Wil schreef op donderdag 27 juli 2006, 14:27:


Hoi Isla,

Voor zover ik dat vanaf de foto's kan zien zijn de steunsels veel te lang geworden. Als je zou meten hoe diep de zijdelingse straalgroeve is zou je je kapot schrikken. Je moet, dat lijkt in elk geval nodig te zijn anavf de foto) veel meer je mesje schuin houden (zo schuin als de gezonde zool ook loopt) om de steunsels gelijk te maken, niet horizontaal. Dit is iets wat je veel tegenkomt; te vlak afgesneden steunsels ipv met de concaviteit van de zool meegesneden.

Ook LIJKT het alsof de hele zool zich aan het vernieuwen is. Als hij zoals je zegt zo makkelijk met hoevenkrabben loslaat, mag je ook die 'schillen' met je mesje plat wegsnijden. Je snijdt dan dus niet in de zool, maar in de oude, loslatende zool. Je ziet heel goed het verschil. De nieuwe zool is wasachtig, de oude poederig dof. Als ik me niet vergis gaan daar hele plakken afkomen en heb je waaraschijnlijk een perfect mooi zooltje eronder.

Maar dat is dus puur afgaan op de foto's!

Huertecilla schreef op donderdag 27 juli 2006, 18:08:


Allemachtig HC , een malibaud met of zonder drukplekken was ook geen oorspronkelijk domesticatieverschijnsel.

Es

Ik heb dat boek van Linda Tellington-Jones verslonden. Prachtig boek.
Linda heeft haar hele leven met paarden gewerkt en daarmee ook vele moeilijke paarden ontmoet.
Ze beschrijft wat ze leerde van de bedoeinen.
Bedoeinen leven erg dicht bij de paarden en hebben heel interessante theorien over paarden leren kennen op de manier waar wij niets van weten.
Ze schrijft over het lezen van een paardenhoofd en lichaam. Wat dat kan zeggen over het karakter en gedrag. Dat gaat dan over stand oren, ogen, mond en kin, lijn van het hoofd enzo. Mijn praktijkonderzoekje was doorslaggevend voor mijn vertrouwen in dat boek. Het klopte perfect!
De kruinen op het hoofd en lichaam vertellen iets over het karakter.
Paarden met problemen kunnen eerst "gelezen" worden.
Heeft het paard hele goede kruinen op de juiste plaatsen dan moet je het probleem doorgaans vinden in pijn en slechte ervaringen ipv in een slecht karakter!

Voorbeeldje: inderdaad een kruin tussen de ogen hoort bij een betrouwbaar paard.
Twee kruinen: paard kan wat overdreven reageren in bepaalde situaties.
Kruin rechts van het midden: niet de makkelijkste
Bedoeinen zien niet graag een paard met een kruin hoog op de hals.

Het slechtste dat je kunt treffen is een paard met een lange kruin (scheiding van de haren) op de borstkas. Dus niet onder aan de hals maar lager.
Dit noemen ze een "gescheurde boord" verwijst naar hun rouwtradities...
Deze paarden zijn (volgens het boek, en volgens de eigen ervaring van de schrijfster van het boek) potentieel gevaarlijk en zeer onbetrouwbaar van geboorte af en dus niet door omgevingsfactoren. Van die paarden die tegen de muren oplopen en andere soortige zelfmoordpogingen plegen.
Ik ben nog niet zo een paard tegen gekomen. Maar het interesseerd me ten zeerste.

Wil iemand eens kijken of hij of zij ook zo´n zelfmoordcommando op stal heeft??
Of zal ik er een nieuw topic van maken.
Kunnen we elkaars paarden lezen.

Je hebt het paard nog maar 3 weken, dus je moet nog vertrouwen en respect opbouwen. De dingen waar ze van steigert kun je even laten. Probeer dan met grondwerk dat ze naar je gaat luisteren en dat je boven haar komt te staan. Een paard kan dit ook uit angst doen, maar dit verdient zeker de nodige aandacht. Want het kan een gevaarlijke situatie worden. Geef het de tijd en bouw de dingen rustig op.

Angel schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:19:


Ik heb je bericht niet helemaal goed gelezen, want ze doet het tijdens het wandelen. Ik vind je redernatie helemaal niet zo gek klinken, maar denk dat het wel uitproberen is inderdaad. Dat ze zo heftig reageert daarna kan best komen door een vorige eigenaar natuurlijk. Wel een mooie tinker trouwens

Hoi,

Ik heb het zelf wel gedaan een ruin bij een jonge hengst.
Dat is misschien even (uh bijna een heel jaar) heftig maar de jonge hengst was een beetje gedragsgestoord door gebrek aan contact met andere paarden en ik vond dat ze het verder zelf moesten uitzoeken met de hoop dat de stabiele ruin de baas zou worden. De hengst gedroeg zich de eerste dag helemaal niet gestoord maar meer als een veulentje (kauwen-zachtjes neuzen) In de loop van de week gingen ze elkaar pas uitproberen. Tegen elkaar opsteigeren, bijten, de wei doorjagen, weinig echt schoppen met de achterbenen..(meer merriegedrag?), wel klauwen met de voorbenen. Tot ruim na de castratie van de jonge hengst bleken ze dagelijks (vooral na het loslaten uit de stal) even moeten stoeien. De ruin moest worden opgeofferd voor het opvoeden van die jonge adonis. Schrammen, ontvellingen, bloed, hoort er allemaal bij hoor. Gelukkig hebben ze elkaar nooit aan de benen verwond ondanks geen peesbescherming maar dat leek mij meer geluk dan wijsheid. De opvoeding heeft de ruin prima gedaan. Ik had het niet beter gekund in een jaar. De jonge hengst heeft geleerd zich te geven. Hij is gecastreerd toen hij bijna 3 was. Hij is nu drieeenhalf en wil eigenlijk nog steeds de baas zijn maar hij is veel milder geworden. Ze staan nog steeds altijd bij elkaar en zijn dikke vrienden. Als ik het zo teruglees weet ik niet of ik het zo weer zou doen want die arme ruin heeft heel wat moeten afzien met een jonge hengst die maar blééf terugkomen om te bijten. Zo snel mogelijk castreren is voor de rust in de wei de beste oplossing.

Peter Donck schreef op donderdag 27 juli 2006, 18:23:


Awel daar trekken we dan een streep onder . Sorry kont ni laten .

Vitelli schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:38:


Je kunt ze ook eerst laten opzetten... wel zo rustig.

groeten, Egon
No Tail No Service!

e m kraak schreef op donderdag 27 juli 2006, 19:43:


Pff en elke dag afstoffen zeker .