Arabesk schreef op donderdag 8 oktober 2009, 13:59:
> Ik ben weleens benieuwd wat ieder persoonlijke beweegreden was
> hier om over te stappen op een .....-loos leven voor zijn of
> haar paard.
>
> Mijn reden was dat ik in eerste instantie geen smid kon vinden
> voor mijn paard en toen dacht 'stik ik leer het zelf wel' en
> bij F&I terecht kwam en dat verhaal zoveel logischer vond.
>
> Verder ging ik pas
bitloos rijden toen ik doordrongen was van
> de nadelige gezondheidseffecten voor een paard.
Ik was een manegeruiter; paarden op stal, bit, ijzers; zweepje, andere "hulp" middelen indien "nodig" : alles hoorde erbij en was normaal. Gras is groen en een paard rijd je met een bit.
Dat was iets waar je niet over nadacht.
Na een paar maneges te hebben gedaan kwam ik bij een vrouw terecht die -weliswaar - traditioneel was maar een hart had voor haar paarden en zij was het die me leerde mèt een paard ipv óp een paard te rijden.
Daar heb ik leren rijden en leren samenwerken met een paard.
Dan kwam het moment dat we Player kochten, we mochten haar gratis stallen bij een boer wiens paarden we ook al reden. De paarden stonden overdag op de wei en 's nachts op stal.
Veel kaas hadden we nog niet gegeten van het wezen paard. Veel geleerd, door schade en schande.
Bij de boer zijn we na een jaar weggegaan, Player werd er niet goed behandeld door hem en er was een roddel en achterklap situatie ontstaan. Dan zijn we terecht gekomen bij iemand die weien met schuilstallen verhuurde en daar kon ze winter en zomer dag en nacht buiten. Wat ik wel ideaal vond.
Wel kreeg ze nog altijd brok, dat hoorde zo.
Hooi gaf ik ze wel quasi a volonte maar ze werd 's winters erg mager; haar weide maatje ging met al het hooi lopen, die at en stopte pas wanneer alles op was en omdat Player graag en de hele dag door klein beetjes at, had zij nooit genoeg. Zo bleek.
Ik ben haar van alles gaan bijvoeren, zelfs pure melasse....
Ondertussen was ik hier op het forum gearriveerd maar was groen. Ik herinner me de reacties nog wel die ik kreeg op mijn melasseverhaal....
Wist ik veel....
Heel veel gelezen, heel veel gedacht hoe super het me leek om
bitloos te gaan..maar dat was immers niets voor PLayer. De hittepetit met sambal in haar gat en haar explosieve karakter...Niemand durfde met haar rijden, zeker niet naar het bos...ze waren hun leven nog niet moe.
Ijzerloos deden we veel, maar zomers kreeg ze toch ijzers van voor want dat was beter; haar hoeven zouden teveel slijten van de vele buitenritten. Werd me gezegd.
Uiteindeliijk (vorig jaar voorjaar), ik was zo warm gelopen door alle verhalen hier...zijn we
bitloos gegaan. Ik zag het gelijk als een test welke band we hadden, Player en ik. Als ik er niets terecht van zou brengen, was ik als ruiter niets waard en mijn band met Player ook niet.
Dat was mij redenatie, ik zou ineens weten hoe ver we stonden met elkaar. Tot mijn grote blijdschap bleek alles op zijn plaats te vallen.
Het ging vanzelf.
Vandaag naar het bos geweest, met losse teugel gedraafd en zelfs gegaloppeerd. Met losse teugel galopperen is niet zo evident, het was eigenlijk de eerst keer dat ik dat heb gedaan met haar. Ze maakt behoorlijk snelheid van zichzelf en meestal moet ik haar begrenzen wat ik behalve met mijn zit ook met de teugels doe.
Nooit draag ik nog handschoenen omdat ik anders blaren tussen mijn vingers heb, nooit heb ik nog verzuurde spieren of pijnlijke schouders van het in bedwang houden van haar. (dat was het geval met bit)
We zijn een team.
Zij blijft die hittepetit met sambal in haar gat.
Soms wil ze vergeten dat ik er ook nog ben....(eventjes tot ik haar eraan herinner dat ik mee ben naar het bos
)
Maar vooral zijn we een team.
We genieten samen.
Ok, ben geen 'die hard' Pn'er, voel me vaak een buitenbeentje hier, neem ook niet zomaar iets klakkeloos aan. Of pas blind toe wat ik lees. Ik heb een mix van eigen ervaringen en hetgeen ik leer en denk te kunnen gebruiken en toepassen.
Voel me hier wel het beste, tussen jullie, ...Player ook
.
Algemeen
