Martina schreef op donderdag 7 mei 2015, 16:10:
> http://www.sciencedaily.com/releases/2015/05/150506120525.htm
Eindelijk weer eens iets helemaal in mijn straatje
Maar wat wil je dat ik erover zeg? De nadruk die het artikel op de werkzaamheid van straf legt met de kop "Punishments may guide behavior more effectively than rewards" (maar verwijtbaar fout doen ze het niet met "may guide" - het is inderdaad een mogelijkheid, maar daar gaat de paper niet over en nieuw is het ook al niet! Verwijtbaar suggestief vind ik het wel) zie ik niet terug in het oorspronkelijke artikel Reward and punishment act as distinct factors in guiding behavior:
http://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0010027715000475Highlights (citaat en vertaald door mij in kapitalen):
• Are reinforcement and punishment comparable or distinct factors in guiding behavior?
ZIJN BELONING EN STRAF VERGELIJKBARE OF VERSCHILLENDE FACTOREN DIE GEDRAG REGELEN?
• We assessed the effects of the magnitude of reward and penalty in single trials.
WIJ BENADERDEN DE EFFECTEN VAN DE MAGNITUDE (UITSLAG, ALS MEER VERSUS MINDER) VAN BELONING EN STRAF IN ENKELVOUDIGE PROEVEN
• It was found that the magnitude of reward dictates the rate of choice repetition.
HET BLEEK DAT DE MAGNITUDE VAN BELONING DE MATE VAN KEUZEHERHALING REGELT
• In contrast, penalties cause universal avoidance regardless of the penalty magnitude.
ECHTER, STRAF VEROORZAAKT EEN UNIVERSEEL VERMIJDEN ONGEACHT DE MAGNITUDE VAN STRAF
• Thus, reinforcement and punishment act as fundamentally distinct behavioral factors.
DAAROM (CONCLUDEREND DUS), BELONING EN STRAF FUNGEREN ALS FUNDAMENTEEL VERSCHILLENDE FACTOREN.
Voor ik nu met een stapel p's en r's en formules kom, eerst even wat Jip en Janneke gezond verstand:
Wat beweerd wordt is dat beloning een sterk kwantitatief aspect heeft (hoe meer beloning hoe meer gewenst resultaat) terwijl straf kwalitatief bepaald wordt (klein beetje straf werkt even goed als een heleboel straf).
Volgens mij is het lulkoek, je reinste kul.
Want stel je voor, Kraak is potentaat van Krakonië waar de burgers sterk de neiging hebben om zich veel te snel met hun krakende vervoermiddeltjes te verplaatsen. Dat vinden ze erg leuk (grote magnitude voor motivatie) ongeacht de sterk verhoogde kans op kwetsuren (is al straf!) die het veroorzaakt. Maar führer Kraak weet er wat op: ze krijgen er lekker een bekeuring voor van 1 krakeling per overtreding, ook meteen prettig voor de staatskrakelingenkist!
Helaas, de krakoniërs lachen erom en racen vrolijk verder... totdat de bekeuring verhoogt wordt naar 1000 krakelingen. Da's schrikken, dat kunnen de meeste niet eens betalen! Het effect is ernaar, op een enkel incident na is het afgelopen met het racen.
Tenminste... voor zover dat waargenomen wordt want wat ze stiekem toch blijven doen is het inherente probleem van strafmatige maatregelen (omdat je niets aan de magnitude van initiële motivatie doet).
Kortom, het lijkt mij duidelijk dat ook straf een kwantitatief aspect heeft.
Wie een praktisch paarden-voorbeeld wil: de fasen-tortuur van
Parelli.
Met de magnituden van beloning is er een soortgelijk mechanisme aan de hand: een heel kleine beloning kan veel beter werken dan een heel grote (anders loop je steeds met een vrachtwagen voer te sleuren onder het klikkeren).
Deze beide voorbeelden gaan lijnrecht in tegen wat beweerd wordt en daar heb ik niet eens moeite voor hoeven doen om ze te bedenken.
Volgens mij zijn de uitwerkingen van zowel straf als beloning op gedrag onderhevig aan een flink aantal variabelen, deels kwantitatief, deels kwalitatief. Dat begint al bij het adagium "de ontvanger bepaalt!", zowat het eerste dat ik de PNers eertijds tussen de oren stampte. Iets is pas een straf of beloning als de proefpersoon het als zodanig ervaart.
Warboel
