Hallo allen,
Mag ik jullie allereerst allemaal bedanken voor jullie reacties? Hoewel ik er uiteindelijk niet specifiek iets mee gedaan heb, heeft het mij wel tot heel veel nadenken en kijken naar de pony gezet en dat was meer dan de moeite waard. Mijn bericht, het was een poos geleden. Ondertussen is er heel wat gebeurd, het lijken allemaal kleine stapjes maar samen is het een heel eind! Ik ben nogal enthousiast over onze Lis, dus hierbij het relaas.
Navraag (van de week) leerde dat de pony veel met elastieken is gereden en zo ongeveer in de krul is gedwongen. Er werd mij verteld dat ze daar een poosje leuk aan mee deed omdat het nou eenmaal zo'n trouwe ziel is, maar het op den lange duur op een lopen zette en de berijder eraf probeerde te bokken ivm pijn. De pony ging dan wel in de krul maar gebruikte geen achterhand en rug > rugpijn?
Voor mij vielen hiermee heel veel puzzelstukjes op de plek: de rare "trap" die ze maakte in het zandpad: haar achterhoeven zette ze op exact dezelfde plek als de voorhoeven waardoor een soort van trap op het pad ontstond in plaats van het mooie paadje wat ze nu maakt. De overgangen die zo moeilijk gingen, het verzet tegen elke hulp, de vreemde reactie op een overgang die leek op een trap naar een zweep (die wij nooit gebruikt hebben maar zij wel degelijk kent uit haar verleden). Nadat ik jullie om advies had gevraagd, en naar aanleiding van dat wat ik mondjesmaat van de vorige eigenaren had gehoord, ontstond bij mij het idee dat ze niet meer op eigen benen kon staan, en ik vermoedde dat ze teveel in de pas was getrokken cq gedwongen. Het leek mij geen wonder dat zij en ook haar lijf hierin tegen in opstand was gekomen.
Gelukkig had ik de ingeving zoveel mogelijk (bit, zweep etc) aan de kant te gooien en gewoon met fijn met de pony bezig te gaan. Vanuit wat ik ooit geleerd had, had ik net zo goed kunnen kiezen voor zweep, scherper bit, elastieken, martingaal en al wat je nog meer kan bedenken. Gelukkig voor mij en onze pony is er altijd iets in mij wat kiest voor "in vrijheid".
Grondwerk, vooral veel plezier maken en niets verwachten aan resultaat: blij zijn met elke meter en niet balen van wat niet gaat maar kijken wat wel gaat. Samenwerken met de pony en mijn dochters op een relaxte manier. Het heeft geholpen, ook de natuur ging haar gang: door 24/7 weidegang met schuilstal werd ze steeds minder stijf. Ze ging meer en meer op eigen benen staan, maakt geen trappetjes meer, zwalkt niet meer, kijkt vrolijk, blij en allert uit haar ogen. En we rijden samen met haar. De overgangen, nu ja de hulpen zijn nog niet altijd even licht omdat we elkaar nog echt veel beter moeten leren kennen en het ook nog karakter heeft en niet maarzo doet wat je vraagt
Soms is de uitgang van de wei, de buurman die langsloopt of de pluk gras nou eenmaal belangrijker voor haar en moet je even tot haar doordringen. En tja, voor een kind met korte beentjes is dat moeilijker dan voor een volwassene. Maar in vergelijking met een paar maanden terug reageert ze super op steeds lichtere hulpen. Het verzet is weg, eigenwijzigheid blijft, al gaat het nog niet zo soepel als ik graag zou zien, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt, het heeft tijd nodig. Blijkbaar moet ze echt nog verder tot rust komen en herstellen en dat laten we maar even begaan en gaan we vooral vrolijk verder op de voet waarop we nu gaan.
Het resultaat tot nu toe: We hebben nu een pony waar mijn dochter van 8 in de stal opklimt met enkel een halster op en vervolgens de wei in komt draven. Een pony die geen spier vertrekt wanneer mijn zoon (perongeluk) met de fiets tegen haar aan rijdt en als diezelfde zoon die al turnend vanaf de waterbak als een vliegende spiderman op haar rug springt. Een pony die in volle galop (die ze zelf tot een paar weken niet uit eigen beweging in de wei deed) naar je toe komt als je de wei in komt maar dan, oh wat grappig, op het moment dat ze bijna bij je is je gewoon negeert en langs je heen rent. Alsof ze haar eigen vergissing ontdekt want oh ja, mensen zijn misschien wel niet zo heel leuk als dat ik een paar meter terug dacht. Maar aan de andere kant niet met halster uit de wei hoeft worden gehaald omdat je haar gewoon roept en zij, op gepaste afstand, achter je aan loopt de stal in. Een pony waarmee ik zomaar ineens mee buiten reed zonder bit. Ik ontdekte het pas dat ik zonder bit buiten reed toen we al kilometers weg waren. Ik ben iemand die mij daar van te voren heel druk om kan maken, maar omdat het nu zo vanzelf ging liet ik het maar lekker zo. En ach, ik vond het eigenlijk wel heerlijk, dat wat ik eventueel met bit zou tegenkomen kwam ik ook heus wel zonder bit tegen. En er is altijd wel een hekje of struik om tegen aan te stoppen (hoewel dus niet nodig achteraf). Maar vooral een pony die steeds beter in haar vel zit, en steeds lekkerder loopt.
Wel is ze soms ontzettend onzeker, ik merk het aan haar wanneer ze iets niet begrijpt zeker wanneer er een kind op haar rug zit. Op de momenten dat ze het echt niet meer weet zoekt ze mijn steun en kruipt ze zowat op mijn schoot. Maar ik merk ook dat ik haar vanaf de grond heel veel steun kan bieden. We zijn nu zover dat mijn dochters met haar de bak kunnen rondrijden zonder dat ik ervoor loop, het werkt het beste wanneer ik met iets anders bezig ben en mijn aandacht niet op haar richt, dus ik wiedt onkruid of schep mest terwijl ik naar de meiden aanwijzingen roep omdat ik heel goed vanuit mijn ooghoeken kan kijken..... Een buitenrit vindt ze helemaal het einde, en we gunnen haar dit plezier dan ook heel graag want wij houden daar ook wel van.
Halelujah verhaal? Ja!! Want we hebben een leukerd hier in de wei staan, ik heb in de laatste maanden meer geleerd van paarden dan dat ik ooit heb gedaan en er zijn nog zo vreselijk veel stappen te maken. elke stap maken we met vreselijk veel plezier. T is een pony met humor, een eigen wil en karakter. Maar vooral een pony met een stem waar ik graag naar luister. Nog even en dan krijgt ze een maatje in de wei en zal het voor haar nog beter worden.
We hebben geen begin en we hebben geen einde. We zien wel waar het schip strandt, maar elke stap is mooi en de moeite waard om mee te maken. Mijn tip aan een ieder: hou het klein! Elke meter is maar liefst een hele grote lange meter en wordt vanzelf langer.
N.b. Frans, jouw verhaal over de gangen. Ik heb het gevoel dat dat ik hier nog iets mee moet, dat jij een punt hebt en dat ik dit niet moet vergeten (ik ga veelal af op mijn gevoel). Maar eerst wil ik de pony laten bekomen, doorgaan zoals we nu doen en zien waar we geraken. Mocht ik over een tijd nog altijd het idee hebben dat ik hierover meer informatie wil hebben hoop ik dat ik bij jou terecht kan.
Had ik al gezegd dat ik lang van stof ben??? (heb nog maar 1346 tekens over, en dat is niet veel
)
Warboel
