dus een houding gelijk aan een buigproef.

Helaas heeft niemand het gezien toendertijd, we kunnen dus alleen maar raden.
De 1e DA heeft geen diagnose gesteld... en alles is de revue al gepasseerd.
Pedro heeft ook niet echt iets gezegd over 'n oorzaak. Alleen ook geconstateerd dat er een pijnlijke plek is waardoor hij dat been ontlast.
Maar wát er nu precies inwendig aan de hand is... koelen helpt in ieder geval, en beweging ook.
Een overrekking van pezen, banden of spieren kan hetzelfde beeld geven.
De remedie blijft hetzelfde... koelen en het moet vanzelf genezen.

Wil.

Zeepaardje: embryo dat het verder verdomde.

Ik wil graag jullie mening/advies, wat jullie in dit geval zouden doen.

Al een aantal jaar staat mijn paard samen met het paard van mijn vriendin, gezellig 24/7 buiten in de wei bij een boer. Rondom staan ook andere paarden, maar deze gaan 's nachts op stal. Ze zijn erg aan elkaar gehecht, het is gelijk schreeuwen als er een van twee uit de wei gehaald wordt voor een ritje.
Nu is het zo dat ikzelf inmiddels ben verhuisd, woon nu zo'n 27 km verderop. Omdat ik heel graag zo vaak mogelijk, zo niet iedere dag naar mijn paard wil gaan om te kijken hoe het gaat en de verdere verzorging wil doen, wordt die afstand voor mij erg groot. Ik voel me ongelukkig doordat ik niet iedere dag meer kan gaan, en dat ik minimaal een uur per dag aan reizen kwijt ben. Ik ben ook bang dat als mijn paard een keer wat heeft, ik niet altijd 2 of 3 keer per dag kan komen voor verzorging. Dit geeft mij veel zorgen.
Nu is het zo dat bij mijn nieuwe woning om de hoek een superaanbod is om mijn paard neer te kunnen zetten, ook lekker 24/7 buiten, hij zou het daar heel goed hebben. Dit zou betekenen dat de twee paarden uit elkaar worden gehaald, en ik niet meer samen met mijn vriendin een ritje kan maken. Het voordeel is dat ik alle tijd voor mijn paardje heb en geen reistijd meer kwijt ben. Ik voel mij hier wel behoorlijk schuldig over, tegenover mijn vriendin en tegenover de paarden. Ik vind mijzelf egoistisch omdat ik dit graag wil.
Hoe zouden jullie hierover denken, beslissen? Hoe zouden de paarden hierop reageren? Ik vind het heel moeilijk om een afweging te maken.

Kan het paard van je vriendin niet mee verhuizen?

Moniek

Moniek schreef op maandag 26 juli 2010, 14:35:


Dan zou die 27 km extra moeten rijden. De vriendin zelf ook meeverhuizen?

Mijn vriendin komt zelf niet iedere dag en is niet zo fanatiek met rijden. Daarom stelde ik eerst voor om iets te zoeken wat tussen onze woonplaatsen in is. Dit lukte helaas niet. Zij ziet het ook niet echt zitten om ver te rijden. Ik heb ook nog niet gevraagd of het mogelijk is om een tweede paard erbij te zetten. Het beroerde is dat ik me rot voel omdat ik degene be die wilde verhuizen (samenwonen).

Vera82 schreef op maandag 26 juli 2010, 14:54:


Komt je paard dan alleen te staan, moest je hem verhuizen?
Dan lijkt me dat al geen optie.

Een verhuizing doet best wel wat met paarden, maar mijn ervaring is dat paarden het ergens anders ook weer heel fijn kunnen krijgen en een sociaal paard maakt echt wel weer nieuwe vriendjes. Verhuizen zou ik alleen maar doen als het echt móet en in jouw geval... zou ik mijn paard toch dichterbij me willen hebben, vooropgesteld dat het paard er qua huisvesting e.d. absoluut niet op achteruit gaat.

Gr, Dani

Natuurlijk komt mijn paard niet alleen te staan. Hij komt in een groep, en op een plaats waar de mensen de paarden zo natuurlijk mogelijk houden, perfect dus! Perfecte locatie en zo dichtbij dat ik hem alle verzorging kan geven.

Vera82 schreef op maandag 26 juli 2010, 19:44:


Heerlijk toch dan? Paard went heus wel hoor, hij krijgt nieuwe vrienden daar. Hopelijk komt het paard van je vriendin niet alleen te staan.

verhuizen! geen twijfel over mogelijk..
succes.

Ik sta al jaren samen met mijn vriendin in de wei. Ik was degene die afgelopen jaar besloot om te verhuizen, weliswaar 250 km verderop, om te gaan samenwonen. En daar heb ik me ontzettend schuldig over gevoeld! Dus ik begrijp wel wat je bedoelt. Maar het is je vriendin toch, ze zal toch ook wel begrijpen dat je niet de rest van je leven met haar gaat delen (hoewel je vroeger natuurlijk gezegd hebt dat jullie de rest van je leven samen blijven staan met de paardjes)... Je hebt helaas niet altijd in de hand wie je tegenkomt, en de woonplaats soms ook niet.
Dit zijn enorme rotte dingen, afsluiten van een periode, keuzes maken waaraan leuke en vervelende dingen vast hangen enz... Maar je weet zelf ook wel wat de beste keuze is toch?

Dus praat gewoon met die vriendin en zeg dat je je schuldig voelt, je zult wel zien dat het dan achteraf heel erg mee valt en je met een gerust hart kunt verhuizen. En je paardje... die vindt zijn plekje wel!